الگوی حملات پیشدستانه اسرائیل و تهدیدها علیه ایران

حملات پیشدستانه رژیم صهیونیستی در منطقه همیشه برپایه غافلگیری طراحی و اجرا شده اند ولی اظهارات صهیونیست ها علیه برنامه هسته ای ایران دقیقاً خلاف این راهبرد است.

به گزارش فارس، چهارشنبه هفته گذشته منابع خبری گزارش دادند که یک کارخانه نظامی در سودان هدف حمله هوایی قرار گرفت.

مقامات خارطوم تا ساعت ها از اعلام منبع این حمله خودداری کردند و ولی سرانجام مقامات این کشور اعلام کردند که رژیم صهیونیستی این حمله را انجام داده و از راکتهای عمل نکرده به این مسئله پی برده اند.

جنگنده های صهیونیستی با طی مسافتی بیش از 1600 کیلومتر که به زعم برخی رسانه های عربی و غربی معادل فاصله فلسطین اشغالی با ایران است، کارخانه اسلحه سازی یرموک در منطقه الشجره در جنوب خارطوم را هدف قرار دادند.

رژیم صهیونیستی مسیری را که برای تجاوز به خاک سودان برگزیده است بدین گونه بوده که هواپیماهای اسرائیلی بر فراز ساحل عربستان در دریای سرخ به پرواز درآمده و از آنجا به عمق سودان نفوذ کرده و به خارطوم رسیده اند و این هواپیماها همان مسیری را پیمودند که هواپیماهای قبلی اسرائیل در سال های 2009 و 2011 اهدافی را در سودان بمباران کرده بودند.

نکته حائز اهمیت در این حمله سبک و سیاق عملیات ارتش اسرائیل است که شباهت زیادی به دیگر حملات آنها طی چند سال گذشته به کشورهای عربی دارد.

یکی از ویژگی های ارتش رژیم صهیونیستی سرعت عمل و توان غافلگیری آن است که نیروی هوایی ارتش این رژیم از ابزارهای اصلی این عملکرد صهیونیست هاست.

حملات برق آسای اسرائیل به تاسیسات هسته ای عراق در اوسیراک (1981)، حمله به مقر ساف در تونس (1985) و حمله به تاسیسات هسته ای در سوریه (2007) همه یک ویژگی مشترک داشتند، حمله بسیار سریع انجام شده و تا چند روز بعد هم مقامات کشورهای مذکور به هویت حمله کنندگان پی نبردند و کاملا غافلگیر شدند.

اسرائیلی ها نیز به طور رسمی مسئولیت این حملات را قبول نکردند و تنها برخی از رسانه های آنها سیگنال هایی درباره این عملیات ها در اختیار افکار عمومی خود قرار دادند.

اما نکته قابل بحث این است که اسرائیل در هیچ کدام از این حملات به طرف مقابل هشدار نداده و حملاتی ناگهانی انجام شده است به طوری که تا چندین روز کشورهای مورد حمله درباره هویت حمله کنندگان تردید داشتند.

مقایسه این راهبرد اسرائیل در حملات پیشدستانه و مقایسه آن با تهدیدات این رژیم علیه جمهوری اسلامی ایران حاوی نکات قابل توجهی است که برخی استراتژیست های صهیونیست در مقالات خود بارها بر آن تاکید کرده اند.

نکته اصلی در این مسئله نهفته است که اگر تل آویو قصد هدف قرار دادن تاسیسات هسته ای ایران را داشت هرگز دراین باره هشدار نمی داد و به طور کامل این اعلام عمومی برای حمله با راهبرد نظامی رژیم صهیونیستی در حملات برق آسا و غافلگیر کننده در تعارض قرار دارد.

هر چند عقل سلیم، تهران را مجاب می کند که درباره تهدیدات همیشه آماده باشد تا دشمن اجازه ماجراجویی و حماقت به خود ندهد ولی تل آویو به خوبی می داند که توان نظامی ایران با سودان، سوریه و تونس قابل مقایسه نیست.

آنچه باعث می شود صهیونست ها در بازی نقش خود بسیار جدی باشند و با اطوارهای خود رسانه های غربی را از جنگ افروزی نگران کنند، دو مسئله اصلی است؛ اول گرفتن امتیاز از طرف های آمریکایی و اروپایی برای فشار بیشتر به ایران پای میز مذاکره و دوم جنگ روانی علیه افکار عمومی و تصمیم سازان ایرانی؛ اینکه چقدر این راهکار موفق بوده در جایی دیگر باید مورد بحث قرار گیرد ولی نتیجه آنکه اسرائیل هرگز استراتژی غافلگیری را در مقابل حریفان رها نخواهد کرد.