چرا کسى با منافقين برخورد نمى‌کند؟
ديپلماسى ايرانى: وقتى رفتار معمر قذافى را در سرکوب اخير مردم ليبى مى‌بينيم ياد رفتار صدام حسين مى‌افتيم. در تمامى موارد خشونت‌آميزى که از معمر قذافى ديديم، حتى در استخدام مزدور که از کشورهاى آفريقايى همسايه ليبى استخدام کرد، صدام هم همين شيوه را داشت. چه بسا قذافى اين شيوه را از صدام حسين الگوبردارى کرده باشد.
فراموش نمى‌کنيم زمانى را که صدام حسين مزدورانى را از گروه‌هاى تروريستى به خصوص مجاهدين خلق (منافقين) استخدام کرد. همان‌هايى که براى کشتن ملت عراق و شکنجه و آزار و اذيت آنها استخدام شدند و در شهرک‌هاى نظامى مرفه استقرار يافتند. متاسفانه آنها اکنون به رغم گذشت حدود 8 سال از سرنگونى صدام حسين همچنان بدون هيچ دليل و برهانى در عراق به سر مى‌برند و در شهرک‌هاى مرفهى که از زمان صدام حسين، ديکتاتور مخلوع عراق برايشان مهيا شده، زندگى مى‌کنند. کسى نيست بگويد چرا افراد اين گروهک که به خاک عراق تجاوز کردند و مردم را مورد همه گونه آزار و اذيتى قرار دادند بايد همچنان زير چتر محافظتى بدون هيچ بازخواستى در ارودگاه اشرف باشند و خود را به هيچ کس پاسخگو ندانند. حتى بابت جنايت‌هايى که در حق مردم ايران و عراق انجام دادند نيز مورد محاکمه قرار نگيرند.
در مقابل، زائران حسينى که از ايران و افغانستان با عشق به امام حسين (ع) به عراق آمدند، مدت‌ها است که در زندان به سر مى‌برند. آنها براى اين که بدون ويزا وارد عراق شدند محاکمه شده‌اند و به زندان افتاده‌اند، اين توجيهى صحيح و عادلانه است ولى مسئله اين است که چرا مجاهدين خلق (منافقين) آزادانه در خيابان‌هاى کشور راه مى‌روند و در اردوگاه‌هاى خود از هر گونه امکاناتى برخوردار هستند؟ امکاناتى که در اختيار اين گروهک از زمان صدام حسين قرار گرفته و هنوز هم برخوردارند، امکاناتى است که در بسيارى از شهرها شهروندان عراقى از آنها محرومند.
چندى پيش گروه ديپلماتيکى از افغانستان نزد من آمد و از من خواست براى برخى از زائران افغانى که به طور غير قانونى وارد کشور شده و بازداشت شدند و اکنون در زندان به سر مى‌برند، کارى کنم. آنها مى‌گفتند اين افراد، افراد مسن، کودکان و زنانى هستند که تاب و تحمل زندان را ندارند. مسئله اين نيست که چرا دولت با کسانى که به طور غير قانونى وارد کشور مى‌شوند، برخورد مى‌کند، بلکه مسئله اين است که چرا بايد افرادى از جنس مجاهدين خلق (منافقين) که ميراث به جا مانده از دوران رژيم بعثى است و جز آزار و اذيت و مزاحمت فزاينده و هزينه‌هاى سياسى فراوان براى حکومت و ملت عراق هيچ سودى براى ملت و دولت عراق نداشته‌اند، همچنان در کشور باقى بمانند و کسى هم حق نداشته باشد به آنها اعتراض کند. آنها هم از اين وضعيت سوء استفاده کرده و هر گونه مزاحمتى را براى شهروندان عراقى ايجاد کنند؟
در حالى که ده‌ها سند و دليل وجود دارد که ثابت مى‌کند اين افراد در ترور افراد عراقى دست داشته‌اند، با القاعده و بعثى‌ها در بمب‌گذارى‌هاى سال‌هاى اخير عراق همکارى کرده‌اند و حتى احکام قضايى عليه آنها صادر شده است ولى هيچ کدام از اين احکام به اجرا در نيامده است. چرا در حالى که دادگاه‌‌هاى عراق بر جنايات آنها تاکيد داشته و به همين دليل هم احکام بازداشت و مجازات آنها را صادر کرده، همچنان نسبت به تحويل يا محاکمه آنها اهمال مى‌شود؟ چرا کسى احکام صادر عليه آنها را به اجرا در نمى‌آورد؟ جنايت‌هايى که دادگاه بر دقت و برنامه‌ريزى و سازماندهى آنها در اجرا تاکيد کرده است. جاى تاسف است که شهروندان عراقى با صدور احکام قضايى مورد پيگرد قرار مى‌گيرند ولى ده‌ها نفر از مجرمان مجاهدين خلق که احکامشان صادر شده هيچ کدام مورد پيگرد قرار نمى‌گيرند.
نظر شما :