شعار بس است باید کاری کرد

دیپلماسی ایرانی: وقتی که هیئت فلسطینی به ریاست یاسر عرفات به چین رفت و با مائو تسه تونگ، رهبر چین دیدار کرد و از او خواست که از قضیه فلسطینی حمایت کند تا بتواند حقوق مشروع ملت فلسطین را از اسرائیل پس بگیرد، رهبر چین از عرفات پرسید: «جمعیت اسرائیل چقدر است و تعداد ساکنان عرب در منطقه چقدر است؟ وقتی که جوابش را شنید به او گفت: "با میلیون ها مردمتان با پای پیاده به اسرائیل بروید و حقوقتان را پس بگیرید."» اما در کمال تاسف هر کشور عربی راه خودش را رفت و راه فلسطین را فراموش کرد و دیگر یاد آن نمی افتد مگر در کنفرانس ها که آن هم فقط در بیانیه های اختتامیه به قضیه فلسطینی اشاره می شود، با سخنرانی های غرا و تهدیدهایی بدون نفع، مذاکراتی که تعدادش از دست در رفته و تمام هم نشده جز در بیانیه ها و توافقاتی که از توافق اسلو تا کنون اسرائیل را هم پایبند به هیچ چیز نکرده است. اسرائیل همچنان به ساخت شهرک ها در سرزمین های فلسطینی ادامه می دهد و تلاش می کند مرزهای نهایی کشور اسرائیل بلکه کشور "یهودی" را ترسیم کند، به گونه ای که دیگر زمینی باقی نماند تا بخواهد کشوری فلسطینی ایجاد شود، به این ترتیب راه حل دو کشوری هم از بین می رود. امروز محمود عباس، رئیس حکومت خودگردان فلسطینی از لبنان دیدن می کند تا به پناهندگان فلسطینی تاکید کند که در لبنان میهمانند اما هیچ کس نمی داند آنها چه وقت قرار است به دیار خود برگردند.

زمان بازپس گیری حقوق مشروع فلسطینیان به اتخاذ تصمیم های مهم بستگی دارد، تا این که فقط خطی روی ورق نماند که نشود در عالم واقع آن را پیاده کرد و مطالبه ای مقطعی نباشد که فقط در دست تجار دست به دست شود. قضیه فلسطینی بس که از پایتختی به پایتخت دیگر منتقل شده، خسته کننده شده است. کنفرانسی که اخیرا در تهران برگزار شد، آخرین آن نخواهد بود، اما مطلوب این است که کنفرانسی عربی – اسلامی برگزار شود تا راه های بازپس گیری حقوق مشروع ملت فلسطین ترسیم شود، آیا مقاومت مسلحانه راهکار است، یا اعلام جنگ به اسرائیل تا ارتش های نظامی همان طور که خودش به زور حقوق فلسطینیان را گرفت، حقوق آنها را پس بگیرد، آیا باید همچنان به راه های سیاسی و دیپلماتیک از طریق شورای امنیت و سازمان ملل و کشورهایی که همچنان به قضیه فلسطینی اهمیت می دهند، متکی بود تا صلحی کامل و عادل در منطقه تحقق یاید؟ اگر راه حلی برای قضیه فلسطینی یافت نشود صلحی هم در منطقه به وجود نخواهد آمد و ثباتی در کار نخواهد بود بلکه بر عکس تنها نگرانی و اضطراب و کارهای خشونت آمیز و عملیات انتحاری که خوب و بد را تشیخض نمی دهد و هیچ فرقی میان این دین یا آن دین و میان میهن پرست و خائن نمی گذارد، حاکم خواهد شد.

رئیس حکومت خودگردان فلسطینی در سال 2010 در یک کنفرانس مطبوعاتی گفت: «ما مقاومت مسلحانه را رد می کنیم همان طور که همه گروه های مردمی فلسطینی رد می کنند، البته اگر ملت عرب جنگ را قبول کنند ما با آنها هستیم اما اگر نه جنگ بخواهند نه صلح، در این حالت نه صلحی خواهد بود نه جنگی، چنین چیزی غیرممکن است. طرح صلح عربی همچنان مطرح است، اما در کمال تاسف کشورهای عربی هیچ کاری برای آن نمی کنند.» یک خبرنگار عرب از او خواست که جزئیات طرح صلح عربی را اعلام کند اما او رد کرد ولی گفت: «این طرح اسرائیل را تحت فشار می گذارد، در حالی که این طرح مهمترین سلاح در دست اعراب است، اعراب آن را ترویج نمی کنند. اما کسانی که می گویند تهدید کنید و بگویید از مذاکرات خارج می شوید، به آنها می گوییم خوب، جایگزین شما چیست؟ اگر جنگ می خواهید بفرمایید، جواب می دهند ما آماده جنگ نیستیم. اگر آماده جنگ نیستید پس چه می خواهید؟ فقط جنگ با ملت فلسطین را می خواهید؟ نه ما این را نمی پذیریم، اگر هم مقاومت مسلحانه را قبول نمی کنیم برای این است که می دانیم نتایجش چیشت، در انتفاضه دوم و در جنگ علیه غزه ویرانمان کردند، دیگر آمادگی نداریم یک بار دیگر مردم ما را ویران کنند، تصمیمی در قبال بازگشت به مذاکرات بر اساس تصمیم عربی بر مبنای تضمین های امریکایی به توقف هر گونه عملیات تحریک آمیز حساس می گیریم، شهرک سازی حساس ترین قضیه برای ماست.»

برای همین است که می گوییم قضیه فلسطینی نیاز به تصمیم هایی قابل اجرا دارد نه فقط بیانیه و شعار سر دادن.

منبع: النهار / تحریریه دیپلماسی ایرانی/11