امارات؛ اجرای قطعنامه‌ها یا هم آوایی با غرب
آنچه منابع اماراتی در فاصله کوتاهی از تصویب قطعنامه 1929 شورای امنیت درخصوص تحریم ایران در مورد فعالیت شرکت‌های تجاری مرتبط با ایران در امارات اعلام کردند قبل از هر چیزی هماهنگی با غرب در جهت ایجاد نوعی فضای روانی علیه جمهوری اسلامی‌ایران پس از تصوب قطعنامه مذکور قلمداد می‌شود.
آمریکا برای ترغیب کشورها به پیوستن به تحریم‌های سازمان ملل علیه ایران نیاز به فضا سازی روانی دارد و متاسفانه اماراتی ثابت کردند که همواره برای ایجاد فضای بین‌المللی علیه کشورمان آمادگی داشته‌اند. اقدامات امارات در دوسال اخیرعلیه منافع شرکت‌ها و اتباع و گردشگران و مسافران ایرانی بسیار فراتر از موارد پیش بینی شده در قطعنامه‌های سابق بوده است.
تعبیر درست‌تر در مورد این اقدامات رفتار ایذایی است و نه اجرای تعهدات بین‌المللی در قبال قطعنامه‌ها. همین روحیه اماراتی‌ها باعث شده تا آنها همواره فراتر از قطعنامه‌های سازمان ملل در مورد ایران عمل کنند.
در تحلیل این رفتار اماراتی‌ها باید گفت کشورهای عربی حاشیه جنوبی خلیج فارس عموما و امارات متحده عربی خصوصا در سیاست خارجی خود با یک پارادوکس مهم روبرو بوده اند. یک سوی این معادله تعهدات ناشی از روابط استراتژیک و امنیتی و نظامی‌با غرب است و سوی دیگر آن الزامات همسایگی و همجواری با کشور بزرگ و تاثیر گذاری مثل ایران، که هدف سیاست‌های ایذایی و خصمانه غرب بوده است. این کشورها هنوز نتوانسته اند درمورد این معادله در سیاست خارجی خود به ثبات و توازن برسند.
البته برخی از کشورها نسبت به این الزامات همسایگی توجه بیشتری دارند و برخی همانند امارات گهگاه فراموش می‌کنند که در پس گرد و غباری که ممکن است چند سال بر فضای دوجانبه حاکم باشد قرار است این کشورها برای قرن‌ها در همسایگی یکدیگربه سر ببرند.
امارات در طی سه دهه گذشته در اجلاس‌های بین المللی و منطقه ای حداکثر تلاش امکانات خود را به کارگرفت تا در قضیه حاکمیت غیرقابل انکار ایران بر جزایر ایرانی خلیج فارس خدشه وارد کند. این اقدامات علیرغم همه هزینه‌های سنگینی که اماراتی‌ها پرداخته اند به جایی نرسیده و نخواهد رسید.
رفتار کشورهای دیگری در همین مجموعه شورای همکاری خلیج فارس که شاید اقتصاد کوچک تری از امارات داشته باشند نشان می‌دهد که همه آن چه مقامات اماراتی انجام می‌دهند ناشی از فشارهای غرب نیست. برخی از این اقدامات داوطلبانه و مشتاقانه از سوی حکام ابوظبی صورت می‌گیرد.
درهمین فضای چند هفته ای پس از تصویب قطعنامه شاهد بودیم که در حالی که امارات فعالیت شرکت‌های ایرانی را محدود و تحریم کرد، کشورعربی دیگری در منطقه اجلاس کمیسیون مشترک با ایران را برگزار کرد.
درنهایت چند واقعیت تاریخی، سیاسی و اقتصادی را باید به اماراتی‌ها گوشزد کرد. اول آنکه سابقه تاریخی حضورتجار و صنعتگران ایرانی درسواحل جنوبی خلیج فارس به قبل از استقلال این کشورها بازمی‌گردد و جمعیت ایرانی آن سوی آب سهم زیادی در عمران و آبادی این منطقه داشته است.
ثانیا در حال حاضر بیش از 400 هزار ایرانی در امارات متحده عربی زندگی می‌کنند و هشت هزار شرکت ایرانی در این کشورحضور فعال اقتصادی دارند. این ارقام در اشل اقتصادی ایران عدد کوچکی است اما در اشل اقتصادی امارات رقم غیرقابل انکاری است. اماراتی‌ها حتی اگر هم بخواهند نمی‌توانند خود را از خدمات و سرمایه شرکت‌های ایرانی بی نیاز ببینند. بنابراین بهتر است سیاست متوازن تری را در پیش گرفته و چشم خود را بر روی واقعیت‌های اقتصادی و تاریخی نبندد.
نظر شما :