مجله هفته/ نگاه خریدارانه به مطبوعات

بگذارید مستکبران و عناصر وابسته آنان از ما در هراس باشند

سعدالله زارعی نویسنده ستون یادداشت روز روزنامه کیهان در تاریخ سوم اردیبهشت بود. او در مطلبش به لزوم نقش آفرینی فعال در کشورهای درحال تغییر پرداخته و تاکید بود که نباید مرعوب پروژه ایران هراسی شویم. بخشی از مقاله او را در اینجا می آوریم: کاملاً واضح است که کشورهای دارای رویکرد فعال مایل نیستند در مهمترین تحولات تاریخی این منطقه عربی کنار نشسته و صرفاً نظاره گر باشند و در عین حال واضح است که غرب این کشورها را وارد معادله نمی کند. این دو صغرای قضیه ای هستند که نتیجه منطقی آن خلق فرصت مهم و استثنایی برای کشوری نظیر جمهوری اسلامی می باشد. از سوی دیگر چنین صحنه ای یک میدان مهم آزمون و تجربه برای دستگاه سیاست خارجی ما می باشد. باید دریابیم اگر چنین محور سیاسی از سوی ایران شکل بگیرد بدون هیچ تردیدی با استقبال ملت ها در این منطقه مواجه می شود در حالی که مردم این منطقه طرح های غربی و دولت های وابسته به آن را در نقطه مقابل منافع ملی خود ارزیابی کرده و باعث شکست آنها می شوند. یک خبر بیانگر آن است که چند روز پس از سقوط بن علی در تونس، یک نمایشگاه کتاب در پایتخت این کشور برگزار شد و حدود دو میلیون نفر از جمعیت 10 میلیونی تونس از آن بازدید کرده اند. بعضی از غرفه داران گفته اند که در این بازدیدها بیشترین درخواست ها روی کتاب های امام خمینی، آیت الله خامنه ای و دیگر شخصیت های مذهبی انقلاب اسلامی ایران متمرکز بوده است. با این وصف جمهوری اسلامی به سهولت می تواند به کمک مردمی بشتابد که از سیطره غرب بر کشورهای اسلامی خود و سیطره دیکتاتورهای وابسته به ستوه آمده اند. در این راه نباید از جنجال ترسید و گمان کرد که ورود ما به «ایران هراسی» دامن می زند. بگذارید مستکبران و عناصر وابسته آنان از ما در هراس باشند مگر چنین تبلیغاتی سال ها علیه ما در تونس نبوده است؟ چرا نتوانسته خدشه ای به اعتبار انقلاب اسلامی نزد مردم این سامان وارد کند؟

در مصر چه تغییری رخ داده که ما را وسوسه می‌کند؟

روزنامه جمهوری اسلامی در سرمقاله سوم اردیبهشت خود با عنوان "ملاحظاتی پیرامون مناسبات تهران - قاهره" با اشاره به اعلام آمادگی سخنگوی وزارت خارجه برای اعزام سفیر به قاهره این پرسش را مطرح می کند که "در مصر چه تغییری رخ داده که ما را برای فشردن دست مقامات رژیم کمپ دیویدی قاهره وسوسه می‌کند؟" این روزنامه معتقد است: تکرار خواسته‌های رژیم کمپ دیویدی و مشخصاً اصرار آنها برروی حذف نام شهید خالد اسلامبولی از یکی از خیابان در تهران را باید "میزان الحراره" مناسبی برای سنجش وضعیت قاهره بدانیم و به این جمع بندی برسیم که تا خواسته‌های تکرار و یادآور اراده صهیونیستها ادامه دارد عملاً چیز زیادی در حاکمیت مصر رخ نداده است. در نتیجه، شتاب ما برای از سرگیری مناسبات، بی‌معنی است. طبعاً کسانی به مخالفتها و اعتراضات آمریکا و رژیم صهیونیستی علیه تجدید مناسبات تهران - قاهره استناد می‌کنند و می‌گویند به همین دلیل باید حتماً در این اقدام تسریع نمود. آمریکا و صهیونیست‌ها علیه تمامی مناسبات ما با دیگران موضع دارند ولی مخالفت آنها در حکم "نعل وارونه" هم هست که سعی دارند تحقق این امر و تجدید مناسبات ایران و مصر برای قاهره با هزینه‌ای کمتر تمام شود و در نتیجه باز هم منافع صهیونیستی برای آنها ملاک عمل است. حتی کسانی به اشتیاق اندیشمندان مصری برای از سرگیری روابط استناد می‌کنند.

