اتفاقات «گاره» بین ارتش ترکیه و پ.ک.ک
آقای اردوغان شما برای این رسوایی متهمید
دیپلماسی ایرانی: دولت ترکیه پ.ک.ک را متهم کرده که سیزده افسر اطلاعاتی، سرباز و پلیس ترک را که سال ها در اسارت داشت، در کوهستان «گاره» در اقلیم کردستان، اعدام کرده است.
پ.ک.ک هم می گوید این ترکیه بود که پس از کشف مخفیگاه آنها، آن را از زمین و هوا مورد حمله قرار داد و بدست سربازان خود آنها را کشت.
آمریکا هم گفته با محکوم کردن پ.ک.ک در کنار ترکیه می ایستد.
اما به راستی حقیقت ماجرا چیست؟ از 10 تا 14 فوریه در گاره جنگ سختی میان ارتش ترکیه و نیروهای پ.ک.ک در جریان بود که نهایتا با کشته شدن گروگان های ترک خاتمه یافت. این می تواند بدین معنا باشد که ترکها دست به انجام عملیات نجات برای رهایی افسرانشان زده اند. عملیاتی که نه تنها به آزادی اسرای ترک منجر نشده، بلکه با کشته شدن آنها، به بدترین وجه ممکن شکست خورده است. حالا در ترکیه یکی باید زیر بار این رسوایی برود. واقعا چه کسی مسئول این شکست است؟
بدون شک، شخص اردوغان! می توان تصور کرد که وی بر اثر ناکامی های سیاست داخلی و شعله ور شدن مجدد جنبش های اعتراضی در دانشگاه ها و اقشار متوسط، باز به یک "قهرمانی" در سیاست خارجی نیاز داشت.
برنامه این بود که درست در بیست و دومین سالگرد ربودن عبدالله اوجالان در پانرده فوریه 1999 و بازگرداندنش با چشم بند به ترکیه، این کشور یک پیروزی ملی دیگر کسب کند. احتمالا اردوغان خودش را آماده کرده بود که روز پانزدهم فوریه در کاخ چانکایا، سیزده اسیر آزاد شده را در یک نمایش پر زرق و برق در آغوش بگیرد و مدت ها مشکلات داخلی و کاهش مقبولیت خود را با آن لاپوشانی کند.
اما کار این گونه پیش نرفت، مهم نیست اسرای ترک در لحظات آخر توسط جنگجویان هراسان کرد، هدف قرار گرفتند و یا بر اثر بمباران های ترکیه کشته شدند! مهم این است که خلوصی آکار، وزیر دفاع و اردوغان به عنوان مافوق، مسئول این رسوایی تمام عیارند.
چرا اردوغان مسئول است؟ غیر از جنبه های حقوقی و مسئولیت آور عملیات، اردوغان متهم است که دچار نوعی توهم "خود اسرائیل پنداری" شده است. ترکیه کشور یهود نیست که بتواند در سال 1979 عملیات انتبه را اجرا و بدون آنکه از دماغ کسی خون بیاید، صدها گروگان خود را از قلب آفریقا به تل آویو بازگرداند. پشت سرش هم نیروی هوایی کوچک اوگاندا را روی باند فرودگاه نابود کند و موجبات سقوط عیدی امین، دیکتاتور خون آشام این کشور را فراهم آورد.
مشخصا در سال های اخیر آقای اردوغان مرعوب دو توهم خود ساخته شده است: درخشش پهپاد بیرقدار در درگیری های منطقه و عملیات ربودن عبدالله اوجالان در کنیا. اوجالان با کمک و مداخله مستقیم موساد به ترکیه آورده شد و قطعات حساس بیرقدار هم حداقل از ده کشور خارجی وارد شده است.
نکته آخر این است که عرضه ترکیه صرفا در تروریسم دولتی از اسرائیل کمتر نیست! در مسئولیت پذیری و جدی بودن فرایند سیاسی هم هرگز به پای آن نمی رسد. فی المثل اگر این رسوایی در اسرائیل رخ داده بود، اگر نه کابینه، دستکم وزیر دفاع و رئیس سرویس های امنیتی ناچار به استعفا می شدند!
توئیت سلیمان سویلو، وزیر کشور ترکیه بیانگر عمق این ناکامی و البته مسئولیت ناپذیری یکی از قدزتمندترین مردان عضو حلقه حاکم است. او دیروز پس از شکست عملیات گاره از شدت خشم نوشت: اگر مراد قره یلان را مثله نکنیم، ملتمان و شهدایمان به صورتمان تف خواهند کرد.
نظر شما :