تضعیف مذاکره‌کنندگان، همراهی کردن با دشمنان
جمهوری اسلامی در سرمقاله امروز نوشت:
افکار عمومی در داخل ایران این روزها با حساسیت متوجه مذاکرات هسته ای است. اکثریت قریب به اتفاق مردم خواهان پایان این ماجرا و به نتیجه رسیدن مذاکرات هستند. دولت جمهوری اسلامی ایران و دولت های گروه 1+5 که طرف مذاکره با ایران هستند نیز همین خواسته را دنبال می کنند.
روشن است که دولت و ملت ایران، منافع و مصالح ملی را در این مذاکرات، قربانی نخواهند کرد و فقط توافقی امضا خواهد شد که در آن، خطوط قرمز ترسیم شده توسط رهبری نظام رعایت شده باشد. با چنین وضعیتی اگر توافق انجام شود و به امضا برسد، به نفع کشور خواهد بود و لازم است تلاش ها در همین جهت ادامه یابد.
شرط موفقیت مذاکرات هسته ای و رسیدن آن به نتیجه مطلوب ملت ایران، اینست که در داخل کشور همه با دولت و گروه مذاکره کنندگان همراهی کنند و آنها را مورد حمایت قرار دهند. مذاکره کنندگان هسته ای، سرداران جبهه سیاسی و اقتصادی کشور هستند که برای احقاق حقوق ملت و کشور درحال جهاد هستند. به همان اندازه که آحاد مردم باید از رزمندگان جبهه جنگ با دشمن حمایت کنند، لازم است جهادگران در جبهه سیاسی و اقتصادی را تقویت نمایند. اکنون صحنه مذاکرات هسته ای دقیقاً همانند صحنه جنگ است. دشمن، گاهی با ابزار نظامی به مصاف می آید و گاهی با ابزارهای دیگری از جنس سیاست و اقتصاد و فرهنگ. هرگز نباید تصور شود که خطر دشمنی که با ابزارهای غیرنظامی به صحنه کارزار آمده، کم تر است. خطر دشمن در صحنه های نبرد سیاسی، اقتصادی و فرهنگی چه بسا بیشتر هم باشد. به این واقعیت می توان در تفاوت میان صحنه جنگ نظامی که دشمن را با چشم سر می بیند درحالی که رجز می خواند و سلاح دردست دارد و حمله می کند با صحنه جنگ سیاسی و اقتصادی و فرهنگی که دشمن با چراغ خاموش و توسل به مکر و حیله و ظاهرسازی های فریبنده کار خود را می کند، پی برد. درست به همین دلیل است که مخالفان داخلی دولت ها در جنگ نظامی نمی توانند مخالفت خود را آشکار کنند ولی در جنگ های سیاسی و اقتصادی و فرهنگی، آزادانه و بدون کمترین واهمه ای در برابر دولت موضع می گیرند و حتی اقدام به کارشکنی می کنند. این وضعیت، کار را سخت تر و جبهه خودی را ضعیف می کند.
اکنون، در برابر دولت و مذاکره کنندگان هسته ای، جبهه گیری شدیدی در داخل وجود دارد که به هیچ وجه به نفع کارزاری که مذاکره کنندگان درحال انجام آن هستند نخواهد بود. دشمن، با تمام امکانات وارد صحنه شده و تلاش می کند مانع احقاق حقوق ملت ایران در موضوع هسته ای شود. در شرایطی که همراهی با دولت و گروه مذاکره کننده از اوجب واجبات است مخالفان درست برعکس عمل می کنند و گره ایجاد کردن در کار دولت و گروه مذاکره کننده را از اوجب واجبات می دانند! طرفه اینکه مخالفان از امکانات زیادی برخوردارند و به روش های گوناگونی نیز متوسل می شوند. رسانه ملی در بست در اختیار آنهاست، از سایر رسانه ها نیز به مقدار زیادی بهره می برند، نیروهای آماده برای وارد کردن در صحنه در اختیار دارند، هر زمان و در هر جا بخواهند با مجوز و بدون مجوز مراسم و راه پیمائی و تجمع برگزار می کنند، به هر کس هرچه بخواهند می گویند و برای چیزی که نام آن را انتقاد می گذارند هیچ حد و مرزی قائل نیستند درحالی که کاملاً روشن است که انتقاد نیست بلکه انتقام است.