نویسنده با اشاره به حساسیت های موجود می گوید: بیم آن می‌رود رژیم قاهره از آن استفاده ابزاری کند و به افکار عمومی مصر چنین وانمود سازد که گویا ایران اسلامی در کنار رژیم قاهره با ساختار کنونی قرار گرفته و آن را تأیید می‌کند و همین امر باعث تردید و دلسردی طرفداران نهضت جهانی اسلام در مصر و نهایتاً باعث تثبیت ساختار کنونی قدرت در قاهره شود که در آن صورت باید ما را نیز جزو "شرکای جرم" رژیم کمپ دیویدی مبارک ارزیابی نمود! این، نکته‌ای است که در طول سال‌های گذشته نیز موضوع بحث انگیزی میان ما و وزارت امور خارجه بود و قیام مردم مصر نشان داد طرفداران از سرگیری رابطه با مصر اشتباه می‌کردند.

سیاست و جوانمردی

روزنامه رسالت در سرمقاله دوشنبه خود با عنوان "سیاست و جوانمردی" به قلم امیر محبیان به ذکر نکاتی اخلاقی در باب سیاست ورزی و پرهیز از غیراخلاقیات می پردازد. او درباره سیاست می نویسد: سیاست گاه به گردابی هولناک می ماند که آدمی را به درون خود می کشد و از آنجا روانه دوزخی به گستره دنیا و آخرت می کند و گاه می تواند چونان نردبانی رفیع باشد که نام و یاد سیاستمدار را برای همیشه جاودان سازد.

او تاکید می کند: آن سیاست که در پی آنیم و زندگی خویش را بر آن نهاده ایم نمی تواند در مسیری غیر اخلاقی ره سپارد. هرجا انسان بتواند از سلطه غرایز حیوانی بیرون آید ، آنجا اولین نقطه عزیمت به ساحت اخلاق است پس سیاستی که روبه صفتی، ناجوانمردی و درنده خویی را تشویق می کند نمی تواند رنگ و بویی از سیاست دینی و انسانی داشته باشد.

محبیان پس از برشمردن برخی رذایل اخلاقی نظیر دروغ گویی، حسد، حرص، جبن، تهور، تکبر، خشم، حقد، گمان بد، بهتان، بخل، طمع، تبذیر، بغض، عیب جویی و سخن چینی و... می نویسد: سیاستمدار اخلاق گرای اهل جوانمردی خوب می زید و از مردم آزاری و خیانت و دروغ گویی و چاپلوسی و مردم فریبی دوری می جوید، و کوشش می کند تا در زندگی مرد و جوانمرد باشد. هر چه جز این است راهی به سوی آن گرداب هولناکی است که باید از آن گریخت.

حذف صفر با کدام منطق اقتصادی؟!

روزنامه کیهان در روز دوشنبه تیتر زد: حذف صفر با کدام منطق اقتصادی؟! این مطلب را بابک اسماعیلی در ستون یادداشت روز معروف کیهان نوشته بود و موضوع آن به حذف صفرها از واحد پول ملی اختصاص داشت.

نویسنده در بررسی این تصمیم می نویسد: واقعیت آن است که بسیاری از کشورهای جهان که دارای اقتصاد واقعی نیستند، در مقاطع تاریخی مختلف به منظور بالا بردن صوری ارزش واحد پولی خود، اقدام به حذف چند صفر از پول ملی خود کرده اند و با دادن عنوان جدید، واحد پولی خود را پرقدرت نشان داده اند تا با ظاهری جذاب، قدرت اقتصادی خود را بالاتر از آنچه که هست نشان دهند، در حالی که واقعیت چیز دیگری است. این در حالی است که کشورهای با اقتصادی واقعی همانند ژاپن، اگر چه دارای واحد پولی کوچک در مقابل واحدهایی چون دلار محسوب می شود، اما هیچگاه اقدامی در خصوص بالا بردن صوری ارزش واحد پولی خود انجام نمی دهد... بنابراین این منطق که برخی از نمایندگان مجلس با استناد به آنکه چون آلمان توانسته پس از جنگ جهانی 14صفر و فرانسه شش صفر را از جلوی پول کشور خود بردارند، ما نیز می توانیم این کار را انجام دهیم، غیرعلمی و غیرعقلایی است.

