سه‌گانه چینی: یک ماجرای خانوادگی هسته‌ای
قدرت‌نمایی موشکی چین در رژه روز پیروزی ۲۰۲۵
نویسندگان: داگلاس بری، کارشناس ارشد هوافضای نظامی و هنری بوید، کارشناس ارشد ارزیابی قابلیت‌ها و داده‌های نظامی
دیپلماسی ایرانی: اگر در مورد وضعیت قصد چین برای به کارگیری سه‌گانه هسته‌ای شامل سامانه‌های پرتاب زمینی، دریایی و هوایی، شک و تردیدی وجود داشت، این شک و تردید در ۳ سپتامبر طی رژه‌ای که به مناسبت هشتادمین سالگرد پیروزی در جنگ جهانی دوم برگزار شد، برای همیشه برطرف شد.
پوشش رسانه‌های دولتی چین از رژه در پکن، به صراحت توجه را به این واقعیت جلب کرد و این رژه را به عنوان رونمایی از «سه‌گانه هسته‌ای برای اولین بار» توصیف کرد. در میان انبوه سامانه‌های متعارف و هسته‌ای که رسماً رونمایی شدند، موشک JL-1/惊雷-1 (CH-AS-X-13) نیروی هوایی ارتش آزادی‌بخش خلق، یک موشک آیروبالستیک با کلاهک هسته‌ای، قرار داشت که ظاهر آن نشان می‌دهد به زودی به خدمت اسکادران درخواهد آمد.
تصاویر بی‌کیفیتی از این موشک پیش از این منتشر شده بود، اما این رژه، آغاز رسمی نمایش JL-1 را رقم زد. سیستم‌هایی که پکن تصمیم دارد در رژه‌ها به نمایش بگذارد، در گذشته در حال خدمت بوده‌اند، واحدهای آزمایشی در میدان نبرد مستقر شده‌اند یا در مراحل نهایی توسعه قرار دارند. حامل JL-1، گونه Xian H-6N از بمب‌افکن H-6 است که نمونه قبلی با محفظه نیمه‌تورفته بزرگ در بدنه برای نگهداری موشک قابل شناسایی است. پنج فروند H-6N در رژه زمینی به نمایش گذاشته شدند، اما حمل JL-1 نشان داده نشد.
این موشک آیروبالستیک در کنار موشک بالستیک قاره‌پیمای (ICBM) DF-31BJ (CH-SS-10 mod X) مستقر در خشکی به نمایش گذاشته شد که احتمالاً نسخه سیلویی سلاحی است که پکن اکنون بسیاری از سیلوهای سه میدان موشکی خود را با آن پر کرده است. سه‌گانه‌ی نمایش داده شده با موشک بالستیک زیردریایی پرتاب JL-3 (CH-SS-N-20) تکمیل شد که در حال حاضر روی زیردریایی‌های کلاس Type-094 مستقر است.
به نظر می‌رسد مقیاس رژه و آنچه نشان داده شد، هم برای اهداف تبلیغاتی داخلی و هم برای ارائه پیامی روشن به رقبای بین‌المللی در مورد میزان قابلیت‌های هسته‌ای و متعارف پکن در نظر گرفته شده بود. به گفته‌ی مارک روته، دبیرکل ناتو، که در اجلاس دفاعی IISS 2025 پراگ سخنرانی می‌کرد، این رویداد فقط برای خودنمایی نبود، بلکه با هدف «اعمال نفوذ تهاجمی» نیز انجام می‌شد.
ترکیب H-6N و JL-1، صرف نظر از ماهیت قدیمی طراحی H-6، به نیروی هوایی چین (PLAAF) قابلیت حمله هسته‌ای منطقه‌ای معتبری می‌دهد. برد JL-1 به هواپیمای پرتابگر اجازه می‌دهد تا در فاصله دور از دسترس حدود ۱۵۰۰ کیلومتر عمل کند. سیستم پرتاب هوایی آیروبالستیک ممکن است بر اساس موشک بالستیک میان‌برد DF-21 (CH-SS-5) باشد.
DF-61، یک موشک بالستیک قاره‌پیما که برای اولین بار به صورت عمومی رونمایی شد، در این نمایش گنجانده شده بود. این موشک می‌تواند پرتابگر یک یا چند موشک بالستیک فراصوت (HGV) با برد بین قاره‌ای و مجهز به کلاهک هسته‌ای باشد و احتمالاً همان سیستمی باشد که در شهادت کنگره در سال ۲۰۲۴ توسط دکتر ویپین نارانگ، معاون ارشد وزیر دفاع در امور سیاست فضایی، به عنوان «موشک‌های راهبردی فراصوت که می‌توانند کلاهک هسته‌ای حمل کنند» در زرادخانه پکن به آن اشاره شده است. چین پیش از این موشک‌های بالستیک هایپرسونیک DF-17 (CH-SS-22) با تسلیحات متعارف را به خدمت گرفته که یک سیستم برد عملیاتی است. پروژه دیگری به نام DF-27 (CH-SS-X-24) نیز قبلاً با یک موشک بالستیک سنگین مرتبط بوده است. این موشک ممکن است بردی در حد سیستم‌های بالستیک میان‌برد داشته باشد.
موشک DF-27 در رژه نمایش داده نشد؛ در عوض، نسخه دیگری از DF-26 (CH-SS-18)، DF-26D، در پیکربندی‌ای که نشان‌دهنده یک HGV است و در کنار DF-17 به عنوان بخشی از گروهی از سه سیستم موشکی که به صراحت به عنوان یک آرایش موشکی مافوق صوت/高超声速导弹方队 توصیف شده‌اند، به نمایش گذاشته شد. اگر ارتباطی بین DF-27 و DF-26D وجود داشته باشد، مشخص نیست.
شاید بزرگترین مورد را برای آخر نگه داریم، ترکیب هسته‌ای توسط DF-5C (CH-SS-4 mod 4) تکمیل شد. این موشک بالستیک قاره‌پیمای بالغ با یک بخش مرحله نهایی بزرگ نمایش داده شد که ایالات متحده پیشنهاد کرده که یک کلاهک به اندازه چند مگاتن را حمل می‌کند و یک سیستم ضد ارزش است تا یک سیستم ضد نیرو.
منبع: اینترنشنال استیتیوت فور استراتژیک استادیز / ترجمه: سید علی موسوی خلخالی
نظر شما :