لطفا جلوی کارهای ضدایرانی اسرائیل را بگیرید!

نویسنده: اریک مندل (Eric R. Mandel)

دیپلماسی ایرانی: از وقتی که باراک اوباما به سعودی ها توصیه کرد تا ایران را به عنوان بخشی از راه حل ثبات منطقه ای بپذیرند، زمان زیادی نمی گذرد. ایران یا باید یک قدرت هسته ای به شمار آورده شود، یا چاره ای جز جنگ باقی نمی ماند.

با این حال، اسرائیلی ها این گونه فکر نمی کنند. دیدن ایران به عنوان یک تهدید وجودی قابل قبول نیست. پس از حمله پیشدستانه اسرائیل به تاسیسات هسته ای عراق، نخست وزیر اسرائیل گفت: ما به هیچ دشمنی اجازه نخواهیم داد تا از تسلیحات هسته ای کشتار جمعی علیه ما استفاده کند.

یکی از کارشناسان ارشد اطلاعات امنیتی اسرائیل می گوید: «اجماع گسترده ای در بخش های اطلاعاتی، امنیتی، سیاسی، و نظامی اسرائیل وجود دارد که اگر ایران از آستانه هسته ای عبور کند، اسرائیل یک جانبه عمل خواهد کرد.» 

اسرائیل همچنین معتقد است که این ظرفیت را دارد که به طور موثری برنامه ی هسته ای ایران را به تاخیر بیندازد. مهم نیست که پیروز انتخابات ماه مارس اسرائیل چه کسی است. سلاح هسته ای، خط قرمز اسرائیل است.

چه اتفاقی می افتد اگر ارزیابی تهدید اسرائیل با آنچه دولت آینده ایالات متحده به عنوان منافع امنیتی طولانی مدت خود برای خاورمیانه در نظر می گیرد، در تضاد باشد؟

حتی با وجود مدارک کافی، بعید است که ترامپ در دور دوم ریاست جمهوری اش به اسرائیل چراغ سبز یک حمله به ایران را نشان بدهد. همفکری هر کدام از نامزدهای دموکرات با اسرائیل نیز قابل باور نیست. برخی از تحلیلگران اطلاعاتی بر این باورند که ایران یک بازیگر عقلانی است و اسرائیل و ایالات متحده می توانند با یک ایران هسته ای زندگی کنند. درست مثل همزیستی با اتحاد جماهیر شوروی.

تا وقتی که حکومت اسلامی ایران در قدرت است، این کشور را نمی توان از دستیابی به تسلیحات هسته ای منع کرد. تنها سوال اینجاست که چه وقت مقامات ارشد ایران تصمیم می گیرند به سمت سلاح هسته ای بروند. با اطلاعاتی که داریم ایران در حال حاضر از خطوط قرمزی که اسرائیل را نگران می کند عبور کرده است. بنابراین بررسی ساز وکارهایی برای حل و فصل بن بست سیاسی یا هسته ای – قبل از هر گونه حمله پیش دستانه اسرائیل – ضروری است.

با این حال، پاسخ ایران به هر گونه حمله ای، اسرائیل را به گودال جنگ پیچیده ای می اندازد که در نهایت می تواند منافع ایالات متحده و اسرائیل را از هم جدا کند.

شاید برخی یک پیمان دفاعی اسرائیلی – آمریکایی را پیشنهاد کنند، همانند پیمان ناتو. یعنی حمله هسته ای ایران به اسرائیل مساوی است با حمله به ایالات متحده. با این حال چنین پیمانی ایده بدی برای هر دو طرف است. اسرائیل نمی خواهد آمریکا را به جنگی به نیابت از خودش بکشاند. اسرائیل خواهان آزادی عمل در مواردی است که دولت آتی ایالات متحده منافع وجودی آنها را بر نمی تابد.

در سال 1981 و پس از حمله اسرائیل به عراق، ایالات متحده نیز به محکومیت اسرائیل توسط شورای امنیت سازمان ملل ملحق شد. هر چند حمله اسرائیل به نفع جامعه جهانی بود، اما آن حمله یک جانبه و ناقض حقوق بین المللی بود. امروز هم حمله اسرائیل به سایت های مخفی هسته ای ایران می تواند واکنش مشابهی در بر داشته باشد و شاید جهان، اسرائیل را برای همیشه تحریم کند.

شاید حالا زمان شکل گیری یک تفاهم برای تشریح یک آستانه قانونی برای هر حمله پیشدستانه ای از سوی اسرائیل باشد. چنین تفاهمی در گذشته کاملا نادیده گرفته شده است. ایالات متحده می توانست در گذشته فعال تر عمل کند، همانند عدم تحویل جت های جنگنده پس از حمله اسرائیل به اوسیراک. چنین سندی می تواند ایران را از برداشتن گام نهایی پیرامون نقض برجام منصرف کند. شاید یک تفاهم نامه بین ایالات متحده و اسرائیل همراه با تحریم های فزاینده، ایران را به پای میز مذاکره بکشاند، چیزی که هدف دولت ترامپ است. این یک بازی خطرناک است که آمریکا را به سمت جنگ دیگری در خاورمیانه سوق می دهد. با این حال نمی توان از موقعیت هایی که ایران می تواند برنامه هسته ای اش را در آینده توسعه دهد، غافل شد. مهم نیست که کجا ایستاده ایم، حالا وقت شروع گفت وگوها پیرامون این است که چطور سرنوشت هسته ای ایران را مدیریت کنیم. نه وقتی که اسرائیل جایی برای کار باقی نمی گذارد.

منبع: هیل / تحریریه دیپلماسی ایرانی