تنفر از اندیشکده ها
در یک قرن گذشته تصور می‌شد که اندیشکده‌ها سازوکاری برای ارائه اصول علمی و سختگیری در سیاست‌گذاری هستند. فرض بر این بود که اندیشکده‌ها، همانند دانشگاه‌ها، با گذشت زمان، به دانش‌اندوزی بپردازند و در قالب مراکز تخصصی و مراکز پروش ایده‌های انقلابی خدمت کنند. تصور می‌شد این مراکز با تنوعی که داشتند یکدیگر را به چالش بکشند و نوعی فرایند مشورتی رقابتی و حتی خصمانه، اما در عین حال مبتنی بر واقعیت، را برای توسعه ایده‌های سیاسی ایجاد کنند که از طریق این فرایند، سرانجام حقیقت – یا دست کم بهترین اقدام – پدیدار می‌شد. تمام این عملکردها با درجات مختلف ادامه یافت. اما هیچ یک از آنها به‌درستی حقایق غالب بر اندیشکده‌های امروزی را نمایان نمی‌کند. در حقیقت، الگوی تجاری اندیشکده‌ها با دگرگونی‌های نگران‌کننده‌ای مواجه شده است. با گسترش این صنعت، دو قطبی شدن جامعه پیرامون آن و رشد پرشتاب رقابت برای تامین سرمایه، برخی از اندیشکده‌ها به گروه‌های ذی‌نفوذ یا حتی لابی‌‌گر تبدیل شده‌اند.
ادامه مطلب