مخالفان ایران در تلاش برای کشیدن آن به تله جنگ

اگر شبانه روز ، هفت روزهفته ، بگوئیم مرگ بر امریکا بازهم کم است .

کودتائی که علیه دکتر محمد مصدق در دوران پهلوی فاسد رخ داد دیگر تکرار نخواهد شد

مشتی گاوچران در چنگ صهیونیستها دولتمردان امریکا را تشکیل میدهد که صد البته بی تفاوتی مردم امریکا هم به این هفت تیرکش های جنگ طلب پروبال میدهد .

تروریست خواندن پاک ترین فرزندان ایران زمین باید خط قرمز ایران باشد .

به نظر می رسد این اقدام ترامپ بیشتر مصرف داخلی دارد همچنین برای پیروزی نتانیاهو در انتخابات طراحی شده و در ادامه جنگ روانی است که اکنون در اوج خود قرار دارد والبته حاصل یک مذاکره بد است که دشمن را طمع کارتر کرده است که هدفش مذاکره دوباره است امید است کشور دوباره گرفتار وقت کشی به امید شکست ترامپ در انتخابات نباشد زیرا پاسخ خوش رقصی های ترامپ کمپین گسترده و پول های فراوان سعودی یهودی خواهد بود که شانس انتخاب مجدد او را بسیار گسترش خواهد داد باید آگاه باشیم که در این معادله تنها تر از همیشه ایم چون از فرصت هایمان به قدر کفایت بهره نبرده ایم اکنون آمریکا رسما و اروپا و دیگر کشورها بصورت غیر رسمی و عملا درگیر تحریم و سهم خواهی از ایران هستند و یک قدم عقب نشینی نه تاکتیکی که عقب نشینی استراتژیک و مقدمه شکست خواهد بود بنابراین مذاکره در شرایط کنونی خود شکست است باید هوشمندانه عمل شود و از فعال کردن گسل های اختلافات سیاسی شدیدا اجتناب شود

ترامپ خودشیفته بایداحتمال اسیرشدن مجدد تفنگداران دریایی خودویا مین هاس سرگردان درخلیج فارس رابدهد

