دنیس راس مشکل ارتباط آمریکا با ایران است

دیپلماسی ایرانی: مقاله ی اخیر پل پیلار و دنیس راس، تصویری از اسلام هراسی ارائه می دهد (آنها عربستان سعودی را کشوری غیر اسلامی می دانند ولی رژیم بعث سوریه را اسلامی می دانند) در عین حال به نظر می رسد ما باید ایران هراسی را هم به لیست احساسات غیرمنطقی مردی که قرار بود سیاست دولت اوباما در دوره ی اول ریاست جمهوری با ایران را تعیین کند، اضافه کنیم. مقاله ی «ایران همچنان بزرگترین چالش ما است» یکشنبه گذشته توسط راس به همراه اریک ادلمن معاون سابق وزارت دفاع در واشینگتن پست منتشر شد. ادلمن که مقالاتش را در واشینگتن پست می نویسد از اعضای ممتاز مرکز استراتژیک بودجه  و مدیر مرکز نئو محافظه کار ابتکار سیاست خارجی (پروژه ای برای آمریکای قرن جدید سابق) است. ری تکیه کارشناس ایران در شورای روابط خارجی هم در نوشتن این مقاله به آنها کمک کرده است.

راس هم اکنون محقق مرکز واشینگتن برای سیاست خاور نزدیک است و دستیار ویژه رئیس جمهور در خاورمیانه و آسیای جنوبی از سال 2009 تا 2011 بود. هر سه نفر عضو موسسه نئو محافظه کار مرکز یهودی برای امور امنیت ملی هستند که مواضعی فوق العاده تند و جنگ طلبانه در قبال ایران دارد. این مرکز حامی حملات نابودگر واشینگتن به تاسیسات هسته ای ایران با استفاده از بمب های سنگر شکن می باشد. راس و ادلمن از مدیران این مرکز محسوب می شوند.

در این مقاله از تصمیم دولت اوباما برای حمله به داعش حمایت و اشاره می شود که نئوکان ها، لابی اسرائیل و حامیان آنها در کنگره هم از این تصمیم حمایت می کنند. با وجود این که واشینگتن در حال حمله به این گروه است، نباید با ایران یا متحدانش در منطقه، متحد شده یا همکاری کند. با این که تهدید از سوی داعش است، ولی آنها ادعا می کنند که ایران و اهداف هسته ای اش تهدیدی به مراتب بیشتر برای سلطه و اهداف آمریکا می باشد.

اجازه دهید در ابتدا تصریح کنم که نویسندگان در برخی از موارد نکات درستی را گفته اند. به طور مثال آنها در مقاله این گونه استدلال کرده اند که ایالات متحده اساساً نمی تواند با عربستان سعودی و متحدانش در خلیج فارس همکاری کند، همان گونه که با ایران نمی تواند. به نظر آنان ریاض و تهران به رقابت با یکدیگر با حاصل جمع صفر نگاه می کنند، ولی ریاض نقشی مهم تری از تهران برای واشینگتن در مقابه با داعش دارد. (البته دیدار روز دوشنبه میان وزرای خارجه عربستان و ایران و اظهار نظر روحانی درباره خوشبینی به روابط دو جانبه دو کشور، مثال نقض این بحث است. آنها به همکاری ایران و عربستان  در لبنان اشاره نمی کنند که منجر به ثبات در لبنان شده است)

به طور مشابه هر ناظر بی طرفی همانند نویسندگان این مقاله اذعان می کند که مقامات ایران به ایالات متحده بسیار مشکوک، و دیدی خصمانه دارند (همانند احساسی که جوزف استالین در جنگ جهانی دوم به وینستون چرچیل داشت یا دیدی که هوشی مینه در جریان جنگ ویتنام به چین داشت) آن چیزی که نویسندگان به آن اشاره می کنند این است که یک اصل اساسی در خاورمیانه وجود دارد و آن این که دشمن دشمن من، همچنان دشمن من است. البته این مسئله تنها منحصر به خاورمیانه نیست.

اجازه دهید برخی دیگر از جنبه های تحلیل آنها را هم بررسی کنیم آنها معتقدند که «واشینگتن و تهران در شکست شبه نظامیان سنی دارای منافع مشترک هستند» البته سخت است که در این باره یحث کنیم، با این حال آنها چند پاراگراف جلوتر می گویند «امروز دو جبهه نبرد در خاورمیانه وجود دارد، سوریه و عراق. منافع ایران مغایر با منافع ایالات متحده است» بله در سوریه ایران خواستار باقی ماندن اسد در قدرت است، درحالی که واشینگتن خواهان خروج وی است. اما نویسندگان در پاراگراف قبل این گونه استدلال کرده بودند که دو طرف منافع غیرقابل انکاری در شکست دادن داعش دارند. این درحالی است که ایران در عراق نقش سازنده ای ایفا کرد و باعث شد تا نوری مالکی از قدرت کناره گیری کند و دولت جدید تشکیل شود.      

منبع: لوبلاگ/ ترجمه: تحریریه دیپلماسی ایرانی/20