تشدید اختلافات شرق و غرب

دشواری های انتخابات ریاست جمهوری لیبی

۰۸ دی ۱۴۰۰ | ۰۶:۰۰ کد : ۲۰۰۸۶۸۹ اخبار اصلی آسیا و آفریقا

مصطفی هاشم، استاد علوم سیاسی در دانشگاه طرابلس می گوید: «رای دهندگان (در وضعیت فعلی) بسیار ناامید هستند. اختلافات اصلی شرق و غرب این است که هر یک از رهبران شرق و غرب سعی دارند با تاکید بر قبایل و مناطق خود، بخش بزرگتری از قدرت را کسب کنند.»

نویسنده: ساتو تاکائو

دیپلماسی ایرانی: انتخابات رییس جمهوری لیبی که قرار است روز بیست و چهارم ماه دسامبر برگزار شود با وضعیت دشواری رو به رو شده است. قانون انتخابات به علت درگیری میان شرق و غرب تدوین نشده و فهرست نامزدها هم تا صبح روز بیست و یکم ماه دسامبر منتشر نشده است. ده سال از سرنگونی نظام استبدادی سرهنگ معمر قذافی بر اثر تظاهرات ضد دولتی موسوم به «بهار عربی» گذشته است. سازمان ملل برای فروکش کردن ناآرامی ها در لیبی برگزاری انتخابات رئیس جمهوری را درخواست کرده است، ولی بعید به نظر می رسد که اختلافات میان گروه ها در این کشور به این زودی ها حل و فصل شود.

ژنرال خلیفه حفتر، فرمانده ارتش لیبی که در بنغازی، واقع در شرق این کشور مستقر است و همچنین سیف الاسلام، پسر دوم سرهنگ قذافی برای انتخابات رئیس جمهوری لیبی نامزد شدند. اما با این حال، کمیسیون انتخابات لیبی اعلام کرد تا زمانی که قوانین مربوط به برگزاری انتخابات تدوین نشود، فهرست نامزدها را منتشر نخواهد کرد. مقامات انتخابات لیبی در همین زمینه اعلام کردند، برگزاری انتخابات طبق برنامه از قبل تعیین شده غیر ممکن است. سال 2014 یا به عبارتی سه سال پس از سرنگونی دولت قذافی لیبی به دو قسمت تقسیم شده است. علاوه بر دولت موقت که در طرابلس واقع در بخش غربی مستقر شده، دولت نمایندگان پارلمان لیبی در طبرق واقع در شرق لیبی تاسیس شده است.

ارتش ملی لیبی به رهبری ژنرال خلیفه حفتر سال 2019 با گروه های مسلح اسلامی که نزدیک به دولت موقت لیبی بودند، درگیر شد. با توجه به حمایت روسیه، مصر و امارات متحد عربی از ارتش ملی لیبی و حمایت قطر و ترکیه از دولت موقت، جنگ داخلی لیبی به جنگ نیابتی تبدیل شده است. دولت موقت و ارتش ملی لیبی ماه اکتبر سال گذشته با میانجیگری سازمان ملل با آتش بس توافق کردند و جامعه بین الملل برگزاری انتخابات ریاست جمهوری را به عنوان نخستین گام برای آشتی ملی پیشنهاد داده است. اما واقعیت این است که دو اردوگاه شرق و غرب همچنان درباره نظام انتخاباتی اختلاف دارند و به همین علت آشتی ملی دور از دسترس به نظر می رسد.

مصطفی هاشم، استاد علوم سیاسی در دانشگاه طرابلس، در مصاحبه تلفنی با روزنامه سانکی اعلام کرد: «رای دهندگان (در وضعیت فعلی) بسیار ناامید هستند. اختلافات اصلی شرق و غرب این است که هر یک از رهبران شرق و غرب سعی دارند با تاکید بر قبایل و مناطق خود، بخش بزرگتری از قدرت را کسب کنند.» استاد علوم سیاسی دانشگاه طرابلس در عین حال تاکید کرد: «ما هم اکنون به دنبال راهی برای دموکراسی سازی از طریق انتخابات هستیم.»

منبع: سانکی / تحریریه دیپلماسی ایرانی/11

نظر شما :

خسرو ۰۸ دی ۱۴۰۰ | ۱۱:۴۹

خلیفه حفتر به عنوان جاسوس سیا و تبعه امریکا با سابقه پناهندگی به امریکا ، گروه مسلحی از برخی قبایل شرق و مزدوران خارجی از چاد و سودان و مالی و نیجر تشکیل داده و اسم آن را ارتش ملی لیبی گذاشته است بخش اصلی ارتش ملی در غرب لیبی و طرابلس مستقر است که تحت فرمان دولت قانونی مورد قبول سازمان ملل قرار دارد و آنرا فقط ترکیه و قطر نه --بلکه بیشتر کشورهای دنیا حمایت و قبول دارند

فدوی ۰۸ دی ۱۴۰۰ | ۱۳:۴۷

آش لیبی چنان شور شده که الان دیگه مردم لیبی به همان قذافی با تمام معایبش راضی هستند . بهار عربی باید آنگونه پیش برود که آمریکا می خواهد و خروجی آن باید بگونه ای باشد که سایر ملتهای منطقه که زیر سلطه ی حکومتهای همسو با آمریکا هستند ، هوس انقلاب به سرشان نزند . نسخه ی آمریکاییها برای لیبی مشابه فراوان مثالهای دیگر است که دهه های متمادی آن را در نقاط مختلف دنیا اجرا کرده اند . مسلح کردند و سازماندهی ارازل اوباش در قالب جنبش های و سازماندهی فلان و بهمان و انداختن آنها به جان هم و نهایتا انداختن همه آنها به جان مردم . برای به نهایت رساندن هرج و مرج و آزار مردم ، عمله های منطقه ای خود را نیز وارد معرکه می کنند . در این مورد قطر و ترکیه به ترتیب عمله های اقتصادی و نظامی آمریکا در لیبی هستند و امارات و مصر و عربستان هم به همانگونه اما در سمتی دیگر . البته آمریکاییها آنقدر زرنگ هستند که ردپای خود را در ماجراها آنقدر کوچک جلوه دهند که این عمله ها خود را فاعل مایشا جا بزنند و اینگونه وانمود شود که برای دفاع از طرف مثلا محق تر وارد معرکه شده اند . استعمار و استعمارگران ثابت می مانند ، فقط عمله ها و کارگرانشان از دورانی به دوران دیگر تغییر می کنند . البته اربابان آمریکایی یاد گرفته اند که هر از چند گاهی چند پس گردنی هم به کارگرانشان نثار کنند تا احتمالا حدها و مرزها جابجا نشود .