ما و احمد مسعود؛ از زبان خودمان و بسیاری دیگر!

نویسنده: محمد صادق امینی، کارشناس سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی

دیپلماسی ایرانی: ما مردمان عادی هستیم، متخصص مسائل جهان و خاورمیانه هم نیستیم، حتی خبرهای خیلی زیادی هم از مسائل داخل کشورمان نداریم، چه برسد به مسائل بین المللی. نگاهمان به صدا و سیمای کشورمان است و این تنها مرجع تحلیلی خبری است که هر روز و شب پیش روی ماست. مراقبیم که تلویزیون ملی ما چه می گوید و چه موضعی در ارتباط با رویدادهای ایران و جهان دارد و این برای ما بسی مهم است چون ما اول به خانه خود مراجعه می کنیم بعد دیگران را می بینیم. 

در گذشته همین صدا و سیمای خودمان، احمد شاه مسعود را شهید راه عدالت و آزادی افغانستان معرفی کرده است، تصاویر او را با سردار شهید سلیمانی دیده ایم، علاقه او را به رهبران و سران و متفکران ایران اسلامی دیده و شنیده ایم، این ها همه از راه صدا و سیمای کشورمان به دست ما رسیده بود نه از جای دیگر. 

حال فرزند خلفش را می بینیم که قدم در راه پدر گذاشته و علیرغم سن و سال کمش همچون یک جهادگر انقلابی، بهترین فرزندان افغانستان را علیه طالبان رهبری می کند.

از سویی می بینیم که این اخبار بیشتر از رسانه های غیر ملی به دست ما می رسد تا ملی. آری، ما مراقب رسانه ملی هستیم که تا چه میزان خبرهای مربوطه را بازتاب می دهد و چگونه بازتاب می دهد، این موضوع بماند.... همین مقدار می گویم نگارنده چه بسا اعتبار اخبار بیگانه را با رسانه ملی خود می سنجد، نه بر عکس. 

این روزها، محمد حسین جعفریان، کارشناس افغانستان، ساکن مشهد را می بینیم که عاشقانه و از سر احساس مشترک دینی و انقلابی از راه و مرام احمد مسعود حمایت می کند و ناگهان مخالفانی در داخل و خارج کشور علیه او ظهور می کنند، سخنان او را نه نقد منصفانه، بلکه مورد حمله قرار می دهند که چرا این کارشناسِ افغانستان شناس که سال هایی را در افغانستان زیست فرهنگی و سیاسی داشته، با احمد شاه مسعود نشست و برخاست کرده و با بسیاری از سران دیگر افغانستان هم، و حتی ملاعمر را هم دیده و با درد و رنج مردم این کشور همراه بوده، حالا چه شده است برخی حرف های او را در باره احمد مسعود این فرزند خلف پدر زیر سوال می برند با این بهانه که مسعود با برنارد لوی دیدار کرده و به دیدار سارکوزی به بهانه نام نهادن خیابانی در پاریس به نام پدرش رفته است، بنابراین احمد مسعود دیگر شایسته حمایت ایران اسلامی نبوده و نیست!

براستی چه شده است منِ ایرانی با چنان حافظه تاریخی در باره پدر احمد مسعود و این دیدارهای پیش گفته، یکباره باید ناچار شوم که همه معلومات گذشته خودم را به دور بریزم و به حرف های کسانی همچون امید دانا دل بدهم. به فرض اگر این دیدارها درست بوده باشد، اما آیا می توان همه اندیشه های احمد شاه مسعود فقید و فرزند مبارز زنده اش در چشم ما به یکباره به کنار رود. تازه مگر پدر مرده است!؟ 

در چنین شرایطی، مرجع تحلیل و خبر برای منِ ایرانی که دستی در پشت پرده های سیاسی و امنیتی ندارم چیست و کدام است و برای فهم مسائل باید به کدام منبع رجوع کنم، رجوع به یک کارشناس ایرانی مومن به اسلام و انقلاب اسلامی و رنج برده و همراه با ملت افغانستان، یا یک فردی که در آن سوی این مرزها نشسته و با تعدادی عکس و خبر می خواهد کل یک جریان با سابقه و با هویت را به زیر سوال ببرد و ذهن منِ ایرانی را مشوش سازد تا کل یک جریان با ارزش را نادیده بگیرم!

گفته آمد که ما مردم، متخصصان امور جهان و خصوصا خاورمیانه نیستیم، ما دنبال مرجع معتبر برای فهم رویدادها هستیم.

حالا مسئولان سیاسی کشورمان بگویند در این دنیای آشفته و رنگ و وارنگ در دریافت اخبار معتبر به کی و کجا مراجعه کنیم! وقتی یک شخص خود به تنهایی یک رسانه می شود، تو خود حدیث مفصل بخوان از این مجمل؛ محمد حسین جعفریان را می گویم. 

پنجشیر با هجوم سنگین طالبان مواجه شده و همه چیز گواه بر آن است که ما ایرانی ها به نظاره نشسته ایم، البته توصیه هایی از سخنگوی وزارت امور خارجه کشورمان به گوش مان رسیده که لطفا برادر کشی نکنید، همین.

آیا میزان نقش آفرینی دستگاه دیپلماسی کشورمان در همین سطح است، آیا احمد مسعود دیگر هیچ اعتباری نزد ما ایرانی ها ندارد، آیا طالبان را مشروط قبول کرده ایم بعد از آنکه پنجشیر را با خاک یکسان کردند، کمااینکه از تلفات زیاد طالبان در آن منطقه خبر داریم اما فردایش را نمی دانیم.

شما بگویید با احمد مسعود چه باید کرد، آیا اعتبارش در نزد ما از طالبان کم تر شده است!؟

مسعود یک شخص نیست، او نماد یک راه است که همیشه در کنارش بوده ایم. آیا این راه در میانه سیاست منطقه ای گم شده است! و ما هم به راه دیگری می رویم!؟