جنگ صلیبی بین المللی علیه چین (بخش اول)

نویسنده: اریک استرایکر

دیپلماسی ایرانی: در میانه شیوع بیماری همه گیر کرونا، یک جریان ضد چینی در محافل جناح راستی و برخی از نو لیبرال ها آغاز شده است. این نیروها به دنبال تغییر جهت انتقادها از جهانی سازی- تغییر ساختار اقتصادی، سرقت از مالکیت معنوی و کسری تجاری- و استفاده از آنها برای پشتیبانی از عملیات تغییر دولت ها و حتی جنگ علیه چین برای منافع مالی چند الیگارشی آمریکایی هستند. مشابه این اتفاق را در رابطه با ترویج احساسات ضد مهاجرتی در اروپا و مطابقت آن با منافع اسرائیل در اروپا و ترویج جنگ های نو محافظه کارانه در آمریکا شاهد بودیم.

تعرفه های دولت ترامپ در قبال چین سیاستی بود که به عنوان حرکت در جهت منافع ملی مورد استقبال گرفت، اما نخبگان ایالات متحده بر سر چین با یکدیگر توافق نظر ندارند. در یک سو جناح تضعیف شده خواهان ارتباط آمریکا با ابرقدرت آسیا به امید آزادسازی تدریجی آن قرار دارد و در سوی دیگر، چهره هایی مانند جورج سوروس، پیتر تایِل و گوو وِنگوی، جنایتکار میلیونر، هستند که نظام شبه سوسیالیستی ملی چینی را در برابر نظام لیبرال منفعلی می بینند که به فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی کمک کرد. سوروس، تایِل، ترامپ یا وِنگوی هیچ یک تمایلی به مبارزه با جهانی شدن ندارند و می خواهند موانع احتمالی سر را آن را بردارند. سوروس منافع مالی شخصی خود را از طریق اتهامات «حقوق بشری» علیه دولت چین پیش برده است. تایِل برای پیشبرد منافع تجاری خود در هند و آمریکا یک سری شخصیت ها با روحیات جناح راستی و پوپولیستی را به کار گرفته است. اسلحه وِنگوی هم استیو بَنون بوده که با لحنی مضحک از «رهایی» مردم چین سخن گفته است.

ضد چینی، اما نه لزوما طرفداری آمریکایی

مباحثات علیه چین در ایالات متحده خیلی ساده با وطن پرستی اشتباه گرفته می شوند. اگرچه دونالد ترامپ مدتا از بازگرداندن صنایع آمریکایی به خانه سخن می گوید، اما سیاست گذاری های او تاثیری در این زمینه نداشته اند. این در حالی است که پیام دولت چین در سطح بین المللی مبنی بر اینکه اقتصاد ملی آن در جهت توسعه برتر در مقایسه با لیبرالیسم-سرمایه داری است، آشکار واقعی بوده است. این یک مشکل برای حکومت ثروتمندان در آمریکاست که به شهروندان خود و دیگر ملل می گوید که تجارت آزاد و آزادسازی، مسیر رسیدن به شکوفایی است.

در آسیا رونق اقتصادی و رشد پایدار خیلی مهم تر از قدرت نظامی هستند و نخبگان آمریکایی به امید ایجاد وزنه ای برای مقابله با چین به حمایت از هند روی آورده اند. مجمع استراتژیک و مشارکت ایالات متحده و هند سال گذشته اعلام کرد که 200 تولیدکننده آمریکایی تمایل دارند زنجیره های تامین خود را از چین به هند و نه آمریکا، منتقل کنند. به نظر می رسد که نبود زیرساخت های با کیفیت در هند و عدم توافق بر سر تجارت آزاد با ایالات متحده مانع اصلی بر سر این انتقال بوده است.  مودی هیچ مشکلی با تبدیل کردن هند به یک ماهواره تمام یار برای ایالات متحده مشکلی ندارد؛ خصوصی سازی گسترده در این کشور تاثیر چندانی در بهبود وضعیت زندگی هندی های قشر متوسط نداشته و این کشور بی ثبات و ناکارآمد است. به علاوه، الیگارشی های هندی ابتکارعمل کمربند و جاده چین را که به اجرای الگوی توسعه شرکتی چینی در کشورهای رقیب یا حائز اهمیت منطقه همچون پاکستان، میانمار، بنگلادش، نپال و غیره انجامیده، تهدیدی برای خود می دانند. 

