به نتایج هیچ مذاکره‌ای نباید خوشبین بود

محمدکاظم انبارلویی در سرمقاله رسالت نوشت:

11سال است وارد یک گفتگوی تودر تو با غرب شده ایم. 11 سال پیش که هیچ مدیر کلی از دوایر وزارت خارجه کشورهای اروپایی حال آمدن به تهران را نداشت یک دفعه سه وزیرخارجه از سه قدرت برتر اروپایی به تهران آمدند و مذاکرات فشرده ای را با مقامات ایرانی در مورد محدود کردن یا بهتر بگوییم تعطیلی فعالیت های صلح آمیز هسته ای انجام دادند. از آن زمان تاکنون یک نمایشنامه مضحک با بازیگرانی مضحک تر در عرصه دیپلماسی خارجی غرب با ایران کلید خورد که هنوز تماشاچیان خاص خود را دارد. آن زمان ما وارد تکمیل شدن چرخه سوخت نشده بودیم. غنی سازی 5/3 درصد، 5درصد و 20درصد را هم نداشتیم. برای اعتمادسازی کارهایی کردیم که در نوع خود بی سابقه بود اما طرف غربی اصلا توجهی به این اقدامات نداشت. علی رغم اینکه آمدند درب تاسیسات هسته ای ایران را پلمب کردند، به هیچ یک از وعده های خود عمل ننمودند و ایران را در کنار سه کشور، محور شرارت لقب دادند. دولت هشتم دید که کلاه گشادی سرش رفته است در آخرین روزها اعلام کرد آنان ما را فریب دادند و لزومی ندارد به توافقات پایبند باشیم. دانشمندان جوان ما شجاعانه پلمب تاسیسات هسته ای را شکستند و در مدت کوتاهی با غنی سازی 5/3 درصد و سپس 5درصد و در نهایت 20درصد وارد باشگاه هسته ای جهان شدیم.

غرب که دید از مذاکرات طرفی نمی بندد با آنکه هیچ گاه مذاکرات تعطیل نشد، دست به ترور دانشمندان هسته ای ایران زد و خداوند آن گونه رقم زده بود که برخی دانشمندان هسته ای ایران پاداش این خدمت بزرگ را که شهادت و فوز عظیم بود دریافت کنند. این شهادت ها چهره زشت و کثیف دشمنان ما را عریان تر نشان داد.همان وقت که پیشرفت های هسته ای ایران به سرعت ادامه داشت و مذاکرات هم پابه پای آن پیش می رفت،در سرمقاله های متعدد عرضه داشتیم که غرب بویژه آمریکا از مذاکرات به عنوان اهرمی برای زمان گرفتن استفاده می کنند و آنها می خواهند اول سرعت پیشرفت ها را کاهش دهند و سپس آن را متوقف کنند.

از سوی دیگر آنها به مذاکرات به عنوان راه حل برطرف کردن مناقشات نگاه نمی کنند چون روی محدود کردن قدرت موشکی ایران و نیز حقوق بشر به عنوان دو اهرم دیگر حساب باز کرده اند.

حتی گفته شد اگر گفتگوها پیرامون این دو هم به نتیجه برسد، ممکن است آنها مطالب دیگری عنوان کنند. از جمله اینکه حوزه های علمیه باید تعطیل شود و تدریس دروس علوم سیاسی در دانشگاهها در باب تبیین فلسفه سیاسی اسلام هم باید متوقف شود. چون اسلام فلسفه سیاسی غرب و لیبرالیسم را به حاشیه برده است و بزرگ ترین تهدید فکری برای غرب است. حال ببینیم ریشه این رفتار غرب با ایران اسلامی چیست؟

مسئله آنها فعالیت صلح آمیز هسته ای ما نیست چون ابله ترین سیاستمدار در جهان می داند که ما هرگز به سمت ساخت بمب نمی رویم. مسئله آنها حقوق بشر در ایران هم نیست چون خود آنها مرتکب جنایاتی در جهان و منطقه شده اند که نمی توانند به عنوان یک مدعی وارد این عرصه شوند.
مسئله آنها حتی موشک های دوربرد ایران نیست چون کسی که بر انبوهی از سلاح های کشتارجمعی تکیه زده است و هر روز گزینه نظامی را به رخ ملت ایران می کشد، نمی تواند به عنوان دادستان بین المللی، کیفرخواستی علیه ملت ایران بنویسد.

