پوست موز تل‌آویو زیر پای ابوظبی!

نویسنده: میرجواد میرگلوی بیات، کارشناس مسائل شبه جزیره عربستان

دیپلماسی ایرانی: در سال 2012 رسانه ها اعلام کردند که یک کارخانه اسلحه سازی در سودان بمباران شد. این کارخانه اسلحه سازی در جنوب خارطوم، پایتخت سودان قرار داشت. بلافاصله بعد از این اتفاق احمد بلال عثمان، وزیر اطلاعات سودان مدعی شد که چهار جنگنده اسرائیلی این کارخانه را بمباران کرده اند. سیلوان شالوم، معاون نخست وزیر وقت، موشعه یلعون، وزیر امور راهبردی آن زمان و عاموس گیلعاد، مدیر کل بخش سیاسی امنیتی وقت اسرائیل در مصاحبه های جداگانه ادعا کردند که سودان هم پیمان جمهوری اسلامی ایران است و برای باریکه غزه سلاح تامین می کند. در اسناد ویکی لیکس نیز اعلام شده که نتانیاهو گفته بود: «خط انتقال اسلحه از ایران به سودان و از سودان به مصر کشیده شده است». روزنامه های یدیعوت آحارنوت و هاآرتص اسرائیل اعلام کردند که این کارخانه ها را ایران در سودان ایجاد کرده بود و منبعی برای تامین سلاح در نوار غزه به حساب می رفت. وب سایت دبکا که به موساد نزدیک است نیز ادعا کرد که در این کارخانه موشک های شهاب تولید می¬شده است. این ادعا در حالی صورت می گرفت که وزیر امور خارجه وقت سودان هرگونه ارتباط میان این کارخانه ها و دولت ایران را تکذیب کرد. آنچه از مطالعه اخبار و تحلیل رسانه های مختلف به دست می آید به طور قطع نشان می دهد که اسرائیل این حمله را به کارخانه های اسلحه سازی سودان انجام داده است.

سودان یکی از کشورهای ساحلی دریای سرخ است. به هر حال سرزمین های اشغالی نیز از طریق خلیج عقبه یکی از نقاط ساحلی دریای سرخ به شمار می آید. نظارت و کنترل بر دریاها نسبت به راه های زمینی و مسیرهای هوایی سخت تر است و همین مساله موجب شده که اسرائیل نسبت به دریای سرخ که منطقه پر تلاطمی نیز است حساس باشد. سودان در آن زمان تحت زعامت عمر البشیر رابطه خوبی با ایران داشت و همین مساله، بهانه ای برای تصمیم سازان اسرائیلی بود که در مورد سودان حساسیت داشته باشند.

همان طور که می دانیم سودان در غرب دریای سرخ و یمن در شرق این آبراهه قرار گرفته اند. هر دو کشور ساحل طویلی در دریایی سرخ دارند که دسترسی به این آب ها برای هر کشوری یک امتیاز ویژه محسوب می شود. ارتباط ایران با سودان زمان عمر البشیر به هیچ وجه با اتحاد ایران با دولت صنعا قابل مقایسه نیست. در واقع اتحاد امروز ایران با دولت صنعا در یمن بسیار عمیق¬تر و فراتر از ارتباطی است که با دولت عمرالبشیر وجود داشت. امروز در یمن انواع تسلیحات راهبردی رونمایی شده و از آنها برای حمله به عربستان و امارات بهره بردای شده است. عمقی که امروز یمن برای ایران در همسایگی دریای سرخ ایجاد کرده است به هیچ وجه با امتیاز ناچیزی که رسانه های اسرائیل و غربی ادعا می کردند که سودان در اختیار ایران قرار داده است قابل مقایسه نیست.

برای اسرائیل وضعیتی که به زعم خود همکاری سودان با ایران در زمینه تسلیحات بود تحمل نشد و بلافاصله اقدام به بمباران هوایی این مناطق کردند تا این خطر را در یکی از اعماق استراتژیک اسرائیل در دریای سرخ از بین ببرند. آیا اسرائیل نسبت به یمن که در آن به صورت علنی شعار مرگ بر اسرائیل سر داده می شود و اسرائیل تهدید به حمله موشکی می شود می تواند بی تفاوت بماند؟ جواب قطعا منفی است. اسرائیل نمی تواند نسبت به این منطقه که در اتحاد با ایران است بی تفاوت بماند.

