سیاست خارجی بر اساس اصول یا احساسات؟

حسین جعفری: تلاش دو کشور ایران و مصر برای برقراری روابط سیاسی خبر بسیار خوبی است و امیدوارم با حسن نیت دو طرف به نتیجه برسد. هر اندازه بر تعداد کشورهای دوست خود بیفزاییم هنوز کم است در حالی که حتی داشتن یک کشور دشمن در جامعه بین المللی بسیار زیاد و زیانبار است.

در خبرها آمده بود که عده ای به خیابان ها ریخته و برای لاریجانی خط  و نشان کشیده اند که چرا درصدد ترمیم روابط دو کشور برآمده است.

اولا به این افراد بی مسئولیت باید خاطرنشان ساخت که فعالیت لاریجانی در این زمینه قطعا خودسرانه نبوده بلکه از سوی سیاستگزاران جمهوری اسلامی برای این امر ماموریت یافته است. از آن گذشته در کشورهایی که دارای شرایط پذیرفته شده بین المللی هستند و با شیوه های رایج جهانی اداره می شوند، سیاست به ویژه سیاست خارجی این کشورها از سوی وزارت خارجه آنان و با مشورت با شورای امنیت ملی صورت می گیرد و اصولا وزارت خارجه آن کشور مسئول طراحی و اجرای این گونه امور است.

اگر کشور ما هم از این قاعده پیروی کند می بایستی مهمترین تصمیم های سیاسی بین المللی ما در خیابان فروغی صورت گیرد که محل وزارت خارجه ماست و مردمی که به خیابان ها می ریزند و روزی سفارت آمریکا را اشغال کرده، عده ای را با داشتن مصونیت سیاسی گروگان می گیرند و یا قصد اشغال سفارتخارنه کشورهای دیگر را می کنند و یا به بهانه ایجاد رابطه با مصر و..... اعتراض کرده به خیابان ها می ریزند خارج از قاعده و اصول بین المللی است.

البته تظاهرات خیابانی حق مردم هر کشوری است اما آنها تعیین کننده خط مشی سیاسی کشوری نمی توانند باشند و اگر این گونه کارها در کشوری صورت گیرد یا از ضعف دولت آن کشور است یا برای بیرون راندن و شکست دادن دولتی که بر سر کار است تا آنانی که مورد نظر هستند قدرت را به دست گیرند.

در قضیه گروگان گیری هم اگر کاسه ای زیر نیم کاسه نبود می بایستی عواملی که این جو را به وجود آوردند تنبیه می شدند و گروگان ها هم بلافاصله آزاد شده و اگر عضو نامطلوب بودند بیست و چهار ساعت به آنان مهلت داده می شد که کشور را ترک کنند، که از آن می گذرم زیرا بحث امروز من مطلب دیگری است.

دراین باره یا ایجاد رابطه با هر کشور دیگری نیز اگر به نفع منافع ملی ما باشد باید بدون ترس و وحشت از این گونه تظاهرات خیابانی با قاطعیت پیش رفت و توجهی هم به این تظاهرات و مخالفت ها نداشت.

البته با این تظاهرکنندگان باید با توجه به مقررات برخورد کرده به آنان فرصت داد برای مدتی به تظاهرات و طرح خواسته های خود ادامه داده و بعدا متفرق شوند. بدون کشت و کشتار و بدون ضرب و شتم.اما آیا سیاست خارجی ما هم با استانداردهای بین المللی همخوانی دارد یا با سایر کارها و تصمیمات ما هماهنگی وهم خوانی دارد؟