کیهان مانع مهم دیگر را در مسیر حذف صفرهای پول ملی، منفعل بودن بخش قابل ملاحظه ای از پول ملی می داند: انفعال پولی به وضعیتی گفته می شود که به دلیل بی انضباطی برخی نهادهای مالی دولتی و ضعف سیستم های نظارتی و مالیاتی و همچنین وابستگی بودجه دولت به نفت، بدون آنکه مقام های پولی کشور به طور برنامه ریزی شده بتوانند در مورد افزایش یا کاهش حجم پول تصمیم بگیرند، حجم پول در جریان افزایش یا کاهش یابد. از جمله مجاری این انفعال پولی در ایران، رشد روزافزون بدهی معوقه 50 هزار میلیارد تومانی است که عمدتاً توسط کمتر از 200 فرد حقیقی و حقوقی از نظام بانکی کشور خارج و سال هاست که این افراد از برگرداندن وام های دریافتی خود به بیت المال مسلمین خودداری می کنند. به نظر می رسد بهتر است دولت قبل از اقدام به عملیاتی کردن طرح هایی نظیر حذف چند صفر از پول ملی، نسبت به وصول این بدهی های معوق اقدام کند.

ایران به دنبال یافتن هم‌پیمان جدید در جامعه بین‌الملل

روزنامه تهران امروز سه شنبه ششم اردیبهشت مقاله ای از "ابی گایل هاوسلونر" مندرج در مجله تایم (ترجمه یاسر میری) را به چاپ رساند که درباره تحلیل اوضاع ایران و مصر و احتمال برقراری رابطه میان این دو بود. در این مقاله می خوانیم: باید به این مسئله مهم توجه داشت که چه کسی زمام امور را در مصر پس از مبارک در دست دارد. در واقع، انقلابیون مصر ممکن است اقدام به اصلاح و تغییر در سیاست خارجی مبارک کنند اما عمده دولتمردان کنونی مصر انگیزه کمی در رویگردانی از سیاست های گذشته قاهره دارند. عمر سلیمان، مرد شماره دو و رئیس سازمان اطلاعات رژیم مبارک و کسی که به شدت گرایش‌های ضدایرانی دارد از قدرت برکنار شد ولی اکنون جانشین وی یعنی مراد موافی، کسی است که پیش از این فرمانده اطلاعات ارتش مصر و حاکم سینای شمالی بوده و به شدت از سختگیری در نوار غزه و علیه حماس طرفداری می‌کند. یکی از دیپلمات های غربی در قاهره در خصوص نوع نگاه مراد موافی به مسائل بین‌المللی می‌گوید: من نمی‌دانم که وی چه سیاست هایی را در پیش خواهد گرفت. بنابراین من فکر می‌کنم که آنها در این زمینه‌ها کارت‌های بازی خود را سوزانده‌اند. در واقع، ایران ممکن است به دنبال یافتن هم‌پیمان جدید درجامعه بین‌الملل برای کاهش یا رهایی از فشارهای بین‌المللی باشد.

مردم باید بدانند

بیژن زنگنه در سرمقاله روز سه شنبه شرق با اشاره به تکلیف دولت برای تشکیل صندوق توسعه ملی می نویسد: صندوق توسعه ملی باید آن‌طور که مورد نظر قانون‌گذار بوده، بدون تاثیرپذیری از روزمرگی و نگاه‌های کوتاه‌مدت سیاسی به مسایل و صرفا با نگاه درازمدت، راهبردی و با هدف توسعه کشور و تولید ثروت و با محوریت بخش‌های خصوصی و تعاونی تشکیل شود و البته دقیق و درست به همان گونه که قانون برنامه با الهام از سیاست‌های کلی نظام بیان داشته به فعالیت بپردازد.

وی می افزاید: اما این نگرانی وجود دارد که صندوق توسعه ملی آسیب ببیند و دولت با توجه به اشتیاق پایان‌ناپذیری که برای هزینه کرد منابع حاصل از فروش نفت در پرداخت‌های جاری و نیز طرح‌های بیشمار عمرانی دولتی (و عموما کم‌اثر) دارد این بار هم بسان سرنوشتی که برای منابع حساب ذخیره ارزی در گذشته رقم خورد، حتی با اخذ مجوزهایی مقطعی از مجلس منابع مقرر برای صندوق را به حساب درآمدهای عمومی واریز و به روال سنتی هزینه کند. مردم واقعا انتظار دارند که به عنوان یک آرزوی تاریخی، نفت به عنوان ثروتی تجدید‌ناپذیر، زیرزمینی و بین نسلی به سرمایه‌های روی زمینی و تجدید پذیر تبدیل شود و همچنین انتظار دارند تا همین امسال آثار مثبت تشکیل این صندوق را ببینندو بدانند که ماه به ماه چقدر به صندوق توسعه ملی واریز می‌شود و از محل این منابع به چه کسانی و برای چه فعالیت‌هایی تسهیلات پرداخت می‌شود. بنابر این صندوق باید از همین ابتدا گزارش‌های دوره‌ای را در اختیار مردم قرار دهد و انتظار این است که اطلاعات صندوق توسعه ملی همانند حساب ذخیره ارزی، محرمانه تلقی نشود!