انتخابات 2018 عراق و چالش های اسلام سیاسی

نویسنده: مریم جراح لایق، کارشناس مسائل عراق

دیپلماسی ایرانی: اوضاع در عراق پس از گذشت یک دهه و نیم از تغییر رژیم سابق، با چالش تغییر نظریه نظام سیاسی بر اساس طرح سه گانه "شیعه، سنی و کردها" روبه رو شده است.

علت بوجود آمدن این چالش، قدرت هایی هستند که زمام امور دولت را در اختیار گرفته اند، به ویژه پس از اینکه دولت نتوانست نیازهای شهروندان را برآورده کند و موجب هدر رفتنِ فراوان ثروت های کشور شده و کشور را منبع فساد قرار داده است.

این بدان معنا است که طرح جدا کردن نظام سیاسی از کلیسا که قدرتهای لیبرالیسم در اروپای قرن هفدهم اجرا کردند و منجر به حاکمیت قدرت های لیبرال و به دست گرفتن زمام قدرت توسط آنها در آنجا شد، از سوی  لیبرال ها در عراق نیز پس از سال 2018 دنبال خواهد شد.

این طرح که از حمایت گسترده بیگانگان برخوردار است در پی آن است تا قدرت های اسلامگرا را به تنگنا و انزوا بکشاند و با حمایت از طرز تفکر حامی اندیشه مدرنیسم، آن را به عرصه سیاست سوق دهد.

اسلامگراها اعم از شیعه و سنی- با چالش پراکندگی نیروهای خود مواجه هستند؛ نیروهایی که برخی شکست خورده و ضعیف هستند و توان قیام را ندارند، مگر اینکه تنها بر پایه نظریه ماکیاولیسم "هدف وسیله را توجیه می کند" چنین حرکتی را دنبال کنند و برخی پیرو دیدگاه فراملی هستند که می خواهد یکی از دو دیدگاه شرقی یا غربی را با رویکردهایی فراتر از مرزهای عراق به اجرا در آورند.

این در حالی است که جریان سیاسی (اسلامگرا) از اصول خود با پایداری و استقامت در روند آشفته فعلی دفاع می کند و برقراری موازنه میان نیروهای مخالف را به کار می گیرد زیرا نزدیک شدن به هر طرف بدون طرف دیگر (تمایلات شرقی و غربی) موجب از دست رفتن کنترل شود.    

نیروهای بین المللی تلاش می کنند تا نظام های سیاسی مخالف اسلام گراها را تحریک کرده و آنها را به اهداف برنامه ریزی شده خود نزدیک کنند؛ نظام سیاسی مزبور متعهد است که نظریه لیبرالیسیمی را پیاده کند که سعی دارد نیروهای سیاسی (فعالان سیاسی اسلامگرا) و غیر سیاسی (حوزه و اسلامگرایانی که فعالیت سیاسی را دنبال نمی کنند) اسلامگرایان را به انزوا در آورد و نیروهای مردمی (عموم مردم) را قانع کند که با کمک نیروهای بیگانه می توانند به پیشرفتی دست یابند که اسلام سیاسی نتوانسته آن را برایشان عملی کند. 

این چالش محدود به قدرت و حکومتداری نبوده و فراتر از آن، اصول را تهدید می کند و آنها را به سمت نابودی و سقوط در پرتگاه سوق می دهد که از  برنامه های طراحی شده بیگانگان است.

چنان که تهاجم فکری و فرهنگی که عراق مخصوصا پس از گسترش اندیشه های الحادی با آن مواجه است، نشان می دهد که چنانچه این تهدید، به تهاجم سیاسی برسد، پایداری نظام سیاسی در عراق می تواند در وضعیت سختی قرار بگیرد.

بنابراین عدم توانایی نیروهای اسلامی و اسلام مدرن در حفظ اصول و اهدافی که به خاطر آنها شکل گرفته اند، در صورت اجرای طرح های بیگانه می تواند به آنها آسیب جدی بزند، به ویژه پس از اینکه برخی از نام های معروف از حضور در صحنه سیاست کنار رفته و به تدریج در حال ناپدید شدن هستند.

همان طور که حزب دعوت اسلامی و ائتلاف آزادگان (کتله الأحرار) وابسته به جریان صدر از کمیسیون انتخابات خط خوردند و شانس احزاب اسلامی مانند حزب اسلامی و مجلس اعلای اسلامی نیز کاهش یافته است.