مرگ آهسته دمکراسی در کانادا

نویسنده: فرحان مجاهد چاک 

دیپلماسی ایرانی: آزادی، برابری و عدالت. اینها فقط کلماتی پوچ و بدون تعهدی جدی هستند. هیچ ظلمی بدتر از آن نیست که تحت عنوان آزادی تداوم یابد. هیچ خیانت زیانبارتر از آن خیانتی که تحت پوشش برابری انجام می شود، وجود ندارد و هیچ جاه طلبی شخصی بزرگتر از آن نیست که در پس اهداف جهانی عدالت نهفته باشد.

اکنون، در کانادا، نگرانی از پسرفت دموکراسی وجود دارد که بی اساس نیست. برای مشارکت سیاسی اقلیت های مدعی که وضعیت موجود را به چالش می کشند، فضای کمتری وجود دارد. حزب محافظه کار کانادا، پاتریک براون، نامزد پیشتاز رهبری را به علت حمایت جدی او از سوی کانادایی‌های مسلمان و تعهد او به لغو لایحه 21 رد صلاحیت کرد. آیا فضای دموکراتیک برای همه به جز مسلمانان کانادا باز است؟

سال‌ها پیش، من اولین نامزد مسلمان کانادایی بودم که برای نامزدی لیبرال فدرال پیروز شد. در ابتدا پس از رای گیری، رئیس حزب لیبرال کانادا شکست من را اعلام کرد و حتی اجازه نداد که اعتراض کنم. البته من اعتراض و پافشاری کردم. در نهایت، مجبور شد با ناراحتی اذعان کند که اشتباه کرده است. 

پاتریک براون در یک رقابت داغ بر سر رهبری در حزب محافظه کار کانادا رد صلاحیت شده است. خودی های سیاسی در سراسر کشور متحیر هستند. اعضای کمیته سازماندهی انتخابات رهبری حزب محافظه کار (LEOC) در یک جلسه محرمانه تصمیم گرفتند پاتریک براون را بدون فرصتی برای پاسخگویی در مقابل کمیته رد صلاحیت کنند. این اقدام هم مذموم و هم غیر دموکراتیک است. حامیان او ادعا می کنند که او به دلیل حمایت قوی جامعه مسلمان کانادایی، کنار زده شده است. 

مرگ آهسته دموکراسی در کانادا به وضوح قابل تشخیص است. مشارکت رای دهندگان در دو دهه گذشته رو به کاهش بوده است. حدود 40 درصد از مردم رای نمی دهند که انتظار می رود این آمار افزایش یابد. بدبینی کلی جوانان نسبت به نظام سیاسی بیشتر شده است. تقریباً 70 درصد از جوانان کانادایی بین 18 تا 37 سال رای نمی دهند. داده های جدید نظرسنجی ها روند نگران کننده ای از نارضایتی را در میان کانادایی ها نشان می دهد که احساس می کنند کنترل کمی بر زندگی خود دارند. محدودیت های آزادی های فردی به علت کرونا این احساس را تشدید کرد. به نظر می رسد کانادا نیز مانند آمریکا از پایین بودن اعتماد عمومی به احزاب سیاسی و نهادهای دولتی رنج می برد.

دموکراسی صرفاً رأی دادن یا قوانین اکثریت نیست؛ بلکه نیازمند تعهد به دستور کار اخلاقی گسترده تری، به ویژه در فرآیند مشورتی، کثرت گرایی ارزشی، عمل متقابل و ارزش دادن به رفتار با همه افراد با احترام و سنجیدن آرمان‌ها و شیوه‌های نگاهشان به جهان است. باید به دیگران اجازه داد تا زمانی که حقوق دیگران و قانون را رعایت کنند، به شیوه خود زندگی کنند.

امروزه، در سراسر جهان، از کشمیر، فلسطین، فرانسه گرفته تا آمریکا و کانادا، اخلاق دموکراتیک به سلاحی برای خلع قدرت، عقلانی کردن ظلم و تن دادن به نقض فاحش حقوق بشر و حقوق سیاسی تبدیل شده است. اخلاق دموکراتیک به همان اندازه که یک آرمان سیاسی است، یک آرمان اخلاقی نیز به شمار می رود و از آزادی هر فردی برای تصمیم گیری حمایت می کند. روح انسان به طور فطری در برابر اجبار و طرد مقاومت می کند. در کانادا، دموکراسی به آرامی در حال از بین رفتن است؛ زیرا ساختارهای ریشه دار قدرت نژادپرستانه در برابر بسیج سیاسی رنگین پوستان به حاشیه رانده شده به لرزه می افتند.

منبع: دیلی صباح / تحریریه دیپلماسی ایرانی/11