وحشت امریکایی ها از سرنوشت ونزوئلا

نویسنده: استار پارکر

دیپلماسی ایرانی: دونالد ترامپ، رئیس جمهوری آمریکا در اشاره ای زیرکانه به ترس و وحشتی که در ونزوئلا حاکم است، گفت: «امشب ما میثاق خود را مبنی بر اینکه آمریکا هرگز یک کشور سوسیالیستی نمی شود، تجدید می کنیم.»

در حقیقت، ونزوئلا تجسم کامل اتفاقی است که در صورت کنترل سیاسی بر ماشین اقتصادی یک کشور رخ می دهد. طبق برآوردها و بررسی های «وال استریت ژورنال»، اقتصاد ونزوئلا در 5 سال گذشته 35 درصد کوچک شده و نرخ فقر از 48 به 87 درصد افزایش یافته است.

بر اساس گزارش های موسسه نظرسنجی «گالوپ»، 71 درصد از ونزوئلایی ها می گویند از پس هزینه های تامین مواد غذایی بر نمی آیند و 47 درصد آنها هم نمی توانند هزینه داشتن سرپناه را بپردازند و تنها 15 درصد از ونزوئلایی ها از در دسترس بودن خدمات بهداشت و درمان و 35 درصد از استاندارد زندگی خود راضی هستند. 36 درصد از ونزوئلایی ها که 51 درصد آنها در گروه سنی 15 تا 29 ساله هستند، می گویند اگر می توانستند کشور خود را برای همیشه ترک می کردند.

اما سوال این است که اگر اکثریت توافق نظر دارند که سوسیالیسم فرمولی برای یک فاجعه اقتصادی است، چرا این تفکر هنوز منسوخ نشده و گاهی اوقات از حمایت برخوردار است؟ طبق نتایج یک نظرسنجی گالوپ که سال گذشته صورت گرفت، 57 درصد از دموکرات ها و 16 درصد از جمهوری خواهان می گویند که «دید مثبتی» به سوسیالیسم دارند. پل کروگمن، کارشناس اقتصادی و ستون نویس نیویورک تایمز می گوید که این مساله علت معناشناسی دارد.

کروگمن ترامپ را به سخره گرفته و می گوید اساسا هیچ فردی در حیات سیاسی آمریکا وجود ندارد که از چنین چیزهایی (کنترل صنعت توسط دولت همانند شرایطی که در ونزوئلا وجود دارد)، حمایت کند. به گفته کروگمن، زمانی که دموکرات ها از «سوسیالیسم» صحبت می کنند، منظورشان «دموکراسی اجتماعی» است- یک اقتصاد مبتنی بر بازار با شبکه امنیت اجتماعی و استفاده از نظام مالیاتی به عنوان یک عامل ایجاد کننده توازن.

مساله واقعا این نیست که چه تعریفی برای سوسیالیسم ارائه می شود. مساله گستره آزادی است. حقیقتا چه تفاوتی دارد که یک شرکت تحت مالکیت خصوصی باشد، اما دولت اختیارات گسترده برای تحمیل قوانین بر آن را داشته باشد؟ یا اینکه یک شرکت خصوصی دستمزد خوبی به کارکنانش بدهد، اما دولت بر بخش گسترده ای از درآمدهای فردی مالیات ببندد؟

ونزوئلا یک نمونه افراطی است. سلطه دولت بر همه چیز در این کشور به فروپاشی کلی انجامیده است. اما سوسیالیسم چیزی نیست که بتوان گفت حد معقول آن آسیبی به سلامت نمی زند و می تواند مفید باشد. هر قدمی در محدود کردن آزادی اقتصادی هزینه سنگینی خواهد داشت. این مساله به ویژه از تاثیر تسهیل قوانین و کاهش مالیات ها بر اقتصاد ایالات متحده مشهود است.

اما آمریکا هم از پدیده ونزوئلا چندان دور نیست. همان دلایلی که ونزوئلا را در آستانه فروپاشی قرار داده - کنترل سیاسی بر امور اقتصادی - اکنون جوامع آمریکایی را نیز به وحشت انداخته است. زندگی در جوامع فقیر ایالات متحده تحت فشار سوسیالیسم است و نه سرمایه داری: برنامه های املاک دولتی، خدمات بهداشت و درمان دولتی، مدارس دولتی، رفاه اجتماعی دولتی.

جمعیت افرادی که در ایالات متحده در مناطق آسیب پذیر اقتصادی که در حال حاضر تحت عنوان «مناطق فرصت» شناخته می شوند زندگی می کنند به 31 میلیون نفر می رسد. میانگین نرخ فقر در این مناطق 28.7 درصد است. نرخ متوسط درآمد خانوار 40 درصد کمتر از میانگین ملی است و 36.5 درصد از بزرگسالان سالمند کار نمی کنند. 56 درصد از این 31 میلیون نفر از اقلیت های غیر سفید پوست هستند.

ابتکارعمل منطقه فرصت رئیس جمهوری که مشوق های مالیاتی برای سرمایه گذاری مستقیم در این مناطق را شامل می شود، درست با همان شور و شوقی سعی در تغییر این حقایق دارد که رئیس جمهوری از سوسیالیسم بدگویی می کند. کشورها چطور با چنین سرعتی در مسیر اشتباهی حرکت می کنند؟

جورج برنارد شاو، نمایش نامه نویس بریتانیایی گفته: «دولتی که بتواند پیتر را مجبور به پرداخت به پل کند، همیشه می تواند از حمایت پل از خود مطمئن باشد.»

عوام فریبی سیاسی به سرخوردگی افرادی که به تقلا افتاده اند افزوده و جاه طلبی آنهایی که تشنه قدرت هستند را افزایش داده و رویا یا دروغ هالیوودی زندگی بهتر را ترویج داده است. کابوس زمانی شروع می شود که آنها مجبور به دست کشیدن از قدرت خود شوند.

زندگی مسیر میانبر ندارد. آزادی، تلاش و مسئولیت اجتماعی تنها راه به سمت شکوفایی است.

منبع: دیلی سیگنال / مترجم: طلا تسلیمی