طرحی که امریکا برای لبنان داشت!

دیپلماسی ایرانی: امسال دیپلماسی ایرانی دهمین سال از یادداشت های متوالی سرکیس نعوم را متفاوت از سال های گذشته منتشر می کند، چرا که امسال آگاهی بیشتری از او و دیدگاه هایش دارد. در دیداری که در تهران با او داشتم متوجه شدم که او ایران را دوست دارد، طرفدار انقلاب اسلامی است "چرا که با ظلم مخالف است" و می گوید حکومت سابق ایران را که حکومت شاهنشاهی بوده، حکومت ظالمی می دانسته که اراده ای از خود نداشته است. با سیاست های امریکا مخالف است و آن را در جهت استثمار کشورهای دیگر و تصاحب اختیار و توانایی هایشان می داند اما واقعگراست و اعتقاد دارد نمی توان امریکا را نادیده گرفت. می گوید در طول بیست سال سفر مداومی که به امریکا داشته و با مقام های مختلف فعلی و سابق امریکایی در ارتباط بوده و گفت وگو داشته است، امریکا را خوب می شناسد. امریکا را به خاطر مردمان خوبش، دنیای پیشرفته اش و زندگی مدرنش دوست دارد، اما همواره به سیاست های سلطه جویانه امریکا انتقاد داشته است. او همچنین می گوید که ارزش قلمش را بالاتر از هر چیز می داند و هرگز حاضر نیست آن را بفروشد. نعوم همچنین گفت با وجود این که می توانسته از سال ها قبل شناسنامه امریکایی بگیرد اما این کار را برای خود خفت می داند و هرگز حاضر به انجام این کار نشده است و هر دفعه مانند هر شهروند لبنانی به سفارت امریکا می رود و برای سفر به این کشور ویزا می گیرد. 

سرکیس نعوم حدود دو ماه قبل از این که به امریکا برود و یادداشت های هر ساله اش را تهیه کند، در ایران بود. برای همین توانستیم امسال با او هماهنگ کنیم که بر خلاف دو سال اخیر، یادداشت هایش را به طور کامل در اختیار ما قرار دهد تا شامل محدودیت هایی که روزنامه النهار برای خوانندگانش ایجاد کرده است، نشویم. در این جا دیپلماسی ایرانی سی و ششمین بخش از سلسله یادداشت های سرکیس نعوم را منتشر می کند:

در گفت وگوهایم با یکی از مقامات مهم که در دولت های مختلف امریکا کار کرده و سمت های بالا و مهمی داشته و با مقامات عالی رتبه کار کرده است و همچنان اوضاع داخل و خارج از کشورش را دنبال می کند درباره ارتش لبنان و امکان رویارویی اش با اوضاع سخت و گوناگون صحبت شد. گفتم: «ارتش و حزب الله به روی زمین با هم هستند و بر بخش های مهمی از سرزمین لبنان مسلطند. البته حزب الله قویتر از ارتش است. بارها خیلی ها خواستند که میان این دو تسویه حساب شود تا وضعیت امنیتی کنترل شود و ثبات حاکم شود، و فضا برای طبقه سیاسی فراهم شود تا خودش با تدبیر امور را مدیریت کند و به تدبیر و درایتی که سالها در اداره کشور نبوده است پایان دهد، باید همانها بشینند و عملا مشکلات سیاسی و اقتصادی و اجتماعی کشور را حل کنند. این هم ممکن است برای این که سلاح حزب الله در حال حاضر اصلا مطرح نیست. بلکه مساله این است که کسی به مطالبات پاسخ نمی دهد. اشاره کردم که عده ای طرح فدرالیسم را برای نظام سیاسی لبنان پیش کشیده اند.» 

نظر داد: «فدرالیسم امارات موفق بوده است.»

گفتم: «این صحیح است اما این ابوظبی است که قویترین امارت چه از لحاظ حکمرانی و چه به لحاظ سیاسی و نظامی و مالی است، عملا این ابوظبی است که مرکز قدرت است. شاید چنین چیزی هم در لبنان تکرار شود و مناطق "تحت زمامداری شیعیان" قدرت مرکزی را با پیمان های منطقه ای که برای همه روشن است به دست بگیرند. شاید چنین چیزی باعث رضایت دیگر "مردم" لبنان نشود به ویژه  آن دسته از کسانی که همیشه حرفشان را در این خلاصه کرده اند که رهایی و حفظ قدرتشان و ادامه بقایشان تنها با فدارلیسم ممکن است.»

نظر داد: «قبل از کشته شدن جبران توینی طرحی بود که مورد حمایت امریکا بود، این طرح را روزنامه ای که در آن کار می کنی، النهار، که مرکز عربی رسانه ای مدرن و جایی برای آموزش روزنامه نگاران عرب است، منتشر کرد. امریکا آماده بود برای این طرح بودجه مالی هنگفتی اختصاص دهد. کشته شدن توینی خسارت بزرگی بود.»

به عنوان آخرین سوال در آخر پرسیدم: «نظرت درباره معامله قرن چیست؟»

گفت: «بعد از انتخابات سراسری در اسرائیل که نتانیاهو می خواهد در قدرت بماند تا تحت پیگرد قانونی دستگاه قضائی اسرائیل قرار نگیرد، و همچنین بعد از انتخابات ریاست جمهوری امریکا که ترامپ می خواهد برای دور دوم رئیس جمهور شود، خواهد مرد. معامله قرن حتما خواهد مرد. فلسطینی ها آن را قبول ندارند. معامله قرن مطرح شد برای این که نتانیاهو موفق جلوه داده شود. این طرح اردن را هم آزار می دهد. در این صورت ما (در امریکا) چگونه می توانیم با اردنی که مخالف معامله قرن است، با همه سیاست های اشتباه داخلی اش و رفتارهای غلطی که دولتمردانش داشته اند، کار کنیم.»   

ادامه دارد...