در این میان، نباید این واقعیت تلخ را نیز نادیده انگاشت که مسئولان دولتی از قدرتی که قانون در اختیار آنها قرار می دهد استفاده لازم را به عمل می آورند. آنها به مخالفان مجوز می دهند یا اگر بدون مجوز، کاری انجام دهند با دیده اغماض می نگرند ولی در موارد مشابه، حاضر نیستند به طرفداران دولت مجوز بدهند. نام این روش را می توان مدارا با مخالفان گذاشت ولی هنگامی که این روش در کنار نوع برخورد با طرفداران و حامیان دولت قرار می گیرد، نمی توان آن را توجیه کرد و عنوان عدالت را بر آن منطبق دانست. اینکه استاندار منصوب دولت، در برابر مخالفان دولت ساکت باشد و حتی با آنها همراهی کند ولی به موافقان اجازه سخنرانی ندهد را نمی توان عدالت دانست. اینکه فرماندار یک شهر به ابزاری برای گرم شدن تنور کارگاه مخالفان دولت تبدیل شود، نمی تواند تحت عنوان زیبای «مدارا» قرار گیرد. اینها نشانه های ضعف دولت هستند که اگر ادامه یابند، دولت نمی تواند حتی به وظایف عادی خود عمل کند.
چاره کار اینست که اولاً دولت با استفاده از اختیارات قانونی خود، تمام تحرکات، اعم از موافق و مخالف را به چارچوب های قانونی هدایت کند و ثانیاً مخالفان به روش هائی متوسل نشوند که در افکار عمومی به کارشکنی در برابر مذاکرات هسته ای متهم شوند. اکنون، متاسفانه افکار عمومی نسبت به برخوردهای مخالفان مذاکرات هسته ای قضاوت منفی دارد و آنها را به تلاش برای جلوگیری از موفقیت دولت متهم می کند و ریشه این مخالفت ها را به چشم طمعی که مخالفان به انتخابات اسفند ماه دوخته اند و همینطور انتخابات ریاست جمهوری دوازدهم نسبت می دهند. مخالفان باید با تجدیدنظر در روش های خود، قضاوت افکار عمومی را تغییر دهند تا اینگونه زیر علامت سئوال نباشند. همه باید به چارچوب های مشخص شده توسط رهبری پای بندی نشان دهند و به مذاکره کنندگان هسته ای برای رسیدن به توافقی که خطوط قرمز ترسیم شده توسط رهبری در آن رعایت شده باشد کمک نمایند. مصالح کشور و منافع ملی ایجاب می کند مذاکره کنندگان هسته ای کشورمان تقویت شوند و مخالفان باید بدانند که تضعیف این مجاهدان جبهه سیاسی، همراهی کردن با دشمنان است.
افکار عمومی در داخل ایران این روزها با حساسیت متوجه مذاکرات هسته ای است. اکثریت قریب به اتفاق مردم خواهان پایان این ماجرا و به نتیجه رسیدن مذاکرات هستند. دولت جمهوری اسلامی ایران و دولت های گروه 1+5 که طرف مذاکره با ایران هستند نیز همین خواسته را دنبال می کنند.
روشن است که دولت و ملت ایران، منافع و مصالح ملی را در این مذاکرات، قربانی نخواهند کرد و فقط توافقی امضا خواهد شد که در آن، خطوط قرمز ترسیم شده توسط رهبری نظام رعایت شده باشد. با چنین وضعیتی اگر توافق انجام شود و به امضا برسد، به نفع کشور خواهد بود و لازم است تلاش ها در همین جهت ادامه یابد.
شرط موفقیت مذاکرات هسته ای و رسیدن آن به نتیجه مطلوب ملت ایران، اینست که در داخل کشور همه با دولت و گروه مذاکره کنندگان همراهی کنند و آنها را مورد حمایت قرار دهند. مذاکره کنندگان هسته ای، سرداران جبهه سیاسی و اقتصادی کشور هستند که برای احقاق حقوق ملت و کشور درحال جهاد هستند. به همان اندازه که آحاد مردم باید از رزمندگان جبهه جنگ با دشمن حمایت کنند، لازم است جهادگران در جبهه سیاسی و اقتصادی را تقویت نمایند. اکنون صحنه مذاکرات هسته ای دقیقاً همانند صحنه جنگ است. دشمن، گاهی با ابزار نظامی به مصاف می آید و گاهی با ابزارهای دیگری از جنس سیاست و اقتصاد و فرهنگ. هرگز نباید تصور شود که خطر دشمنی که با ابزارهای غیرنظامی به صحنه کارزار آمده، کم تر است. خطر دشمن در صحنه های نبرد سیاسی، اقتصادی و فرهنگی چه بسا بیشتر هم باشد. به این واقعیت می توان در تفاوت میان صحنه جنگ نظامی که دشمن را با چشم سر می بیند درحالی که رجز می خواند و سلاح دردست دارد و حمله می کند با صحنه جنگ سیاسی و اقتصادی و فرهنگی که دشمن با چراغ خاموش و توسل به مکر و حیله و ظاهرسازی های فریبنده کار خود را می کند، پی برد. درست به همین دلیل است که مخالفان داخلی دولت ها در جنگ نظامی نمی توانند مخالفت خود را آشکار کنند ولی در جنگ های سیاسی و اقتصادی و فرهنگی، آزادانه و بدون کمترین واهمه ای در برابر دولت موضع می گیرند و حتی اقدام به کارشکنی می کنند. این وضعیت، کار را سخت تر و جبهه خودی را ضعیف می کند.
