دردسری به نام کره شمالی

دیپلماسی ایرانی: آخرین آزمون سلاح هسته ای کره شمالی پرده ای دیگر از دوران تیره وتار یک سال گذشته، برای امنیت آسیای شمال شرقی است. این دومین آزمایش هسته ای کره شمالی در سال 2016 بود و مخرب ترین بمبی که این کشور آزمایش کرد که عملکرد آن بین 10 تا 20 کیلوتن تخمین زده می شود. بیانیه رسمی دولت کره شمالی که در آژانس خبری این کشور خوانده شد، اعلام کرد که این آزمون «بررسی و تایید ساختار و ویژگی های خاص پیشرفت» در کلاهک های هسته ای است که می تواند در «واحدهای توپخانه روی موشک های هواسانگ» نصب شود. در این بیانیه به خانواده موشک های بالستیک با برد 300 تا 1000 کیلومتر اشاره و در ادامه گفته می شود: «استاندارسازی کلاهک های هسته ای، کره شمالی را قادر به تولید انواع کوچکتر، سبک تر و کلاهک های هسته ای متنوع می کند.»

علاوه بر آزمایش دو سلاح هسته ای در سال 2016، پیونگ یانگ در سال گذشته پیشرفت های قابل توجهی در برنامه های موشک های بالستیک خود نیز داشته است. پس از برخی مشکلات و شکست ها، زیردریای نوپای راه اندازی شده کره شمالی موفقیتی بزرگ را در 24 آگوست به همراه آورد. موشک هایی که این زیردریایی حمل می کرد تا 500 کیلومتر پرواز کردند. برای موشک های مستقر روی زمین آخرین آزمایش موفق کره شمالی به 5 سپتامبر باز می گردد که سه موشک «ای آر اسکاد» تا 1000 کیلومتر را طی کرده و به سمت جزیره هوکایدو در ژاپن پرواز کردند. پیشرفت های هم زمان کره شمالی در دو زمینه تکنولوژی سلاح های شیمیایی و سیستم های انتقال، به طور عام برای ثبات شرق آسیا و به طور خاص برای متحدان ایالات متحده یعنی کره جنوبی و ژاپن، یک تهدید عمده به حساب می آید.

این آزمایش هسته ای باید یک بحث جدی در مورد آینده سیاست ایالات متحده در قبال کره شمالی ایجاد کند. متاسفانه برای سیاستگذاران آمریکا، جذاب ترین یا سرراست ترین راه حل ها خطرات زیادی دارند یا بی اثر بودنشان ثابت شده است. اعمال تحریم های بیشتر علیه کره شمالی یک واکنش سیاسی ملتمسانه جویانه است که شانس کمی برای موفقیت دارد. تحریم های سازمان ملل که توسط شورای امنیت در اوایل ماه مارچ 2016 مورد تایید قرار گرفت، پیونگ یانگ را از انجام آزمایش هسته ای یا بهبود فناوری اش باز نداشت. اجرای تحریم های سختگیرانه تر می تواند فشار اقتصادی را بر رژیم پیونگ یانگ افزایش دهد اما کره شمالی نشان داده که توانایی سازگاری با تحریم هایی سخت تر را هم دارد. کره شمالی احتمالا ایزوله ترین کشور از نظر اقتصادی و دیپلماتیک است. سخت است که تصور کنیم این ایزوله شدن تا کجا باید پیش برود تا پیونگ یانگ به زانو دربیاید.

چین آخرین حلقه زنده اقتصادی کره شمالی است، اما متقاعد کردن پکن به مهروموم کردن مرزهای اقتصادی اش با پیونگ یانگ برای به انزوای کامل فروبردن کره شمالی بسیار دشوار است. چین ممکن است فعالیت های کره شمالی را تایید نکند اما داشتن برگ کره شمالی در برابر نیروهای نظامی ایالات متحده مستقر در کره جنوبی، به عنوان یک ضرورت استراتژیک برایش مهم است. به همین دلیل است که چین مایل به حمایت تحریم های سازمان ملل است اما تمایلی برای منفصل کردن آخرین حلقه زنده اقتصادی کره شمالی ندارد. بدتر شدن روابط ایالات متحده و چین به علت اختلافات در دریای چین جنوبی و گسترش دفاع ضد موشکی در کره جنوبی، انگیزه اندکی برای پکن در همکاری با ایالات متحده درباره تشدید تحریم ها باقی می گذارد.

استقرار تادهای اضافی (موشک های دفاعی) ممکن است توان دفاعی کره جنوبی در حملات هسته ای کره شمالی را بهبود ببخشد اما برخی ریسک ها را نیز در پی خواهد داشت. سیستم های دفاع موشکی نمی تواند به طور کامل برای کره جنوبی مصونیت به همراه آورد ضمن این که برای کره شمالی این انگیزه و توانایی را ایجاد می کند که موشک های هسته ای خود را پیشرفت دهد و پیچیده تر کند. این می تواند به یک مسابقه تسلیحاتی بین سلاح های هسته ای کره شمالی و توان دفاعی کره جنوبی منجر شود. در این میان، ایالات متحده ممکن است دفاع موشکی را به عنوان یک سپر برای محافظت از متحدان خود در برابر کره شمالی لازم بداند، اما عواقب تکیه به این سپر دفاعی گسترش زرادخانه هسته ای چین است. چین نیروی هسته ای نسبتا کوچک اما مرگبار دارد.

تلاش برای بازگرداندن کره شمالی به میز مذاکرات نیز بسیار سخت خواهد بود، خصوصا بعد از این که پیونگ یانگ به این پیشرفت های تکنولوژیک دست یافته است. از لحاظ سیاسی، فرصت خوبی است که هر گونه مذاکره در برابر آزمایش های هسته ای تبدیل به مجالی برای «باج خواهی هسته ای» کره شمالی شود. ایالات متحده همچنین فاقد منابع نفوذ بر کره شمالی در مذاکرات احتمالی است. استفاده از اهرم برداشتن تحریم ها هم قدرت کمی در برابر پیونگ یانگ دارد که به نقطه عطف هسته ای و نظامی دست یافته است. حذف اتحاد آمریکا با کره جنوبی در ازای خلع سلاح هسته ای کره شمالی نیز گزینه ای بعید به نظر می رسد.

سوال درباره آن چه باید درباره کره شمالی انجام شود در مرکز توجهات دولت ایالات متحده خواهد بود. درحالی که هیچ راه ساده ای برای ایالات متحده درباره حل مشکل کره شمالی وجود ندارد، باید راه حلی برای حفظ وضعیت موجود و جلوگیری از افزایش درگیری ها به سمت یک جنگ تمام عیار پیدا شود. کیم جونگ اون، یک دیکتاتور خطرناک است اما نه الزاما از نوع غیرمنطقی اش. ایالات متحده باید به وضوح مشخص کند که اولین استفاده از سلاح هسته ای توسط کره شمالی به معنای نابودی کامل رژیم کیم خواهد بود. بهبود زرادخانه هسته ای کره شمالی به معنای ایجاد خطرات جدید است که ایالات متحده باید به آن رسیدگی کند اما به این معنی نیست که هنوز شیوه بازدارندگی مرده است.

منبع: نشنال اینترست / مترجم: روزبه آرش