نیویورک‌تایمز: محترمانه با ایران سخن بگویید

نیویورک تایمز در گزارشی به قلم استاد دپارتمان مطالعات جنگ کالج لندن، مشارکت ایران و روسیه را تنها راه دستیابی به راهکاری بلند مدت برای سوریه دانسته و نوشت: آمریکا باید از تکبر و ریاکاری در تقابل با این دو کشور دست بردارد.
به گزارش خبرگزاری فارس، روزنامه «نیویورک تایمز» با انتشار یادداشتی به قلم «آناتول لیون» استاد دپارتمان مطالعات جنگ کالج لندن، به دولتمردان آمریکایی توصیه کرده است که در سیاست های خود به این واقعیت که تنها راه یافتن راه حلی مسالمت آمیز برای بحران سوریه، مشارکت روسیه و ایران است، نوشته است آمریکا باید مخالفت های خود با این دو کشور را نیز به صورتی محترمانه مطرح کند و از رفتارهای «متکبرانه» و «ریاکارانه» در قبال آن ها دست بردارد.

لیون در ابتدای این یادداشت با اشاره به اینکه «آمریکا نمی خواهد هیچ یک از طرف های درگیر در سوریه، پیروز نبرد شوند»، نوشته است حتی اقدام نظامی علیه سوریه برای جلوگیری از به کارگیری مجدد تسلیحات شیمیایی هم نمی تواند این مشکل در سیاست های آمریکا را رفع کند.

به نوشته لیون، سیاستگذاران آمریکایی هم به خوبی از این موضوع مطلعند و همین امر هم موجب محافظه کاری «باراک اوباما» در مورد اقدام نظامی علیه سوریه شده است. وی می افزاید: اکنون لازم است تا دولت نگاهی جدی به ابعاد واقعی صلح در سوریه بیاندازد و بحران سوریه را به موقعیتی برای بازنگری در مورد راهبردهای کلی خود در خاورمیانه بدل کند.

وی ادامه می دهد: تنها راهی که بتوان از تجزیه کشور سوریه در بلندمدت جلوگیری کرد، رسیدن به راهکاری است که در آن حق تمام گروه های مختلف قومی و مذهبی در نظر گرفته شده باشد. واضح است که مشارکت روسیه، ایران و عراق در دستیابی به چنین راهکاری، ضروری است.

این عضو ارشد بنیاد آمریکای جدید با بیان اینکه آمریکا باید فعلا از توجیه کردن ابعاد اخلاقی اقدام نظامی علیه سوریه دست بردارد، توجه دولت را به دو نکته جلب می کند.

وی در توضیح این نکات می نویسد: اولین نکته این است که واهمه روسیه از تبعات پیروزی شورشی ها، نه نادرست است و نه غیرمنطقی. بلکه حتی این نگرانی ای است که ذهن بسیاری از تحلیلگران سازمان «سیا»، وزارت خارجه آمریکا و اسرائیل را نیز به خود مشغول کرده است.

دومین نکته این است که در سال 1988 زمانی که «صدام» در حلبچه در برابر نیروهای ایرانی و مخالفان کُرد از سلاح شیمیایی استفاده کرد، آمریکا برای آنکه به ایران در جنگ با عراق کمک نکرده باشد، در برابر این حمله سکوت اختیار کرد.

البته این بدان معنا نیست که سکوت آمریکا در آن دوره می تواند توجیهی برای بی تفاوتی امروز باشد، اما دستکم نباید اجازه داد کسانی که به دلایل مشروع و قابل قبول از تبعات اقدام آمریکا علیه سوریه، نگرانند، تخریب شوند. ادبیات آمریکا در قبال مسکو، تهران و پکن باید بر اساس مخالفت های محترمانه شکل بگیرد، نه بر مبنای قلدری های متکبرانه و ریاکارانه.

لیون با بیان اینکه بحران سوریه، به دلیل روابط روسیه با حزب «بعث» و همچنین ایران، از اهمیت فوق العاده ای برای مسکو برخوردار است، نوشته است: یکی از تبعات به شدت منفی تشدید بحران در سوریه، تضعیف احتمال باز شدن راه مذاکره با ایران است که اخیرا با روی کار آمدن «حسن روحانی» به عنوان رئیس جمهوری میانه رو، قوت گرفته بود.

نویسنده این یادداشت سپس نسبت به تبعات وخیم تشدید «اتحاد ضدایرانی آمریکا با کشورهای دیکتاتوری عرب حامی مخالفان مسلح سوری» هشدار داده و نوشته است: این اتحاد به هیچ وجه با ارزش های سکولار و دموکراتیک آمریکا، با تعهد این کشور به اتحاد با کشور شیعی عراق و همچنین امید آمریکا برای پیشرفت در روابط با جهان اسلام، سنخیتی ندارد. حمایت برخی از این کشورها از گروه های تندرو، امنیت ملی آمریکا را در معرض تهدید قرار می دهد و تنفر آن ها از تفکر شیعی، موجب تشدید درگیری های مصیبت بار در خاورمیانه می شود.

«آناتول لیون» در پایان با بیان اینکه دستیابی به صلح در سوریه به دشوار است، در مورد راهکار بلندمدت برای این موضوع می نویسد: با این حال، ابعاد اصلی راهکار بلندمدت صلح در سوریه، از پیش معلوم است، و آن هم لزوم مشارکت ایرانی ها و روس هاست. واشنگتن در حالی که تلاش می کند با استفاده از قوای نظامی علیه تسلیحات شیمیایی پیامی روشن به دمشق و دیگر دولت ها بدهد، باید همزمان تلاش هایش جهت رسیدن به مبنایی دیپلماتیک برای راه حل احتمالی را نیز دوچندان کند.