امتیاز بله قربان‌گو بودن

نویسنده: پیتر دیوید فیور Peter D. Feaver

دیپلماسی ایرانی: در دوره اول ریاست جمهوری ترامپ، منصوبان سیاسی امنیت ملی ترامپ را می توان در یکی از سه دسته قرار داد. اولین و شاید بزرگ‌ترین آنها شامل افرادی با تخصص واقعی بود که ممکن بود در یک دولت معمولی جمهوری‌خواه موقعیت‌هایی را به دست بیاورند، البته احتمالاً چند سطح پایین‌تر از سطوحی که در دنیای ترامپ اشغال کردند. آنها سعی کردند در میان هرج و مرج، دستور کار رئیس جمهور را به بهترین شکل ممکن اجرا کنند، و بسیاری از اتفاقات خوبی که رخ داد را می توان به آنها نسبت داد: به عنوان مثال، تلاش برای تبدیل سخنان رئیس جمهور سابق باراک اوباما به سمت آسیا با نگاهی واقع بینانه. مشارکت های استراتژیک معنادار در منطقه هند و اقیانوس آرام بیشتر زیر نظر ترامپ اتفاق افتاد و در مسیرهای مشابه در دولت بایدن ادامه یافت که توسط استراتژیست های همفکر پیش رفت.

یک گروه کوچکتر اما بسیار تأثیرگذارتر از مقامات ارشد کهنه کار تشکیل شده بود که ایده های ثابتی در مورد اینکه سیاست امنیت ملی باید به کجا برسد و معتقد بودند که می توانند با وجود تعامل بیش از حد ترامپ با تأکید بر اینکه چگونه سیاست جایگزین نشان دهنده ضعف است، این نتایج را مهندسی کنند. به عنوان مثال می توان به اچ آر مک مستر و جان بولتون اشاره کرد که به ترتیب دومین و سومین مشاوران امنیت ملی ترامپ بودند. آنها در خاطرات خود به آنچه آنها دستاوردهای سیاسی واقعی می‌دانستند اشاره می‌کنند: مک مستر ترامپ را مجبور کرد که با افزایش نیروهای آمریکایی به افغانستان در سال 2017 موافقت کند و بولتون از ترامپ خواست تا در سال 2018 از توافق هسته‌ای ایران خارج شود. اما مک مستر، بولتون و هر شخصیت بلندپایه دیگری که این رویکرد را در پیش گرفت، پس از درک این موضوع که ترامپ همیشه راهی برای رها شدن از مهار پیدا خواهد کرد، دولت را ترک کردند. آنها فهمیدند که ترامپ هر پیچ و مهره سیاست خوبی که به دست آوردند را زیر پا می‌گذارند. حتی برخی از کسانی که بدون کناره‌گیری به مراسم تحلیف بایدن در سال 2021 رسیدند، ارزیابی‌های صریح و قابل‌توجهی را در گفت‌وگوهای خصوصی به من ارائه کردند که تصویر ترامپ را به‌عنوان فردی بی‌پروا و هر چیزی جز یک مغز متفکر امنیت ملی، بدون توجه به آنچه علنا گفته‌ شده است، تأیید می‌کند.

دسته سوم، گروه کوچک اما با نفوذی از معتقدان واقعی با MAGA و عوامل هرج و مرج بودند که بدون هیچ توضیح یا توجهی به عواقب آن، به دنبال انجام هوس های ترامپ بودند. آنها دیدگاه محدودی نسبت به وفاداری داشتند و معتقد بودند که رئیس باید آنچه را ظاهراً درخواست می کند به دست آورد و در مورد عواقب ناخواسته آن حرکت ها نشنود تا مبادا با آگاهی کامل از حقایق نظر خود را تغییر دهد. برای مثال، تلاش‌های مخاطره‌آمیز برای عقب‌نشینی از افغانستان و دیگر تعهدات ناتو در روزهای پایانی دوره اول، توسط کارمندان جوانی طراحی شد که پس از جایگزینی بیشتر فرماندهان ارشد، مسئولیت را بر عهده گرفتند و سعی کردند از مشاوره کامل ترامپ در این زمینه جلوگیری کنند. آنها در گوش هم می گفتند که دستورات او در واقع چه چیزی را به همراه خواهد داشت.