اکنون، در برابر دولت و مذاکره کنندگان هسته ای، جبهه گیری شدیدی در داخل وجود دارد که به هیچ وجه به نفع کارزاری که مذاکره کنندگان درحال انجام آن هستند نخواهد بود. دشمن، با تمام امکانات وارد صحنه شده و تلاش می کند مانع احقاق حقوق ملت ایران در موضوع هسته ای شود. در شرایطی که همراهی با دولت و گروه مذاکره کننده از اوجب واجبات است مخالفان درست برعکس عمل می کنند و گره ایجاد کردن در کار دولت و گروه مذاکره کننده را از اوجب واجبات می دانند! طرفه اینکه مخالفان از امکانات زیادی برخوردارند و به روش های گوناگونی نیز متوسل می شوند. رسانه ملی در بست در اختیار آنهاست، از سایر رسانه ها نیز به مقدار زیادی بهره می برند، نیروهای آماده برای وارد کردن در صحنه در اختیار دارند، هر زمان و در هر جا بخواهند با مجوز و بدون مجوز مراسم و راه پیمائی و تجمع برگزار می کنند، به هر کس هرچه بخواهند می گویند و برای چیزی که نام آن را انتقاد می گذارند هیچ حد و مرزی قائل نیستند درحالی که کاملاً روشن است که انتقاد نیست بلکه انتقام است.
در این میان، نباید این واقعیت تلخ را نیز نادیده انگاشت که مسئولان دولتی از قدرتی که قانون در اختیار آنها قرار می دهد استفاده لازم را به عمل می آورند. آنها به مخالفان مجوز می دهند یا اگر بدون مجوز، کاری انجام دهند با دیده اغماض می نگرند ولی در موارد مشابه، حاضر نیستند به طرفداران دولت مجوز بدهند. نام این روش را می توان مدارا با مخالفان گذاشت ولی هنگامی که این روش در کنار نوع برخورد با طرفداران و حامیان دولت قرار می گیرد، نمی توان آن را توجیه کرد و عنوان عدالت را بر آن منطبق دانست. اینکه استاندار منصوب دولت، در برابر مخالفان دولت ساکت باشد و حتی با آنها همراهی کند ولی به موافقان اجازه سخنرانی ندهد را نمی توان عدالت دانست. اینکه فرماندار یک شهر به ابزاری برای گرم شدن تنور کارگاه مخالفان دولت تبدیل شود، نمی تواند تحت عنوان زیبای «مدارا» قرار گیرد. اینها نشانه های ضعف دولت هستند که اگر ادامه یابند، دولت نمی تواند حتی به وظایف عادی خود عمل کند.
چاره کار اینست که اولاً دولت با استفاده از اختیارات قانونی خود، تمام تحرکات، اعم از موافق و مخالف را به چارچوب های قانونی هدایت کند و ثانیاً مخالفان به روش هائی متوسل نشوند که در افکار عمومی به کارشکنی در برابر مذاکرات هسته ای متهم شوند. اکنون، متاسفانه افکار عمومی نسبت به برخوردهای مخالفان مذاکرات هسته ای قضاوت منفی دارد و آنها را به تلاش برای جلوگیری از موفقیت دولت متهم می کند و ریشه این مخالفت ها را به چشم طمعی که مخالفان به انتخابات اسفند ماه دوخته اند و همینطور انتخابات ریاست جمهوری دوازدهم نسبت می دهند. مخالفان باید با تجدیدنظر در روش های خود، قضاوت افکار عمومی را تغییر دهند تا اینگونه زیر علامت سئوال نباشند. همه باید به چارچوب های مشخص شده توسط رهبری پای بندی نشان دهند و به مذاکره کنندگان هسته ای برای رسیدن به توافقی که خطوط قرمز ترسیم شده توسط رهبری در آن رعایت شده باشد کمک نمایند. مصالح کشور و منافع ملی ایجاب می کند مذاکره کنندگان هسته ای کشورمان تقویت شوند و مخالفان باید بدانند که تضعیف این مجاهدان جبهه سیاسی، همراهی کردن با دشمنان است.
نظر شما :