طرح کمربند و جاده چین همچنین یک تهدید برای تامین مالی یهودی در سطح بین المللی به شمار می رود. کشورها در سراسر آسیا، آفریقا و اروپا به دلیل تمرکز این ابتکارعمل بر زیرساخت ها بر خلاف مدل های نولیبرال که برتری «سرمایه» های مالی را تحمیل می کنند، از این طرح حمایت می کنند. هند اما از پیوستن به این برنامه امتناع کرده و ابتکارعمل کمربند و جاده در صورت اجرای موفقیت آمیز می تواند هم برای هند ناراحتی ایجاد کند و هم ارزش های یهودی که ایالات متحده تحت عنوان «دموکراسی» از آنها دم می زند را زیر سوال ببرد. دونالد ترامپ سعی می کند از طریق فرهنگ وال استریت و نفوذ اقتصادی با ایجاد شبکه «بلو دات» که در حال حاضر تنها امضاکنندگان آن استرالیا، ژاپن، هند و آمریکا هستند، آزادی را به این کشورها تحمیل کند. این بسته بیتشر به کمک های خارجی و کسری بودجه نیازمند است که هیچ یک از آنها به نفع مردم آمریکا تمام نمی شود.

جورج سوروس: جامعه آزاد علیه چین

جورج سوروس، فرد یهودی با حوزه فعالیت بین المللی، بخش زیادی از ثروت خود را با فروپاشی بانک انگلیس و ایجاد بحران مالی آسیا به دست آورده است. بیشتر کشورهای غربی به دلیل قدرت اقتصادی سوروس از او وحشت دارند. چین یکی از معدود کشورها در جهان بوده که قدرت کافی برای کوتاه کردن دست مجرمان میلیاردر را داشته است.

از نظر سوروی، جامعه آزاد ابزاری مهم برای تامین مالی بین المللی برای کنترل ملت ها در سراسر جهان است. او هرگونه هویت جمعی را تهدیدی برای چشم انداز لیبرال-یهودی و هژمونی آن می داند. از وقتی چین سوروس را پس زد، او در صدد تضعیف منافع این کشور در سراسر جهان برآمده است. سوروس در کنفرانس داووس 2019 چین را «خطرناک ترین مخالف جامعه آزاد» خواند و در فوریه گذشته هم از دولت های اروپایی خواست اجلاس برنامه ریزی شده برای ماه سپتامبر به رهبری شی جینپینگ را تحریم کنند. او از ترامپ به دلیل رویکرد تهاجمی در قبال چین تقدیر کرد و به ملل اروپایی هشدار داد که ارزش های ضد لیبرال چین تهدیدی برای ایدئولوژی «جامعه آزاد» اتحادیه اروپا هستند.

استیو بَنون و سوروس را نمی توان متحد دانست، اما هر دو از تظاهرات هنگ کنگ حمایت کردند. چین و روسیه هر دو از همراهی با سیاست خارجی ایالات متحده از جمله در رابطه با تحریم ها علیه ایران خودداری کرده اند و این اتحاد آنها سیاست اعمال فشار حداکثری علیه ایران را تا حدی خنثی کرده و سلطه نظامی ایالات متحده در منطقه آسیا-اقیانوس آرام را از بین برده و بلوک های جدیدی از سطوح مختلف مقاومت را به وجود آورده است. این یک فرصت برای ایجاد یک مسیر جدید در سیاست خارجی است که در آن هر کشوری بر موقعیت ژئواستراتژیک خود سرمایه گذاری کند و به فکر کار خودش باشد و بر توسعه کشور خود متمرکز شوند، اما این مساله ایست که واشنگتن و یهودیانی مانند سوروس به سادگی نمی توانند آن را بپذیرند.

منبع: نشنال جاستیس / تحریریه دیپلماسی ایرانی 34