ارائه دکترین قهرآمیز برای مقابله با ایران

جنیفر رابین

دیپلماسی ایرانی: اریک اس ادلمن، دیپلمات سابق آمریکایی، و چارلز والد، ژنرال بازنشسته نیروی هوایی، هر دو از مخالفان برجام بودند، اما با این وجود هشدار داده بودند که نباید به طور یک جانبه از این توافق خارج شد. این دو اکنون گزارشی برای دوران پس از خروج از توافق نوشته اند. آنها توصیه های سفت و سختی به کسانی که این سیاست های بی اساس را اتخاذ می کنند داشته اند – به آنها هشدار داده اند که مراقب انتظارات و اقدامات غیر واقعیشان باشند.

آنها گزارششان را با حقیقتی آغاز کردند که بسیاری از دولتمردان ترامپ علاقه ای به شنیدن آن ندارند: تحریم ها به تنهایی نمی تواند جلوی ایران را بگیرد. به عقیده آنها: "این انتظار اشتباه است که حتی شدیدترین تحریم ها به تنهایی می تواند جلوی پیشرفت ایران برای دستیابی به سلاح هسته ای را بگیرد، جاه طلبی آنها را برای تسلط بر خاورمیانه سرکوب کند و نظام ایران را متقاعد کند که اگر به رفتار خصمانه اش ادامه دهد، بقایش در خطر خواهد بود. در عوض، این اقدامات اقتصادی باید با نوعی دیگر از فشارها که تاثیرات بازدارنده سیاست آمریکا علیه تهران را به حداکثر می رسانند، همراه شود، مانند گزینه های قابل قبول برای استفاده از نیروی نظامی."

اگر تحریم ها به تنهایی کارساز نیستند، پس چه باید کرد؟ پیشنهاد نویسندگان این گزارش این است که در ابتدا باید حمایت از متحدان منطقه ای افزایش پیدا کند. در این گزارش آمده است: "این مسئله شامل تامین سلاح برای این کشورها به منظور دفاع از خودشان و حمایت مشخص امریکا از تلاش های آنها برای از بین بردن اقدامات منطقه ای بی ثبات کننده ایران است. با تقویت و حمایت از اسرائیل و سایر متحدان در خاورمیانه، شانس سیاستگذاران آمریکایی برای کاستن از رفتارهای خصمانه ایران و جلوگیری از درگیری بزرگ در منطقه افزایش می یابد."

این امر همچنین به معنی پایان دادن به تعهد گاه و بی گاه دولت آمریکا در قبال سوریه است، که فقط به نفع حامیان ایرانی و روسی بشار اسد است. ادلمن و والد پیشنهاد می دهند:

برای مقابله با تهدیدهای ایران و داعش – که حضورش تنها باعث افزایش نفوذ ایران در این کشورها می شود – آمریکا باید این مسئله را روشن کند که نیرو های محدودی، که عمدتا نیروهای عملیات ویژه هستند، را در سوریه و عراق نگه خواهد داشت. آمریکا همچنین باید حمایتش را از حامیان عراقی و سوریش، که در درجه اول نیروهای چند قومیتی کرد دموکرات سوریه هستند، افزایش دهد و قوانین مربوط به تعاملاتش را اصلاح کند تا بتواند به شکلی درست از نیروهای خودش، نیروهای کرد و سایر متحدانش دفاع کند. این اقدام در کنار انسداد مسیرهای زمینی از طریق عراق و سوریه حضور ایران را در مرکز منطقه محدود خواهد کرد.

این پیشنهاد با رویکرد ترامپ برای کاهش حضور در خاورمیانه در تناقض است اما، نویسندگان معتقد هستند اگر منطقه به حال خودش گذاشته شود، نمی تواند جلوی ایران و یا یک جنگ گسترده تر در منطقه را بگیرد. 

"به علاوه تصمیم دولت برای خروج یک جانبه از توافق هسته ای، باعث ایجاد اختلاف با متحدانی شده است که بسیار به حمایتشان نیاز داریم. یک دیپلماسی عمومی منسجم می تواند با اثرات منفی احتمالی خروج از توافق تهران مقابله کند. این امر مستلزم تلاش هایی مشترک برای بررسی اقدامات غیر هسته ای ایران، از جمله تمرکز بر برنامه های موشکی ایران، تلاش برای جلوگیری از ظهور مجدد داعش در منطقه، همکاری اطلاعاتی، امنیت دریایی و "هدف گیری حمایت مداوم تهران از تروریسم از جمله در اروپا است."

مشکل این است که متحدان آمریکا به ترامپ اعتماد ندارند که قابل درک است و هرگز اطلاعاتشان را در اختیارش نخواهند گذاشت. مخصوصا که ترامپ تمایلی ذاتی برای بر هم زدن هر گونه طبقه بندی و نظمی دارد و قبلا هم اطلاعات بسیار محرمانه ای را در  اختیار روس ها قرار داده است.

در نهایت، ادلمن و والد می گویند که "یک استراتژی جامع برای اعمال فشار باید شامل گزینه های نظامی آمریکا علیه مهم ترین دارایی های نظام ایران، از جمله برنامه های هسته ای و موشکی اش باشد. "

متاسفانه، اما ترامپ مدام متحدانمان را از خود می راند و همیشه بین دو گزینه خروج فوری از منطقه و یا تهدید به تخریب آن مردد مانده است. به خاطر ترامپ آمریکا دیگر در زمینه حقوق بشر اعتباری ندارد. اگر روزی رئیس دولت شایسته و با ثباتی داشته باشیم، این پیشنهادهای سیاسی کارگشا خواهد بود.

منبع: واشنگتن پست / ترجمه تحریریه دیپلماسی ایرانی / 33

توضیح دیپلماسی ایرانی: ترجمه و انتشار این یادداشت صرفا به منظور آگاهی خوانندگان محترم از نظرات سیاسی متفاوت در بین کارشناسان آمریکایی انجام می شود اما مورد تایید تحریریه دیپلماسی ایرانی نیست.