تمیز اپوزسیون دیروز از ادعاهای امروز

عراقی­های شریف همگی در دوران حاکمیت استبداد در کشور با جان و دل در برابر آن ایستادند و با اقتدار به مخالفت با آن برخاستند. مقاومتی که اتفاقا بیشترین قربانی را از خود آنان گرفت. سرکوب خصمانه و ناجوانمردانه استبداد از یک سو و عدم وجود راهی جز مقاومت بی امان برای اپوزسیون از سوی دیگر باعث شد تا آنها برای ادامه مقاومت خود راه­های تازه­ای بیابند تا ضمن قدرت بخشیدن به سازمان و ارگانشان از اندیشه‌های میهن پرستانه­شان نیز حمایت کرده، آنها را به خواسته­های ملت شریف عراق نزدیک کند و به اجرای آنچه ملت عراق می­خواهند وا دارد. بی­شک نزدیکی به ملت برای نظام­های استبدادی هیچ گاه خوشایند نبوده و همواره مورد سرکوب حاکمان زورگو قرار گرفته ­است که البته رژیم صدام حسین آخرین آن بود.

پس از سقوط صدام حسین و به رسمیت شناخته شدن قانون اساسی جدید و اجرای انتخابات آزاد که در پی آن حرکت سیاسی کشور را صد چندان کرد و رقابت­های سالم سیاسی را به وجود آورد، زمینه­های ساخت عراق جدید نیز مهیا شود به گونه­ای که همه به آینده کشور امیدوار شدند. آینده­ای که احزاب و گروه­های سیاسی در فضای کاملا رقابتی و در محیطی کاملا آزاد به وجود ­آورنده آن هستند و نقشی مستقیم در قوام و تداوم آن دارند.

اما آنچه در این یادداشت قصد واکاوی آن را دارم، اتهاماتی است که در روزهای اخیر متوجه عراقی­ها و اپوزسیون قدیم عراق که اکنون جزء ارکان سیاسی کشور شده­اند، است. برخی از منتقدان مدعی هستند که اپوزسیون عراقی اکنون که به قدرت نزدیک شده قصد انتقام گرفتن از عواملی دارد که در عصر سرکوب و دوران حاکمیت رژیم بعث آن را تحت فشار قرار داده و آن را از حقوق حقه­اش محروم کرده است. برخی از منتقدین که اغلب آنها از جریان­های ضد شیعی هستند، حتی پا را از این نیز فراتر نهاده و صرف درایت و عقل از سوی گروه­های اپوزسیون گذشته عراقی در امضای توافق­نامه امنیتی را وسیله یا فضایی امن برای انتقام گرفتن از عوامل به زحمت و رنج انداختن آنها در گذشته توصیف می­کنند. حرفی کاملا نسنجیده و غیر منصفانه که در آن هیچ نکته منطبق با منطق دیده نمی­شود.

آنها در حالی از موضع گروه­های اپوزسیون قدیم عراقی در برابر توافق­نامه امنیتی سخن می­گویند که هنوز هیچ کدام از آنها به‌ویژه اپوزسیون گذشته شیعه نه تنها موضع صریح خود را در برابر توافق­نامه ابراز نکرده، بلکه در برخی مواقع در برابر برخی مفاد معارض با مصالح کشور توافق­نامه از مخالفان سرسخت آن نیز بوده است.

بله، هیچ شکی نیست که آنچه از لحاظ سیاسی در عراق سپری می­شود بهترین گزینه در حرکت سیاسی است. حتی اگر مخالفان بر سر آن اجماع نظر نداشته باشند و با این فضا مخالفت کنند. اما باید از کسانی که ساز مخالفت با نظام و حرکت فعلی کشور سر می­دهند، پرسید که آیا چیز جایگزینی برای این نظام و حرکت سیاسی آن دارند؟ مسلما خیر. اصرار این افراد بر کوبیدن بر طبل مخالفت باعث به وجود آمدن این نگرانی شده که مبادا خدای ناکرده باز هم خیال باطل کودتا یا ترور یا رویای بازگشت مجدد به عصر دیکتاتوری در اذهان برخی از مخالفان نظام فعلی بیدار شده است؟

این پذیرفتنی است که حرکت سیاسی که اکنون در کشور جریان دارد مشکلات و مصائب بسیاری را تجربه می‌کند و بسیاری در شیوه حرکت آن شک و شبهه وارد می­کنند و این را هم باید پذیرفت که در آنجا اختلافاتی است که باعث تداخل افکار و آرا شده و در برخی موارد از اساس عقاید جاری سیاسی را به چالش می­کشد. اما همین وجود نیتی­های میهن­پرستانه مخلص کافی است که انحراف­های سیاسی را متوقف کند و با درایت و باز هم حرکت سیاسی اجازه ندهد کشور به محاق و انحراف کشیده شود. اگر اختلاف سیاسی وجود دارد باید از حرکت‌های مدنی و دموکراتیک بهره برد تا اختلاف­_­ها به حداقل رسیده و کشور از تنگنا خارج شده و به راه طبیعی و اصلی خود باز گردد. بی­شک آنچه برخی از گروه­های سیاسی مغرض از طریق تروریسم یا حمایت از صدامیون و حرکت­های سیاسی­شان یا خط گیری از خارج تبعیت می­کنند، راه صحیحی نیست و کشور را به مرحله نابودی و فنا می­کشاند و دستاوردهای مثبت و روشنی را که می­تواند نوید آینده­ای روشن به شیعیان دهد را بر باد می­دهد.

از این رو باید میان اپوزسیون مخالف دیروز که با تداوم مخالفتش در برابر استبداد و ایستادگیش در مقابل دیکتاتوری توانست نظام­های خودکامه و توتالیتر را سرنگون کند و حرکت دموکراتیک سیاسی را برای کشور به ارمغان آورد با کسانی که اکنون خود را اپوزسیون عراقی می­دانند و دیگران را غیر خودی می­شمارند و با همین نیت دست به هزاران حرکت کثیف و مجرمانه می­زنند تمایز قائل شد و اجازه نداد ورق­ها به سرعت برگردند و حقایق به تشویش کشیده شوند.

اکنون لحظه تاریخی است که ملت مخلص عراق با حمایت از نظام دموکراتیک جدید آینده خود را ترسیم می­کند. نظامی که استقلال و کرامت عراق و عراقی­ها را به آنها باز می­گرداند و دشمنان و حق­کشان آن ملت را به زباله­دان تاریخ می­فرستد.