رفتاری که اروپایی‌ها با مهاجران دارند

دیپلماسی ایرانی: پس از جنگ جهانی اول، زمانی که میلیون ها شهروند اروپایی آواره و مجبور به ترک وطن به خاطر اشغال آن توسط دشمن شدند، یک سیستم بین المللی برای کاهش درد و رنج بی خانمان ها طرح ریزی شد. یک قرن پس از آن، بحران آوارگان دیگری در زمان فعلی در حال رخ دادن است و اروپا تبدیل به یک پناهگاه امن برای مردم از جان گذشته شده است.

تنها در چند ماه ابتدایی سال 2015، بیش از 38 هزار نفر قصد داشتند خودشان را از طریق دریای مدیترانه از شمال آفریقا به اروپا برسانند. حدود 1800 نفر در نتیجه این اقدامات مرده اند. این میزان دو برابر تعداد کشته شدگان این قبیل اقدامات در کل سال 2013 است.

متاسفانه بسیاری از اروپایی ها با این بحران انسانی که شباهت زیادی با آن چه که برای اروپا در یک قرن پیش اتفاق افتاد دارد، با پذیرش این مهاجران توسط کشورهایشان مخالفت می کنند. چگونه ما به این سرعت گذشته مان را فراموش کرده ایم؟ بدتر از این زمانی است که برخی از اروپایی ها می خواهند ما فراموش کنیم.

امروزه احساساتی توسط احزاب پوپولیست به وجود آمده است که خودشان را نگهبانان هویت ملی می دانند. آنها این گونه استدلال می کنند که اروپا با یک هجوم دسته جمعی روبه رو است که منجر به فشار بیشتر به اقتصاد، بازار کار و فرهنگ می شود. آنها به قرن گذشته نگاه نمی کنند تا ببینند عواقب چنین لفاظی های خطرناکی چه می تواند باشد.

اما این روایت پوپولیستی فقط واکنشی التهابی نیست، بلکه نادرست است. هرچند گاهی اوقات به سختی می توان واقعیت را تشخیص داد، اما براساس گزارش آژانس پناهندگان سازمان ملل، حداقل نیمی از کسانی که تلاش کرده اند از شمال آفریقا به اروپا بروند، افرادی بوده اند که از جنگ و آزار و اذیت فرار می کردند.

سازمان بین المللی مهاجرت به همراه نیروی دریایی ایتالیا به این نتیجه رسیده اند که امسال مهاجران از اریتره، گامبیا، نیجریه، سومالی و سوریه هستند، یعنی کشورهایی که شرایطشان به گونه ای است که شهروندانشان می توانند درخواست پناهندگی سیاسی بدهند.

به طور خلاصه این بحران مهاجران نیست، بلکه بحران پناهندگان است. در واقع با بی ثباتی و خشونت هایی که در شمال آفریقا و خاورمیانه وجود دارد، به نظر می رسد کاهش درگیری های مسلحانه از جنگ جهانی دوم، کند شده است و حتی می تواند معکوس شود.

جامعه بین المللی از نظر قانونی ملزم به محافظت از کسانی است که به خاطر جنگ و آزار و اذیت، مجبور به فرار از خانه هایشان شده اند. با توجه به تاریخ و ارزش های اروپا -نه فقط به خاطر نزدیکی آن به برخی از این کشورها- این قاره یک تعهد خاص برای کمک به این تلاش ها دارد.

اما اروپا تنها منطقه ای نیست که امروزه با سیل مهاجرت روبه رو است. 9 نفر از هر 10 نفر پناهنده منطقه خودشان را ترک نمی کنند و به کشورهایی فرار می کنند که به مرزهای کشور خودشان نزدیک باشد. کمپ زاتاری در اردن 82 هزار نفر را پناه داده است، یعنی اگر این کمپ یک شهر بود، در میان پرجمعیت ترین شهرهای این کشور قرار می گرفت. لبنان که کشوری با تنها 4.5 میلیون نفر جمعیت است، حدود 1.1 میلیون نفر آواره، یعنی جمعیتی معادل شهر بروکسل را پناه داده است.

با توجه به این مسئله توجیه شکست اروپا در جابجایی و اسکان مجدد تنها 20 هزار نفر پناهنده در سال جاری در میان 28 کشور، کار دشواری است. در واقع تاکنون بسیاری از کشورهای اروپایی تعداد بسیار کمی از پناهندگان را پذیرفته اند. درک انفعال آنها کار سختی است. به طور مثال، اسپانیا و یونان تنها 4 هزار نفر را پذیرفته اند، وقتی این میزان را با اردن یا لبنان مقایسه کنیم، متوجه می شویم که چقدر ناچیز است.

در قرن گذشته و در جریان جنگ های جهانی اروپایی ها از کشورهایشان فرار می کردند، هم اکنون با بحرانی که از لحاظ سطح پس از جنگ جهانی دوم سابقه ندارد، اروپایی ها درباره تکرار تاریخ مسئول هستند.

منبع: پراجکت سیندیکیت/ مترجم: حسین هوشمند