در دولت آینده ترامپ، هنوز هم جمهوری خواهان متعارفی وجود خواهند داشت که به دنبال یک فرصت شغلی برای یک بار در زندگی هستند و مایلند در صورت مخالفت با ترامپ، خطر خودسوزی را که ممکن است برایشان پیش بیاید، به خطر اندازند. هیچ کس نباید خدمات آنها را تحقیر کند، زیرا بدون آنها، ترامپ بهترین رئیس جمهور ممکن نخواهد بود. همچنان ایدئولوگ‌هایی وجود خواهند داشت که فکر می‌کنند راهبرد درستی را می‌دانند و معتقدند که می‌توانند ترامپ را به سمت انجام کاری که آنها می‌دانند درست است هدایت کنند؛ به عنوان مثال، رها کردن اوکراین به غارتگری‌های ولادیمیر پوتین، رئیس‌جمهوری روسیه و در عین حال تشدید بازدارندگی آمریکا از چین، رویکردی که ممکن است در یک سمینار دانشگاهی یا مقاله‌ای در روزنامه هوشمندانه به نظر برسد، اما احتمالاً در دنیای واقعی کارساز نخواهد بود. به لطف بنیاد هریتیج و مؤسسه  First America، عوامل هرج و مرج زیادی وجود خواهند داشت که برای آنها تخریب سیستم موجود سیاست گذاری امنیت ملی، که منافع آمریکا را برای 80 سال حفظ کرده است، ویژگی‌های مخرب ترامپ در وهله دوم خواهد بود، نه یک اشکال فوری. با این تفاوت که این بار، گروه سوم بزرگتر و تاثیرگذارتر از دفعه قبل خواهد بود.

جوهره رویکرد ترامپ به سیاست خارجی – معامله برهنه – بدون تغییر می ماند

این یک چالش جدی برای متولیان سیستم موجود سیاست گذاری امنیت ملی ایجاد می کند: ارتش یونیفرم پوش و افرادی که در خدمات ملکی فعالیت داشته اند و اکثریت قریب به اتفاق افراد پیرامون ترامپ را تشکیل می دهند وظیفه نظارت بر دستور کار رئیس جمهوری را دارند. ترامپ و تیمش به صراحت اعلام کرده اند که وفاداری را بیش از هر چیز در اولویت قرار می دهند. و آن‌ها ممکن است ساده‌ترین آزمون‌های وفاداری را داشته باشند: از هر فردی در مقامی بپرسید که آیا انتخابات 2020 دزدیده شده است یا اینکه حمله 6 ژانویه به ساختمان کنگره ایالات متحده یک قیام بود؛ همانطور که جی دی ونس، معاون ترامپ نشان داده است، تنها یک راه برای پاسخ به این سوالات وجود دارد و آن این که اگر ترامپ آن را بپذیرد.

آزمون تورنسل مانند آن می‌تواند به ترامپ اجازه دهد تا رده‌های ارشد ارتش و سرویس‌های اطلاعاتی را تنها با تبلیغ افرادی که معتقد است «در تیم» هستند، سیاسی کند. اعضای خدمات ملکی از امنیت شغلی بیشتری برخوردار خواهند بود و از فشارهای سیاسی محافظت می‌شوند، مگر اینکه تیم ترامپ طرح خود را برای طبقه‌بندی مجدد هزاران کارمند دولتی حرفه‌ای به‌عنوان منصوبان سیاسی که به رضایت رئیس‌جمهور خدمت می‌کنند، دنبال کند، در نتیجه حذف آنها به دلایل سیاسی نسبتاً آسان خواهد بود. 

بعید است که ارتش و این افراد آژانس‌های ملکی اقدام تحریک آمیزی انجام دهند که به چنین پاکسازی منجر شود، چه رسد به توجیه. آن‌ها می‌دانند که «اپوزیسیون وفادار» نیستند؛ نقشی که برای حزب اقلیت در کنگره و ناظران در رسانه‌ها و تفسیر سیاست محفوظ است. آنها طبق سوگند خدمت و اخلاق حرفه ای خود، متخصصان خود در ایالت ها را برای کمک به ترامپ در بهترین حالت ممکن آماده خواهند کرد.

اما ترامپ ممکن است تصمیم بگیرد که می‌تواند همکاری یا تسلیم شدن مورد نظر خود را به سادگی با معلق گذاشتن تهدید پاکسازی عملی کند، چنین چیزی می تواند نشان دهد که حق با او بوده است. حداقل، او در پژواک توصیه ولتر برای حذف برخی از ژنرال‌های فرانسوی برای ایجاد ترس در دل دیگران، احتمالاً برخی از شخصیت‌های ارشد را برکنار می‌کند. سوال این است که آیا مقامات بلندپایه حرفه ای از بهترین شیوه های روابط نظامی پیروی می کنند و توصیه های صریح خود را به ترامپ و منصوبان ارشد سیاسی او حتی زمانی که این توصیه ها ناخواسته باشد، ارائه خواهند کرد؟ اگر این کار را انجام دهند، می توانند به او کمک کنند تا بهترین فرمانده کل باشد. اگر این کار را نکنند، ممکن است مهم نباشد که پاکسازی شوند یا در جای خود باقی بمانند، زیرا به هیچ وجه مؤثر نخواهند بود.

منبع: فارن افرز / ترجمه: علی موسوی خلخالی

ادامه دارد...