سیاست سرگیجه آور ترامپ در برابر تهران

در همین حال، ایالات متحده در حال پیشبرد مراحل نهایی دیپلماسی با طالبان در افغانستان است. درست است که طالبان حملات 11 سپتامبر را برنامه ریزی نکرده یا در اجرای آنها نقش نداشته، اما به اسامه بن لادن و القاعده که مسئول این حملات بودند، پناه داده و از آنها حمایت کرده است. گزارش ها حاکی از آن است که ایالات متحده قصد دارد در برابر موافقت با خارج کردن نیروهای آمریکایی از افغانستان، از طلبان تضمین بگیرد که دیگر در چنین اقداماتی مشارکت نداشته باشند.

آنچه به پیچیدگی این کلاف در هم تنیده می افزاید این است که دولت افغانستان را اساسا ایالات متحده با کمک فعالانه ایران روی کار آورده است تا جایگزین طالبان شود. با این حال، این دولت اگرچه حاکمیت مرکزی را در ختیار دارد و در نهایت امر مجبور است که پس از حصول توافق بعد از مذاکرات در خاک خود با طالبان کنار بیاید، اما جایی در گفت و گوها ندارد. چرا؟ چون طالبان که یک گروه تروریستی مخالف دولت حاکم به شمار می رود، حاضر به گفت و گو با آنها نیست و ایالات متحده هم در حال حاضر تنها به منافع مذاکره اهمیت می دهد.

ایالات متحده بر این مساله تاکید دارد که اشکال مرگبار توافق هسته ای ایران که برجام خوانده می شود، این بوده که در آن با غنی سازی اورانیوم در خاک ایران موافقت شده است. ایالات متحده بر خلاف سایر کشورهای جهان  اصرار دارد که حتی نباید یک سانتریفوژ فعال هم در ایران وجود داشته باشد. و دولت ترامپ این نظر خود را که در اقلیت است، از طریق اعمال تحریم های شدیدالحن بر ایران و بر هر کشور دیگری که بخواهد به تصمیم اتخاذ شده در سال 2015 و مورد حمایت شورای امنیت سازمان ملل احترام بگذارد، بر همه جهان تحمیل کرده است.

در همین حال، رئیس جمهوری ترامپ در مذاکرات خود با رهبر کره شمالی احتمالا با باقی ماندن بیشتر سلاح های هسته ای در این کشور تنها با این شرط که دولت کیم جونگ اون وعده دهد شمار آنها بیشتر نشود، موافقت خواهد کرد. جان بولتون مشاور امنیت ملی به وضوح اعلام کرده است که چنین مساله ای را تایید نمی کند، اما هنوز مشخص نیست که در پایان کار چه اتفاقی خواهد افتاد. اما دست کم چنین پیشنهاد سخاوتمندانه ای روی میز وجود دارد. اما باید یادآور شد که ایران پیشتر به جهان اطمینان کامل داده است که «هرگز به دنبال دستیابی به سلاح هسته ای، تولید یا اکتساب آنها، نیست» و این تعهد به تایید همه قدرت های برجسته جهان رسیده و به شکل یک قانون بین المللی در آمده است. این مساله به وضوح در مقدمه برجام که ترامپ به شدت از آن نفرت دارد، آمده است و اجرای آن هم توسط پیشرفته ترین شیوه های نظارتی از سوی آژانس بین المللی انرژی اتمی پیگیری می شود. این درست همان نوعی از غیر هسته ای شدن است که دولت ترامپ می خواهد کره شمالی را به آن متعهد سازد.

بر اساس اظهارات رسمی، ایالات متحده معتقد است که منافع امنیتی آن در نتیجه «فعالیت های شرورانه» ایران تهدید می شود. اما این یکی از متحدان نزدیک آمریکا در منطقه است که جنگی وحشیانه علیه همسایه خود آغاز کرده و بزرگ ترین بحران انسانی دوران نوین را رقم زده است. همین متحد ایالات متحده یکی دیگر از همسایگان خود را که آن هم متحد نظامی نزدیک آمریکا به شمار می رود، مورد محاصره هوایی و زمانی قرار داده تا دولت آن را تحت فشار بگذارد. باز هم همین متحد ایالات متحده تلاش کرده نخست وزیر یک کشور سوم را به استعفا وا دارد و به طور وحشیانه ای یک روزنامه نگار مخالف خود را در یک کشور چهارم در منطقه به قتل رسانده است. اما ظاهرا مساله این است که حکمرانان این کشور متحد آمریکا ثروتمند هستند و از این رو، رفتارهای آنها در پی پیشنهادهای گاه به گاه رئیس جمهوری برای «دریافت پول» نادیده گرفته می شود!

دولت  ترامپ برای مواجهه با ایران اعتبار ایالات متحده را فدا کرده، برتری دیرینه آمریکا در بازار مالی جهانی را به خطر انداخته، و تقریبا همه متحدان نزدیک دیرینه ایالات متحده را خشمگین ساخته است. واشنگتن تهران را تحت فشار گذاشته تا بار دیگر وعده های هسته ای خود را تکرار کند و برای دستیابی به چنین خواسته ای، ایران و آمریکا در آستانه یک جنگ فاجعه آمیز دیگر در خاورمیانه قرار گرفته اند. سیاست دولت ترامپ در رابطه با ایران از ابتدای امر اشتباه بود و به طور فزاینده آشکار می شود که این سیاست با خودش در یک جنگ داخلی است و همه اصول اولیه عملیاتی آن با یکدیگر در تناقض هستند. احتمالا به زودی ثابت خواهد شد که به قول معروف، عذر بدتر از گناه است: این سیاست گذاری یک اشتباه بزرگ است.

منبع: لوبه لوگ / مترجم: طلا تسلیمی