چرا درهای توسعه بر خاورمیانه بسته است؟
به رغم میلیاردها دلار هزینه در برنامه های توسعه کشورهای خاورمیانه در دو دهه گذشته، کشورهای کم درآمد یا با درآمد متوسط، موفقیت اندکی در ساختن اقتصادهای پویا داشته اند.
ادامه مطلببه رغم میلیاردها دلار هزینه در برنامه های توسعه کشورهای خاورمیانه در دو دهه گذشته، کشورهای کم درآمد یا با درآمد متوسط، موفقیت اندکی در ساختن اقتصادهای پویا داشته اند.
ادامه مطلبمحسن بهاروند در یادداشتی می نویسد: در سیاست خارجی بیان آرزو بدون در نظر گرفتن امکانات، حساسیت دو چندان دارد. جهانی شدن و ایجاد دهکده جهانی مرکب از همه کشورها، سیاستها و روشها را به طرز شگفت انگیزی به هم پیوند زده است. تجارت، بانکداری، پیشرفت و توسعه کشورها بشدت جهانی، بین المللی و جمعی شده است. هیچ کشوری در انزوا پیشرفت نکرده است. باید اعتماد جامعه بین المللی را به انحای مختلف جلب کرد و در درون آنها جا گرفت تا بتوانیم به توسعه کشور کمک کنیم.
ادامه مطلبمجتبی لشکربلوکی در یادداشتی می نویسد: یکی از معدود منافذ باز برای توسعه پیش روی ایران، نیلوفران آبی دومینوساز است. نیلوفر آبی گلی است خود رو که در مرداب رشد می کند. سپس نه تنها خودش رشد می کند که زیست بومی که در آن هست را هم تمیز و دگرگون می کند. حتی اگر بمیرد دوباره بعد از مدت ها سربرمی آورد. نیلوفرآبی، دومینوی توسعه را استارت می زند.
ادامه مطلبمحمود سریع القلم در یادداشتی می نویسد: اگر حاکمیت چین، اندیشههای خود را تغییر نمیداد، منطقِ قدرت در نظامِ بینالملل را نمیپذیرفت و در داخل خود به انسجام نمیرسید، چین به قطبِ دوم اقتصاد و سیاست جهانی تبدیل نمیشد. در امتداد درک واقعبینی، «مسئولیت حکمرانی» است که از قدیم در راهروهای قدرت و بوروکراسی متمرکز چینیها رایج بوده است. مسئولیت در مکتب کنفوسیوس جایگاه ویژهای دارد. دنگ شائوپینگ در داد و ستدهای سیاسی درون حزبی نیز بارها یادآور شده بود که حکمرانی بر یک میلیارد نفر فقیر هیچ افتخاری ندارد. آنچه زمینه را در حاکمیت چین به سوی اجماع سازی سوق داد، «درک مشترک از شرایط و واقعیتهای درون و برون» بود زیرا که حکمرانی تنها یک تعریف معقول دارد: نهایت بهرهبرداری از آنچه امکان و واقعیت دارد.
ادامه مطلبمهدی ترابی در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: به نظر می رسد دولت در ایران نیز اهداف توسعه ای دارد و می خواهد به صورت دولت توسعه گرا عرض اندام کند، اما الزامات توسعه را رعایت نمیکند. از سوی دیگر ضعف های ساختاری و نهادی دولت ایران در کنار شرایط و تحولات منطقه ای و بین المللی موجب می شود، کشور وارد تنش های داخلی و خارجی شود و در نهایت گفتمان «امنیت» جایگزین گفتمان «توسعه» شود.
ادامه مطلبابراهیم رزاقی در گفت وگو با دیپلماسی ایرانی معتقد است که الگوی چند سال ابتدایی انقلاب مقدمه کار برای شکل دادن الگوی اقتصاد دینی بود که درآن زمان با وقوع جنگ، درآمد ارزی پایین، تحریم های سنگین، چند شهر جنگ زده توانست کشور را سرپا نگاه دارد که اکنون هم می تواند مدل توسعه مناسبی برای اقتصاد کشور در این بحران کنونی باشد.
ادامه مطلب