هاآرتص: اسرائیل باید از ایران به آمریکا پناه ببرد

۰۲ مهر ۱۴۰۰ | ۰۲:۱۵ کد : ۲۰۰۶۲۹۵ سرخط اخبار

یک روزنامه صهیونیستی در گزارشی با اشاره به این‌که رژیم صهیونیستی تاکنون در بازدارندگی از پیش‌رفت هسته‌ای ایران و کاهش تنش‌های دوجانبه با ایران شکست خورده است، مطرح کرد که این رژیم حالا باید برای دریافت حمایت نظامی و دیپلماتیک بیشتر در مواجهه با این مشکل راهبردی‌اش روابط با آمریکا را عمق بیشتری ببخشد.

به گزارش ایسنا، روزنامه صهیونیستی هاآرتص در گزارشی با تکرار ادعای رژیم صهیونیستی مبنی بر  وجود اهداف نظامی در برنامه هسته‌ای ایران و این ادعا که ایران اکنون از نظر در اختیار داشتن دانش هسته‌ای و مواد شکافت‌پذیر کافی برای تولید یک سلاح اتمی در «آستانه تبدیل شدن به کشوری هسته‌ای» قرار دارد، نوشت: طبق مقاله‌ای از ایهود باراک وزیر امور خارجه و وزیر جنگ پیشین رژیم صهیونیستی که هفته‌ گذشته در روزنامه یدیعوت آحارانوت منتشر شده بود، این موضوع یک واقعیت راهبردی است که اسرائیل امروز باید با آن دست و پنجه نرم کند.

این در حالی است که مقام معظم رهبری ایران در فتوایی، تولید، نگه‌داری و به کارگیری سلاح اتمی را حرام اعلام کرده‌اند. مقامات ایران نیز بارها در مجامع بین‌المللی بر اساس این فتوا تاکید کرده‌اند برنامه هسته‌ای ایران اهداف نظامی را دنبال نمی‌کند و صرفا به دنبال اهداف تحقیقاتی صلح‌آمیز است.

هاآرتص با اشاره به کارشکنی‌هایی که بنیامین نتانیاهو در شکل‌گیری توافق هسته‌ای میان ایران و قدرت‌های جهانی در سال ۲۰۱۵، نوشت: نتانیاهو از نزدیکی روابط آمریکا و ایران بسیار هراس داشت و به شدت روی دیپلماسی و عملیات‌های نظامی برای کارشکنی در آن سرمایه‌گذاری می‌کرد. اما او، هم در زمینه بهبود روابط این دو کشور در آینده شکست خورد و هم در زمینه ایجاد گفتمانی میان ایران و اسرائیل در راستای کاهش تنش‌ها و جلوگیری از جنگی که هیچ یک از دو طرف آن را نمی‌خواهند.

این روزنامه با مطرح کردن این که اسرائیل تا کنون نتوانسته است به روش‌های دیپلماتیک حتی غیر مستقیم، گفتمانی با ایران شکل دهد که بتواند به پرداختن به مسائل منطقه‌ای و کاهش تنش‌های دوجانبه منجر شود، می‌نویسد: ایهود باراک همچنین در مقاله‌اش مطرح کرد که عملیات نظامی اسرائیل برای حمله به تاسیسات اتمی ایران به روشی که تا چندین سال بتواند از گذر ایران از «آستانه» جلوگیری کند، دیگر شدنی نیست. به گفته او، حتی آمریکا که ارتش آن از ارتش اسرائیل بسیار قوی‌تر است،  برنامه‌ای عملیاتی برای حمله به ایران یا تمایلی به این کار ندارد. باراک نتیجه‌گیری می‌کند که اسرائیل باید روابط خود با آمریکا را عمق بیشتری ببخشد و به دنبال دریافت کمک‌های دیپلماتیک و نظامی بیشتری باشد.

این روزنامه می‌افزاید: تجربه نشان داده است وقتی اسرائیل با مشکلی امنیتی کلنجار می‌رود، به آمریکا بیشتر تکیه می‌کند. همچنین سعی می‌کند سیاست ابهام هسته‌ای‌اش را دوباره امتحان کند که طبق آن، از تایید گزارش رسانه‌های خارجی درباره توان هسته‌ای‌اش امتناع و از انجام دادن آزمایش‌های هسته‌ای یا عنوان کردن این که تسلیحات هسته‌ای دارد، خودداری می‌کند.

گزارش این روزنامه در ادامه با بیان این که اکنون اطمینان خاطر دادن به مردم اسرائیل در این زمینه، مقابله با ایران و جلب حمایت آمریکا در دستان نفتالی بنت نخست وزیر جدید رژیم صهیونیستی است، نوشت: «دنیل پراجکت» گروهی متشکل از کارشناسان هسته‌ای و راهبردی از اسرائیل و آمریکا  در سال ۲۰۰۳ به آریل شارون نخست وزیر وقت اسرائیل یک توصیه‌ درباره راهکاری ارائه کردند که در صورت دست یابی کشور یا تشکیلاتی متخاصم اسرائیل به توان هسته‌ای، باید آن را به کار بست. طبق این راهکار، اعلام «موثق و قاطعانه» توان هسته‌ای اسرائیل برای موجودیت آن ضرورت داشت. از همین رو، اسرائیل باید «سیاست ابهام را از طریق آشکار کردن توانمندی‌هایش تا اندازه محدودی کاهش دهد». این ایده بدون شک در برهه‌ای که اسرائیل با موضوع قرار گرفتن ایران در آستانه تبدیل شدن به کشوری هسته‌ای و تداوم پیش‌رفت‌های هسته‌ای آن روبه‌روست، دوباره بروز پیدا خواهد کرد.

هاآرتص همچنین آورده است: محدودیت اصلی پیش روی اسرائیل در پایان بخشیدن به این سیاست حفظ ابهام پیرامون توان هسته‌ای‌اش، تعهد آن به آمریکا در نشان دادن خویشتن‌داری است. در عوض این تعهد، آمریکا پناهی دیپلماتیک برای تاسیسات هسته‌ای دیمونای اسرائیل و خروجی آن فراهم می‌کند که از آن‌ها در برابر طرح‌های بین‌المللی خلع سلاح و عدم اشاعه تسلیحاتی حفاظت می‌کند.

در بخش پایانی این گزارش مطرح شد: بنت نمی خواهد این تفاهم با واشنگتن را که در دیدار اخیرش با جو بایدن، رئیس جمهور آمریکا هم درباره آن حرف زده بود، بر هم بریزد. اما با افزایش ذخایر اورانیوم ایران، او تحت فشار قرار خواهد گرفت تا درباره تفاهم با واشنگتن بر سر این موضوع، تجدید نظر کند.

انتهای پیام

 
 
 


( ۱ )

نظر شما :