بدون ترس مراقب همدیگر باشیم

روزبه آرش: «با تروریسم زندگی کنیم، نه اینکه در تروریسم زندگی کنیم»؛ این جمله ای است که لندنی ها این روزها به هم می گویند؛ لندنی که سال جاری بارها هدف حملات تروریستی بوده است. تصاویر مشابه حادثه چند روز قبل را بارها از کشورهای مختلف دیدیم اما این بار بیخ گوشمان اتفاق افتاد و ما تبدیل به مردمی مبهوت شدیم. حوادث وحشیانه بود و تصاویر دلخراش. حضور پلیس های امنیتی به همان شکل بود که در تمام جهان پیش ازاین دیده بودیم و همان تلاش ها برای پایان دادن به ماجراهای تلخ صورت گرفت. لندن، پاریس، منچستر، برلین و این بار تهران. آنها کیلومترها دورتر از خاورمیانه حوادث بیشتری را تجربه کرده اند، امنیت کمتری را شاهد بودند و ما در مرکز خاورمیانه تا همین دیروز در آرامش زندگی کردیم. چیز جدیدی نمی شود به اخبار حوادث تروریستی تهران اضافه کرد. چیزی بیشتر نمی توان درباره غم حادثه گفت. همه چیز گفته شده است، همه جزئیات حادثه ریز به ریز آمده است. رسانه های اجتماعی با سرعت همه چیز را پخش کرده اند. نکات ایمنی گفته شده است و ما همه از آنها آگاه هستیم. شایعات هم گفته شده اند، برای جذب چند مخاطب، چند عضو کانال بیشتر و چند لایک، ده ها دروغ گفته شد و ده ها تصویر خشن و خونین پخش شد. ما اینجا هستیم، ایستاده ایم و باید خود جلوی پخش این خشونت را بگیریم و برای این کار باید از خودمان شروع کنیم. زندگی جریان دارد و نباید واکنشی بیش از اندازه داشته باشیم. 
خیلی از ما این حوادث را تجربه نکرده ایم، هنگام وقوعش از محل حادثه بسیار دور بوده ا یم اما واکنش همه ما نسبت به این حادثه یکسان ا ست: زیر و رو کردن اخبار، بالا و پایین کردن شبکه های اجتماعی، خبرکردن همدیگر و اظهارنظر درباره کمیت و کیفیت ماجرا. نمی توانیم این کارها را نکنیم، نمی توانیم مثل هرروز برخورد کنیم. عادی است که اندکی بترسیم اما واکنش هیستریک به این ماجرا، کاملا غیرعادی است. رفتن به محل حادثه، عکس و سلفی برداشتن بالاترین نوع ناآگاهی و بزرگ ترین اخلالی است که می توانیم درزمینه پایان یافتن ماجرا ایجاد کنیم. هر واکنش غیرمعقول به یک حمله تروریستی، چه وحشت بیش از حد باشد و چه شایعه پراکنی، همکاری ناخودآگاه با ترور و حرکت در جهتی است که تروریسم می خواهد. انتظاری بجاست که احساسات خود را نشان دهیم، نمی توانیم ساکت و بی اهمیت باشیم. هشتگ ها در شبکه های اجتماعی به راه می افتند، دست ها به دعا به سوی آسمان دراز می شوند، شبکه های اجتماعی پر می شوند اما این احساسات نباید به سوختی برای حملات تروریستی بدل شوند. اینها اعمالی است که ناخودآگاه در شبکه های اجتماعی انجام می دهیم: 
اشتراک اطلاعات حساس در زمان شوک: تصاویر ویدئویی، ترس و خشونت بارها در شبکه های اجتماعی به اشتراک گذاشته می شوند. عکس و ویدئویی که یک ناظر عادی گرفته است، بارها دست به دست می شود. ما برای گسترش آگاهی، این کار را می کنیم اما این تصاویر می تواند حاوی اطلاعاتی باشد که تروریست ها را برای آینده آماده تر می کند. برای مثال در یکی از حوادث سال گذشته، تصویری از محل فرود هلیکوپترهای امنیتی در پارلمان انگلیس دست به دست شد. این تصویر و اطلاعات لورفته از آن، این محل را تبدیل به نقطه ضعفی بالقوه برای حملات بعدی تروریست ها کرد. 
بی احترامی به قربانیان حادثه: همه با قربانیان حادثه همدردی می کنیم. از تجربه تلخ خانواده هایشان ناراحت هستیم اما تصاویر خونین و خشنی که مدام در حال بازنشر آنها هستیم، علاوه بر گسترش خشونت و ناامنی روانی در جامعه، نوعی بی احترامی به فرد قربانی است که عکس او بدون هیچ اجازه ای در همه گوشی ها دست به دست می شود. لحظه ای خود را جای قربانی و خانواده اش بگذاریم، به آنها و غمشان فکر کنیم. آیا چنین وضعی باتوجه به مقتضیات فرهنگی جامعه ما، اساسا برای خود ما قابل قبول است؟ آیا اگر جای خانواده قربانی بودیم، دوست داشتیم هرلحظه این تصاویر این ور و آن ور جلوی چشم های ما قرار بگیرد؟ 
جلب توجه بی اساس: ستاره هایی که دوست دارند جلب توجه کنند، مردمی عادی که می خواهند به تیتر و موضوع صحبت تبدیل شوند؛ آنهایی که لنز دوربین را دوست دارند و عاشق سلفی هستند، آنهایی که مدام شایعه درست می کنند و به آن دامن می زنند، از احساسات تحریک شده عمومی سوءاستفاده می کنند. عده ای تنها می خواهند از شوک حادثه بهره ببرند و خود را جلوی چشم ها بیاورند. این بدترین بهره برداری ممکن از بدترین حادثه ای است که برای یک ملت پیش می آید. ما به جای دامن زدن به ترس باید پیام آور امنیت برای یکدیگر باشیم. 
سرزنش های بیهوده: این ماهیت تروریسم است. تروریسم حادثه ای است که خبر نمی کند. اتفاقی است که در بیشتر نقاط جهان رخ داده است. اعتماد، اتحاد و هوشیاری، چیزی است که امروز به آن احتیاج داریم. ما به دولت و نیروهای امنتی و انتظامی خود اعتماد داریم. 
ما به جای گسترش ترس، باید اتحاد خود را در شبکه های اجتماعی نشان دهیم. عشق و همبستگی چیزی است که باید امروز از توئیتر، فیسبوک، تلگرام و اینستاگرام ایرانی ها به نمایش درآید. این اتحاد نیرویی است که نفرت پراکنی تروریست ها را نابود خواهد کرد. ما همیشه همدردی خود را در غم های جهانی نشان داده ایم و حالا نوبت این است که برای خودمان شمعی روشن کنیم و بدون ترس مراقب همدیگر باشیم.