چرا به دیپلمات مورد اعتماد رهبر انقلاب حمله می کنند؟

نام محمد جواد ظریف این روزها بار دیگر بر سر زبان ها افتاده است، دیپلماتی که سابقه نمایندگی دائم جمهوری اسلامی در سازمان ملل متحد را در کارنامه خود دارد و هنگامی که در سال 86، صندلی نمایندگی دائم را ترک کرد و به تهران بازگشت، از دید افکار عمومی پنهان ماند و وقت خود را به فعالیت علمی در دانشگاه های کشور و تعلیم و تربیت نسل جوان اختصاص داد. در طول سی و چهار سال پس از انقلاب، کمتر حادثه با ابعاد بین المللی را می توان یافت که محمد جواد ظریف در آن حضور نداشته باشد. شاید حضور ظریف در پست های مختلف نمایندگی دائم جمهوری اسلامی در سازمان ملل متحد، مهم ترین دلیل این نقش آفرینی باشد. از زمانی که زمزمه های معرفی دکتر محمد جواد ظریف در لیست وزرای پیشنهادی حسن روحانی برای دولت یازدهم قوت گرفت، بار دیگر نام این دپیلمات کارکشته ایرانی بر سر زبان ها افتاد.

کارنامه فعالیت سیاسی و دیپلماتیک محمد جواد ظریف این روزها بارها و بارها نقل شده است.دکتر محمد جواد ظریف تحصیلات دانشگاهی خود را از مقطع لیسانس تا دکتری در دانشگاه¬های آمریکا انجام داده و اولین تجربه کار دیپلماتیک خود را در نمایندگی جمهوری اسلامی ایران در سازمان ملل متحد داشته است. وی به اقتضای حضور و همچنین فعالیت دیپلماتیک طولانی مدت در آمریکا، ارتباط گسترده ای با جامعه آمریکا و محافل سیاسی و علمی این کشور داشته است. روزنامه هرالدتریبون، در مقاله¬ای به قلم "وارن هوگ"، به حضور گسترده محمد جواد ظریف در مجامع عمومی آمریکا اشاره می کند. " محمد جواد ظریف به اندازه ای در دانشگاه ها، محافل عمومی سیاسی و اجتماعی حضور پیدا می کند که لیزا اندرسون، رئیس دانشکده امور بین الملل دانشگاه کلمبیا از وی پرسیده است که آیا قصد شرکت در رقابت های انتخاباتی آمریکا را دارد؟"

ارتباطات گسترده ظریف در آمریکا سبب شد تا خبرگزاری آسوشیتدپرس، انتخاب ظریف را نشان دادن «شاخه زیتون» ایران به غرب توصیف کنند. رویترز در گزارشی با عنوان «نامزد وزارت امور خارجه ایران به مثابه شاخه زیتونی برای ایالات متحده» نوشت: «اگرحسن روحانی رئیس جمهور منتخب ایران می خواست عزم خود را برای بازسازی روابط با آمریکا و چانه زنی بزرگ نشان دهد، به سختی می توانست انتخابی بهتر از محمدجواد ظریف به عنوان وزیر خارجه خودش داشته باشد.

خبرگزاری رویترز هم درباره ظریف نوشت: «ظریف به عنوان کسی که انگلیسی را روان صحبت می کند و دکترای خود ار از دانشگاه دنوور گرفته، محور اصلی چند مرتبه مذاکرات محرمانه بوده تا بتواند بر 35 سال دوری واشنگتن با تهران فائق شود.»

نکته ای که در این میان باید مورد توجه جدی قرار بگیرد این است که بر خلاف اخبار و تحلیل¬ هایی که متأسفانه در برخی از رسانه ها منتشر می شود، دکتر محمد جواد ظریف به رغم این ارتباط گسترده، هرگز از منافع جمهوری اسلامی ایران کوتاه نیامده و همواره بر مواضع اصولی جمهوری اسلامی اصرار و پافشاری کرده است. نویسنده مقاله نیویورک تایمز این واقعیت را مورد اشاره قرار می دهد: «ظریف یک مدافع سرسخت برای ایران است».

ارتباط داشتن با سیاسیون و محافل دانشگاهی آمریکا، اقتضای فعالیت نماینده دائم جمهوری اسلامی ایران در سازمان ملل متحد است و آنچه که می تواند نگران کننده باشد، مصالحه بر سر منافع ملی است، چیزی که تا کنون در رفتار دکتر ظریف مشاهده نشده است.لازم به ذکر است که محمد جواد ظریف علیرغم حضور طولانی مدت در آمریکا، "گرین کارت" ندارد و هرگز خود را متعهد به الزامات آن نکرده است.

ظریف، دیپلمات مورد اعتماد رهبری
اگرچه برخی رسانه ها طی سال های گذشته تلاش داشتند تا به نوعی جدایی میان نظام و برخی از دیپلمات های سابق وزارت خارجه، از جمله محمد جواد ظریف را القا کنند، واقعیت غیر از این است. دکتر ظریف جزو دیپلمات هایی است که به نزدیک بودن به رهبری مشهور است. مقام معظم رهبری همواره نظر مثبتی نسبت به وی داشته اند و بر همین اساس هم دکتر ظریف به عنوان نماینده دائم جمهوری اسلامی در سازمان ملل انتخاب شدند.

 لازم به ذکر است که سمت نمایندگی دائم جمهوری اسلامی در سازمان ملل، از آن دسته سمت هایی است که با نظر رهبر معظم انقلاب با حساسیت زیادی منصوبین آن را دنبال می کند . ظریف در کتاب خاطراتش که به تازگی با نام "آقای سفیر" منتشر شده است، در این باره می گوید: «فکر می کنم در بهمن ماه سال 1380 بین من و آقای دکتر خرازی برای رفتن به نیویورک توافق صورت گرفت. ظاهرا آقای دکتر خرازی نیز همان موقع موضوع اعزام من را به رهبری هم گفته بودند. بعدها رهبری به من فرمودند که همان روز من به آقای حجازی گفتم که بهترین گزینه برای نیویورک شما هستید؛ اما بگذارید روند معمول وزارت خارجه طی شود. وقتی که رسما به ما معرفی شدید، شما هم رسما موافقت کنید... همچنین نکاتی را که برای مأموریت لازم بود یادآوری کردند. از جمله نکته ای را فرمودند که من در همه کلاسهایم برای دانشجویان گفته ام. به من فرمودند حتی اگر در موردی یقین داری که دیدگاهت 180 درجه با من مخالف است، وظیفه داری دیدگاهت را بگویی. حتی ایشان مطرح کردند که این یک وظیفه شرعی است. بحمدلله من نیز همیشه این کار را انجام دادم.»

محمد جواد ظریف در سال 84 و با روی کار آمدن دولت دکتر احمدی نژاد، از سمت خود استعفا داد، اما به توصیه مقام معظم رهبری 2 سال دیگر نیز به مسئولیت خود ادامه داد و در این مدت نیز هیچ رفتاری بر خلاف سیاست های دولت جدید از خود بروز نداد.