انتقاد ولی نصر از سیاست های اوباما در قبال ایران

به گزارش خبرگزاری فارس به نقل از روزنامه «نیویورک تایمز»، «ولی نصر» از مشاوران سابق دستگاه دیپلماسی دولت سابق «باراک اوباما» در کتابی که قرار است به زودی منتشر شود، انتقادات زیادی را به دیپلماسی آمریکایی وارد کرده است.

نصر که اکنون ریاست دانشکده مطالعات پیشرفته بین الملل دانشگاه «جان هاپکینز» را بر عهده دارد، در بخشی از این کتاب دستگاه سیاست خارجی دولت اول اوباما را گریزان از تصمیمات سخت توصیف کرده و نوشته است که این بخش از دولت اوباما را «دسته کوچکی از مشاوران بی تجربه در کاخ سفید» کنترل می کنند.

«ولی نصر» یکی از شناخته شده ترین مقامات آمریکایی در حوزه مسائل خاورمیانه به شمار می رود. وی دو سال به عنوان مشاور ارشد «ریچارد هالبروک» نماینده ویژه اوباما در افغانستان و پاکستان فعالیت کرده است. فعالیت وی در این سمت تا زمان مرگ هاربرو در دسامبر 2010 ادامه داشت. وی به عنوان یکی از اعضای دولت و پس از آن به عنوان فردی که از نزدیک ناظر تحولات بوده، می گوید خط مشی اوباما «اتخاذ تصمیمات استراتژیک نیست، بلکه او تنها تلاش می کند تا افکار عمومی را راضی کند».

وی در بخشی دیگر از کتاب خود به نام «ملت اضافی» که قرار است در ماه آوریل منتشر شود، آورده است که سیاست خارجی اوباما در زمان وزارت «هیلاری کلینتون» بسیار بی ثبات بوده است. وی سیاست اوباما در قبال افغانستان را اوج این بی ثباتی می داند و می نویسد که وی از یکسو برای آنکه نشان دهد انسان بزدلی نیست، هزاران نیروی جدید را به افغانستان فرستاد و از سوی دیگر برای آنکه نشان دهد جنگ افروز نیست، برای خروج نیروها از افغانستان تاریخ تعیین کرد. در این بین نیروهای نظامی آمریکا کشته شدند و کمتر کسی متوجه شد.

نصر در ادامه انتقاد خود از سیاست های اوباما در افغانستان نوشته است که رئیس جمهور «ریچارد هالبروک» را به عنوان نماینده خود به کابل فرستاد، اما اقداماتی انجام داد که موجب تضعیف جایگاه هالبروک در افغانستان شد.

به گفته وی به همین دلیل هم بود که دیپلماسی در افغانستان مرد. او می گوید مذاکره با طالبان و ایران هم که گام های بزرگی بود و با هزینه های سنگین به دست آمده بود، متوقف شد. وی در نهایت در مورد عملکرد اوباما در مورد افغانستان می نویسد: ما فقط داریم خودمان را از آنجا بیرون می کشیم و تنها امیدواریم که (بعد از ما) در آنجا آرامش داخلی حاکم شود.

او به رفتار آمریکا در قبال پاکستان نیز اشاره می کند و می نویسد: پاکستان نشانه شکست سیاست آمریکا است، شکستی که برآیند مدیریت سیاست خارجی رئیس جمهور بر پنتاگون و آژانس های اطلاعاتی است.

اما نصر در مورد سیاست های اوباما در قبال ایران هم صحبت می کند و می گوید سیاست رئیس جمهور در قبال ایران کاملا دمدمی مزاجانه است. وی می نویسد که سیاست دوگانه تلفیق شدیدترین تحریم ها با فرایند دیپلماتیک «اصلا دوگانه هم نبود. این سیاست تنها یک لبه سو داشت، آن هم فشار بود».

وی می افزاید: (در حقیقت) تعامل پوششی بود برای مجموعه ای از خرابکاری ها، فشارهای اقتصادی و جنگ افزارهای سایبری.

نصر همچنین می گوید در این روند فرصت ها برای رسیدن به دیپلماسی گام به گام که در آن ایران از اورانیوم غنای پایین خود در قبال کاهش تحریم ها صرف نظر کند، از دست رفت. وی این سوال را مطرح می کند که تهران چه فکری می کند «وقتی می بیند که آمریکا پس از سه دور مذاکره در ازای توقف برنامه هسته ای ایران تازه تنها پیشنهاد کاهش تحریم قطعات هواپیماهای قدیمی را می دهد؟»

او در موضوع صلح اسرائیل و فلسطین هم مانند قضیه ایران عمل کرد و ابتدا ایده های جدیدی داشت. او تلاش کرد تا شهرک سازی ها را متوقف کند، اما زمانی که دید هزینه داخلی این کار برای او زیاد شده، تلاش خود را متوقف کرد. بعد هم که همه چیز به باد رفت.