با شروع جنگ یمن کشورهای محور عربی-عبری-غربی فکر می کردند که یمن بعد از چند روز توسط ائتلاف عربی تسخیر خواهد شد و انصارالله بلافاصله شکست می خورد، فرضیه ای که امروز می بینیم درست نبوده است. با به روی کارآمدن ترامپ و فشار روی محور مقاومت در منطقه به ویژه انصارلله بیشتر شد. کمک های همه جانبه ترامپ به عربستان و امارات سبب شد که انصارلله در وضعیت سختی قرار بگیرد ولی به مرور زمان شاهد این بودیم که دولت صنعا توانست از وضعیت تدافعی به وضعیت تهاجمی تغییر موقعیت بدهد و حملاتی به خاک عربستان و حتی امارات ترتیب دهد و دریای سرخ را نیز در برد موشک ها و دسترسی های نظامی خود قرار دهد. با تغییر دولت در آمریکا و به روی کار آمدن دولت بایدن که موازی با تقویت انصارلله به لحاظ تجهیزات نظامی بود شاهد این هستیم که انصارلله توانسته پیش روی های چشم گیری داشته باشد و تا به دروازه¬های مآرب که مرکز اقتصادی یمن برسد. فتح مآرب نقطه عطفی در جنگ یمن است که می تواند پرونده جنگ یمن را به نفع دولت صنعا رقم بزند.

دولت صنعا طی توافقی نانوشته با دولت ابوظبی تقریبا سه سالی بود که با یکدیگر کاری نداشتند و عملا بین انصارالله و نیروهای نیابتی امارات در یمن درگیری خاصی وجود نداشت و امارات در حملات به انصارلله مشارکت نمی کرد. پس از پیمان ابراهیم و به روی کار آمدن دولت بایدن و خروج آمریکا از منطقه شاهد این بودیم که امارات و اسرائیل ارتباط خود را به طور علنی اعلام کردند. با خروج امریکا از منطقه عملا ترتیبات امنیتی منطقه دست خوش تغییراتی خواهد بود چناچه در مورد اتحاد اسرائیل و امارات شاهد این مساله بودیم. امارات که در واقع یک خانه شیشه ای است به اسرائیل نیاز ویژه ای دارد و اسرائیل نیز قطعا در راه رضای خدا موش نمی گیرد.

اسرائیل دولت صنعا در دریای سرخ را یک ابر تهدید امنیتی مانند حزب الله در لبنان، حماس در غزه، نیروهای مقاومت در سوریه می بیند. اگر تا به امروز مرزهای هوایی و زمینی اسرائیل تهدید می شد با ثبات و استقرار دولت انصارلله در صنعا عملا مرزهای دریایی اسرائیل نیز تهدید خواهد شد، دریایی که کنترل و رصد آن بسیار سخت تر از مرزهای زمینی و هوایی است. در این راستا اسرائیل از امارات که تقریبا با انصارلله در نبرد نبود و دنبال تثبیت دستاوردهای خود در یمن جنوبی بود تا از این طریق به اهداف تجاری و اقتصادی و البته سیاسی خود برسد، احتمالا خواسته است که نقش فعالی علیه انصارلله در پیش بگیرد. دولت امارات تقریبا 100 هزار نظامی و شبه نظامی مزدور در یمن دارد که می توانند ورق جنگ را در اتحاد با سایر اطراف درگیر در یمن به نفع خود برگرداند. همین نفوذ برای اسرائیل یک اهرم قدرت برای اسرائیل است که بدون دخالت مستقیم خود در یمن و در امان ماندن از هرگونه انتقام توسط انصارلله اهداف خود را در یمن که همان تضعیف و شکست دولت انصارلله است پی گیری کند.

اسرائیل در همکاری های امنیتی با امارات بیش از آنکه نگران امنیت امارات باشد به دنبال حفظ امنیت خود است. در فقره یمن شاهد بودیم که با جابه جایی نیروهای تحت امر امارات به نواحی درگیر با انصارلله که به منظور شکست دولت صنعا اتفاق افتاد این دولت امارات بود که مورد هدف حملات انصارلله قرار گرفت و اسرائیل در این میان امارات را گوشت قربانی اهداف خود کرد و پوست موز زیر پای امارات انداخت.