وضعیت اسفناک افغانستان در سایه حکومت طالبان

نویسنده: آنا لیبرت

دیپلماسی ایرانی: از زمان تصرف کابل در پانزدهم اوت 2021، طالبان درصدد به رسمیت شناخته شدن و کمک بین المللی بوده اند، در حالی که بیش از نیمی از افغان ها در معرض خطر قحطی هستند، غربی ها خواستار تضمین به ویژه در مورد حقوق بشر هستند.

برای درک وضعیت  کشور پس از شش ماه از به قدرت رسیدن طالبان باید به این پنج سؤال  پاسخ داد: روابط حکومت طالبان با جامعه جهانی چگونه است؟ سرنوشت دختران و زنان افغان چه می شود؟ آیا طالبان به وعده عفو خود عمل کردند؟ وضعیت بشردوستانه در کشور چگونه است؟ وضعیت اقتصاد افغانستان چگونه است؟  

هیچ کشوری تا کنون رژیم طالبان را که تحت تحریم های بین المللی است به رسمیت نشناخته است. اما طالبان برای شکستن انزوای خود به گفت وگوهای دیپلماتیک ادامه می دهند و خواستار گفت وگوی مستقیم با جامعه بین المللی هستند.

از نظر قاضی آدام باکزکو، پژوهشگر مرکز تحقیقات بین‌المللی علوم سیاسی، آدام باچکو، رژیم کنونی رژیم دهه 1990 نیست. آنها می خواهند خود را به عنوان یک دولت مسئول نشان دهند. اما آنها همان بنیادگرایان اسلامی باقی مانده اند.

زنان تا حد زیادی از مشاغل دولتی محروم هستند و بیشتر مدارس متوسطه دخترانه همچنان تعطیل هستند. و اگر برخی از دانشگاه های دولتی در ماه فوریه بازگشایی شوند، تعداد بسیار کمی از زنان به آنجا باز می گردند و آنها از مردان جدا می شوند. زنان روزنامه نگار باید حجاب داشته باشند. طالبان همچنین در حال سرکوب فعالان فمینیستی است که دو نفر از آنها اخیراً ناپدید شده اند، هستند.

حدود 30 کارشناس مستقل سازمان ملل می گویند که طالبان تلاش می کنند به تدریج زنان و دختران را از زندگی عمومی در افغانستان حذف کنند. 

مجموعه ای از اقدامات سرکوبگرانه و تبعیض آمیزعلیه زنان خطر استثمار زنان و دختران، از جمله قاچاق به منظور ازدواج کودکان و ازدواج اجباری، سوء استفاده جنسی و کار اجباری را افزایش می دهد. 

فعالان و رهبران جامعه مدنی، قاضی ها و دادستان های زن، اعضای نیروهای امنیتی، روزنامه نگاران و کارمندان زن هدف سرکوب قرار گرفته اند و تعدادی از آنها در شش ماه گذشته ناپدید یا کشته شده اند.

در ماه دسامبر سازمان ملل ادعاهای موثق در مورد «اعدام های فرا قانونی» اعضای سابق نیروهای امنیت ملی افغانستان را مطرح کرد. در پایان ماه نوامبر، سازمان غیردولتی دیده بان حقوق بشر در گزارشی «قتل یا ناپدید شدن 47 تن از اعضای سابق نیروهای امنیت ملی افغانستان را که تسلیم شده و یا توسط نیروهای طالبان بازداشت شده بودند» محکوم کرد.

افغانستان یکی از فقیرترین کشورهای جهان است که کمک های بین المللی حدود 80 درصد از بودجه کشور را تأمین می کرد. این کمک ها در ماه اوت به طور ناگهانی متوقف شد. تعلیق این کمک‌ها توام با سرمای زمستانی، باعث نگرانی سازمان ملل از یک «فاجعه انسانی» واقعی شده است. به گزارش این سازمان، «ده ها هزار کودک در معرض خطر مرگ ناشی از سوء تغذیه هستند و خدمات بهداشتی اولیه از بین رفته است. حدود 55 درصد از مردم افغانستان در معرض خطر گرسنگی هستند.» سازمان ملل متحد 4.4 میلیارد دلار از کشورهای اهداکننده برای تامین نیازهای بشردوستانه این کشور درخواست کرده، اما  این درخواست تاکنون پاسخ چندانی نداشته است.

توقف کمک‌های بین‌المللی و مسدود کردن دارایی‌های افغانستان  به اقتصاد کشور آسیب رسانده است. اداره کشور سقوط کرده است، زیرا هزاران افغان از کشور فرار کرده اند. کارمندان دولت شغل خود را از دست داده اند و برخی دیگر ماه ها حقوق دریافت نکرده اند.

اکنون طالبان می توانند به دو منبع اصلی کشت خشخاش و عوارض گمرکی تکیه کنند. آدام باکزکو توضیح می‌دهد: «افغانستان کشور گذرگاه به دیگر کشورهای آسیایی است. اگر طالبان مانند دهه 1990 عمل کنند و بتوانند گمرکات را کارآمدتر کنند، درآمد کافی برای زنده ماندن به دست خواهند آورد.»

منبع: لزکو / تحریریه دیپلماسی ایرانی/11