چند نکته در مورد شرایط کنونی: ۱- در حال حاضر کیفی ترین، متعهدترین، کاراترین و ملی میهنی ترین نیروی اجرایی، نظامی، امنیتی در کشور ایران و در منطقه ی خاورمیانه سپاه عزیز ایران است و بی جهت نیست که دشمنان و در راس آنها امریکا نوک پیکان حملات خود را به سوی این نیروی مقتدر نشانه رفته است. ۲- اینگونه تحریمها بیشتر مصرف داخلی برای ترامپ داشته وگرنه روش و راهکار تعاملات سپاه در همه ی زمینه ها، تقریبا غیر قابل تحریم است و سپاه در طول دهه ها، توانسته به راهکارهای لازم برای خنثی نمودن آنها دست یابد. ۳- بسیاری انتقاد میکنند که چرا بخش مهمی از اقتصاد در دستان سپاه است، درحالیکه موضوع کاملا برعکس جا افتاده، توضیح اینکه ورود سپاه به اقتصاد نیز بخشی از ماموریت صیانت و پاسداری او از انقلاب و سرمایه های مادی ایران بوده است. کافیست فقط تصور کنید پروژه ی بزرگی مانند پالایشگاه ستاره خلیج فارس توسط بخش دولتی یا خصولتی مدیریت میشد، و یا فازهای نهایی پارس جنوبی، که در آن صورت معلوم نبود به چه سرنوشتی دچار میشدند. نگاهی به پرونده ی خصوصی سازی هایی نظیر رشت الکتریک، بازرگانی پتروشیمی ، فولاد خوزستان، هفت تپه و یا سو استفاده هایی نظیر دکل های گمشده و حجم عظیم و نجومی فساد سیستماتیک در بخش مناقصات دولتی بسیاری از مسائل را روشن میسازد. ۴- در مقابل این نهاد، بخش مهم و گسترده ای از سازمانهای دولتی و حتی حاکمیتی، ناکارامد، فشل و به شدت فاسد هستند.به عنوان مثال، وزارت نفت و بدنه ی آن که شامل مدیران میانی و بالادستی هستند بسیار فشل و فاسد بوده و در بسیاری از پروژه ها نقش سرعت گیر و ترمز و دست انداز را بازی میکنند و البته و منافع بسیاری را به صورت نامشروع کسب می نمایند. و توضیح اینکه کارمندان میانی به پایین و به خصوص کارشناسان، مهندسین و تکنسینهای این وزارت خانه عناصر شریفی هستند که از این سوء مدیریت آسیب میبینند. و یا شهرداری ها، که واقعا وضعیتی اسفبار چه به لحاظ مدیریتی و چه فساد سازمان یافته دارند. کافیست توجه کنید که شهرهای بزرگ ایران در چند سال گذشته به دفعات شهردار خود را عوض کرده و در شهرهای کوچک، هر از گاهی خبر دستگیری اعضای شورای شهر را می شنویم. سازمانهای عریض و طویل فرهنگی تبلیغی و مذهبی که بودجه های کلانی دریافت میکنند و ما به ازای آن چیزی عرضه نمی دارند جز برخی نشست ها و سمینارها، میتوان از حوزه های علمیه، سازمان تبلیغات اسلامی، وزارت فرهنگ، مجمع تقریب و... نام برد که ده ها هزار کارمند و بودجه بگیر دارند و هرچه قدر هم که گزارش کار به مسوولان عالی نظام بدهند، این واقعیت را که در متن مردم نیستند و هیچ اثرگذاری فکری در مردم و فرهنگ سازی ندارند نمیتوانند کتمان کنند و به جای این سازمانهای عریض و طویل بودجه بگیر، تعدادی جوان وطن پرست این وظیفه را به عهده گرفته اند. و البته سازمان بسیج، که علیرغم تجمیع جوانان پاک این مرز و بوم، و ظرفیتهای عظیمی که در آن نهفته است، اثرگذاری لازمه را ندارد و این واقعا باعث شگفتی بسیار است که از ظرفیت چنین مجموعه ی منظم و سازمان یافته ای به طور کامل استفاده نمی شود و آنچه که از بسیج امروزی در ذهن من و بسیاری از شهروندان نقش بسته، ایست بازرسی های شبانه ی آخر هفته هاست. ۵- موضوع دیگر اینکه گویی بخشی از مدیریت کشور در شرایطی که باید هم افزایی و تجمیع قوا و کار شبانه روز و پیگیری های جدی داشته باشند ،کمر به عصبانی کردن مردم و گسترش نارضایتی ها بسته اند و این موضوع بسی مشکوک و قابل بررسی است. همچنین نمیتوان از این موضوع گذشت که بخش مهمی از وزرا و مدیران کابینه ی رئیس جمهور، مدیران روزهای صلح و مدیران هزینه هستند، نه مدیران بحران. بنده به عنوان یکی از جوانان این کشور از کودکی چهره ی برخی از این اقایان را در تلویزیون به عنوان وزیر تا به امروز دیده ام و همچنان میبینم و انصافا چهره ی برخی شان نشان از بی حالی، فرسودگی، کسالت و عدم کارایی را القا میکند که البته عملکردشان صد چندان این موضوع را اثبات میکند. و برخی شان به مانند رئیس محیط زیست کنونی، بیشتر نقش یک خبرنگار دوستدار محیط زیست را بازی میکنند که مدام از سیاستهای کشاورزی ایران در چند دهه ی گذشته انتقاد میکنند و گویی به کلی یادشان رفته که خود سالها وزیر کشاورزی و هم اکنون رئیس خانه ی کشاورز بوده و هستند و اگر هم مشکلاتی وجود دارد، حداقل ایشان نباید نقش منتقد داشته باشند که تف سربالا است و بماند که چقدر از این نگرانی های محیط زیستی واقعی و وطن پرستانه و چه مقدارشان رذیلانه و خائنانه میباشد. ۶- در خصوص مذاکره در شرایط فعلی، هرچند ایران برگهای زیادی برای بازی دارد و ان شاالله دشمنان در آینده نزدیک، با شگفتی آنها را نظاره گر بوده و خواهند دید که ایرانی ها ساده لوح نیستند و هیچ وقت تمام تخم مرغ ها را در یک سبد نمی چینند، اما هرگونه مذاکره با این رئیس جمهور امریکا، فقط دادن مشروعیت و اعتبار به یاوه گویی های او و دادن امتیازات جدید به دشمن زورگو و قلدر می باشد. هرچند در خصوص گنده گویی های او باید گفت که موفقیت نسبی او در تحریم اقتصادی ما ناشی از ضعف عملکرد خودمان است و تاکید دارم این ضعف ذاتی نیست و کاملا قابل تبدیل شدن به نقطه ی قوت ما است و در مورد حمله ی نظامی، شما را رجوع میدهم به سخنرانی های اوباما در خصوص حمله ی نظامی به ایران و اینکه سگی که بیشتر و بلندتر پارس میکند هرگز گاز نمیگیرد. ۷- و نکته ی آخر اینکه هرچند در شرایط سختی هستیم که بسیاری آن را بزرگترین تهدید برای ایران میدانند، اما با عملکرد صحیح و هوشمندانه تر ما، این بزرگترین تهدید به بزرگترین فرصت تبدیل خواهد شد که میتوان به سالم سازی اقتصادی و کوچک سازی دولت، اتکای صد در صدی در محصولات غذایی استراتژیک به داخل، دیپلماسی بسیار فعال و پیچیده بین المللی، مبارزه گسترده با رانت های اقتصادی، تغییرات تاکتیکی در موضعگیری در مورد مسائل منطقه ای چون کردها، اسراییل، آسیای میانه، حوزه جنوب خلیج فارس و افغانستان ، و البته تقویت و گسترش عملیات روانی و اطلاعاتی در سطح منطقه و بین الملل نام برد.

نتیجه هر چه که باشد، این موضوع مهم است که بازیگران عرصه سیاست خارجی ایران باید خیلی واقع بین باشند.