پس هدف آنها چیست و چه نقشه ای را دنبال می کنند؟

کشف هدف و نقشه آنها خیلی مشکل نیست، کافی است دیپلمات های ما هوشمندی نشان دهند و حوصله خواندن اخبار غیرمحرمانه و عادی را داشته باشند. آنها بارها گفته اند هدف در مرحله اول، «تغییر رفتار» ایران و در مرحله دوم، «تغییر ساختار» سیاسی است و این را در همه عرصه های جنگ سخت و نرم و دیپلماتیک دنبال می کنند.

منظور آنها از «اعتمادسازی» چیزی است که فرآیند تغییر رفتار و تغییر ساختار در نظام حکومتی ایران را طی کند.آنها در ایران دنبال دوستانی هستند که آنها را در این فرآیند کمک کنند. از منافقین و سلطنت طلب ها کاری ساخته نیست. از ردیف کردن هنرمندان و فیلسوفانی که به غرب پرستی عادت کرده اند و کاروان گوگوش تا سروش را مدیریت می کنند هنری برنمی آید. مارکسیست های آمریکایی دوران کهولت و پیری را می گذرانند. آنها دنبال جریانی در داخل هستند که اصل و نسب درست و درمانی داشته باشد تا با بزک کردن آنها ماموریت تغییر رفتار و ساختار را به درستی انجام دهد.

غرب شانس خود را در این فریبکاری در فتنه 88 در پدیداری جنبش سبز امتحان کرد. آنها انقلاب را می خواهند با جنبش سرکوب کنند.

این ماموریت، اول انقلاب به منافقین سپرده شده و لذا نام خود را جنبش مجاهدین خلق نهادند و یک زنباره فاسد و خود فروخته را مثل رجوی در راس آن گذاشتند و خون هزاران بی گناه را بر زمین ریختند.

دولت یازدهم با نقد سیاست خارجی دولت نهم و دهم اکنون دارد شانس خود را برای رفع تهدیدها و دفع تحریم ها آزمایش می کند. درست 6 ماه پیش توافقی در ژنو کردند و آن را فتح الفتوح نامیدند. مهم ترین قله این فتوحات هم پذیرش حق غنی سازی ایران از طرف 1+5 بود که بلافاصله آمریکایی ها اعلام کردند از این خبرها نیست و ما هیچ حقی را برای ایران به رسمیت نشناختیم. از آن زمان تاکنون 4دور گفتگو صورت گرفته است و قرار بود در دور چهارم که چهارشنبه گذشته صورت گرفت وارد نوشتن متن پیش نویس توافق جامع شوند.

اما متاسفانه - شاید هم خوشبختانه- اعلام شد مذاکرات هیچ نتیجه ای نداشته است. آقای سید عباس عراقچی در برنامه شنبه شب خود چند خبر مهم را به اطلاع ملت رساند؛

- اختلافات هنوز به قوت خود باقی است.
- هنوز آماده نوشتن متن نیستیم.
- دو طرف رازداری شدید را در مذاکرات دنبال می کنند.
- اختلاف نظر وجود دارد. در مورد هیچ کدام به تفاهم نرسیدیم.
- خطوط قرمز دو طرف در برخی موارد با هم تلاقی دارند.
- اگر به توافق نرسیم فاجعه ای رخ نمی دهد. علت آن را با جزئیات به مردم می گوییم.
- اگر توافق نشد در پایان شش ماه در مورد تمدید چاره اندیشی می کنیم.
- دور بعدی مذاکرات 26 تا 30 خرداد است.

در خصوص اظهارات آقای عراقچی مطالب زیر گفتنی است؛

1- توافق ژنو در سوم آذر و اندکی مانده به گزارش 100روزه رئیس جمهور به مردم حاصل شد. این توافق 6ماهه بوده است. اول خرداد موعد 6 ماه تمام می شود. هنوز در مورد تمدید مدت آن توافق تصمیمی گرفته نشده است. چطور آقایان توافق کرده اند دور بعدی مذاکرات 26 خرداد باشد؟البته گفته می شود تاریخ اجرای توافق از 30 دی ماه بوده و مبنای مدت محاسبه توافق شش ماه از همین تاریخ است.

2- گفته شده است که اختلافات هنوز به قوت خود باقی است و در مورد هیچ کدام به تفاهم نرسیدیم.اگر واقعا این طور است سخن گفتن از نگارش متن توافق جامع چه محلی از اعراب داشت؟ متن را موقعی می نویسند که همه اختلافات حقوقی دو طرف حل شده است. دقت روی استخدام کلمات برای ارائه مقاصد دو طرف انجام می گیرد. حال آنکه ما پس از 11 سال گفتگو همچنان در نقطه اول هستیم.

3-گفته شد دو طرف رازداری شدید را در مذاکرات دنبال می کنند. در حالی که یک طرف همچنان رازدار است اما طرف مقابل پس از هر گفتگو و پیش از هر مذاکره به اسرائیل می رود و سفره دلش را برای اشغالگران قدس باز می کند، از آنها دستور می گیرد و به مذاکرات برمی گردد. قبل از وین 4 هم همین اتفاق در عدم رازداری طرف مقابل افتاد. آیا وقت آن نرسیده است طرف ایرانی راز دلش را برای ملت بازگو کند و بگوید به آنها در این ادوار سخت مذاکرات چه گذشته است؟

4- شنیده شده است وزیرخارجه ما در مذاکرات، شجاعانه در برابر زیاده خواهی های آنها ایستاده است، حتی در مقابل آنان با فریاد و صدای بلند از حقوق ملت ایران دفاع کرده است. آیا ضرورت ندارد بخشی از این صداها را از زیر سقف گفتگو بیرون آورند و به دلواپسی ملت ایران در این دور از گفتگوها پایان دهند؟

5- ایران در این 6ماه به همه تعهدات خود عمل کرده است. طرف غربی به هیچ یک از تعهدات خود عمل نکرده است. مسئولیت خسارت و زیان های ناشی از عمل به تعهدات یک سویه را چه کسی می خواهد بپذیرد؟

آیا بهتر نبود رئیس جمهور در نقد دیپلماسی خارجی کشور در دولت های نهم و دهم قدری محتاطانه حرف می زد و دستاوردهای هسته ای را ارزان در مذاکرات از دست نمی داد ؟

6- بالاخره سئوال آخر اینکه؛ «آیا مذاکرات به نتیجه می رسد؟»

پاسخ این سئوال برای شمار زیادی از نخبگان و مردم ایران روشن است. آیا برای رئیس جمهور و تیم مذاکره کننده هنوز روشن نیست . ما در هزاره سوم میلادی زندگی می کنیم؟ هر دولت و هرملتی که به آمریکایی ها اعتماد کرد خسارت دید. رفتار کاخ سفید که تابعی از متغیر رفتار صهیونیست هاست هیچ گاه قابل پیش بینی نیست. این رفتار مشروعیت خود را از دست داده است. تنها ملت هایی که روی پای خود ایستادند توانستند به حیات خود ادامه دهند. چون نمی شود به غرب و بویژه آمریکایی ها اعتماد کرد. لذا به نتایج هیچ مذاکره ای نباید خوشبین بود.