لیبرال های آمریکا در حال نقض آزادی بیان هستند

دیپلماسی ایرانی: چند سالی می شود که پژوهشگران سرگرم این مشاجره هستند که جهان در حال تجربه "عقب گرد دموکراتیک" است. آنها تاکید کرده اند که حرکت کشورها به سوی دموکراسی کُند یا متوقف شده یا حتی در بعضی جاها واژگون شده است. آنها همچنین تاکید دارند گودالی عمومی نیز در جهان پیشرفته و صنعتی پدیدار شده است. وقتی به این مشکل می اندیشیم، به طور اجتناب ناپذیر و البته به حق، نگران پرزیدنت ترامپ می شویم، حملات او به قضات، مطبوعات آزاد و وزارت دادگستری دولت خودش. اما همچنین نگرانی از فرسایش هسته هنجار دموکراتیک در جناح چپ نیز در میان است.

به گوش رسیدن هیاهو در جناح چپ (لبیرال ها) برای ممانعت از دادن سکویی به چهره های بحث برانگیز برای بیان دیدگاهشان به امری عادی بدل شده است. دانشگاه ها دعوت خود از چهره هایی همچون کاندولیزا رایس و چارلز مورای را پس گرفته اند. کالج ها نیز تمایلی ندارند یا قادر نیستند به خاطر تظاهرات بر هم زننده در چنین رویدادهایی مهمانان محافظه کار را برای سخنرانی دعوت کنند.

ستیز مشابهی نیز بر سر استفن بانن به پا خاسته است ، فردی که در ماه های اخیر چند مصاحبه تلویزیونی – رادیویی و همچنین مطبوعاتی، از جمله با من در سی اِن اِن داشته است. برخی مدعی هستند بانن از زمان ترک دولت حقیقتا بی اهمیت و بی ربط شده است و از این رو نباید میکروفن در اختیارش قرار گیرد. اما اگر این ادعا درست بود، رسانه ها که مطمئنا صنعتی برای سوددهی هستند؛ عدم علاقه افکار عمومی به او را مشاهده می کردند و از دعوت او سرباز می زدند.

واقعیت این است افرادی که اکونومیست، فاینشیال تایمز، 60 دقیقه، نیویورکر و دیگر سازمان های رسانه ای که اخیرا در پی بانن بوده اند را اداره می کنند، می دانند او یک تئورسین نابغه و پر نفوذ است، مردی که وسیع ترین پایگاه رسانه ای را برای راست های جدید بنا کرده، پیش از خدمت در کاخ سفید کارزار انتخاباتی موفق ترامپ را رهبری کرد و در باب پوپولیسمی که در سراسر غرب ظهور کرده است سخنرانی های پر شور کرده و به آن جان بخشیده است. شاید با این کارها او 15 دقیقه از شهرتش را از دست بدهد اما کماکان چهره ای جذاب است.

هراس واقعی که بسیاری در جناح چپ دارند این نیست که بانن کودن و غیر جذاب است، بلکه بر عکس، این است که مشخص شده ایده های او که برخی از آنها به درستی برانگیزاننده ناسیونالیسم سفیدپوستان است، برای بسیاری از مردم اغوا کننده و مجاب کننده به نظر می آید. از این رو راه حل نفی کنندگان وی از این قرار است: عرصه ای در اختیار او قرار ندهید؛ و امیدوار باشید او ایده های خود را کنار بگذارد، اما این ایده ها کنار نخواهند رفت. در حقیقت لیبرال ها احتمالا در تلاش برای سرکوب بانن و دیگر افراد در جناح راست، باعث قدرت گیری آنها خواهند شد. آیا تلاش کشورهای کمونیستی برای دفن نظریات سرمایه داری جواب داد؟

لیبرال ها می بایست ریشه های اندیشه خود را به خاطر بیاورند. در سال 1859، در زمانه ای که حکومت ها در گرداگرد جهان کتاب ها را به طور گسترده ممنوعه اعلام می کردند، نظرات را سانسور می کردند و افراد را به خاطر باورهایشان به محبس می انداختند؛ جان استورات میل در اثر فاخر خود ، "در باب آزادی" توضیح داده است که محافظت در برابر حکومت ها کفایت نمی کند بلکه "لازم است در برابر استبداد عقیده و احساسات نیز محافظت صورت گیرد، علیه گرایش جامعه به تحمیل ایده ها و اعمال خود نسبت به آنانی که با آنها مخالف هستند."

این دفاع کلاسیک از آزادی بیان که بعدها الیور وندل هولمز از قضات دادگاه عالی آن را "آزادی برای افکاری که از آن نفرت داریم" نامید، اینک در ایالات متحده و از جانب جناح چپ زیر ضرب قرار گرفته است.

ما پیشتر نیز در این نقطه قرار گرفته ایم. نیم قرن پیش، دانشجویان سخنرانی افرادی که دیدگاهشان به نظر آنها خصمانه بود را سرکوب می کردند. در سال 1974 ویلیام شاکلی، دانشمند برنده نوبل که می  توان او را پدر انقلاب کامپیوتر نامید به دانشگاه ییل دعوت شد تا از دیدگاه منزجر کننده خود مبنی بر اینکه سیاه پوستان از منظر ژنتیک نژادی پست هستند که باید به طور داوطلبانه سترون شوند دفاع کند. مقرر بود او با روی اینیس، رهبر سیاه پوست "کنگره برابری نژادی" مناظره کند. (ایده مناظره را اینیس مطرح کرده بود.) در دانشگاه بلوا به پا شد و این رویداد لغو شد. بعدها یک مناظره برنامه ریزی شده دیگر نیز به هم ریخت.

فرق آن روزها با امروز این است که ییل دریافت در تضمین سخنرانی شاکلی ناکام مانده است. گزارشی در باب آزادی بیان منتشر کرد که بیانیه ای ارزشمند در باب وظیفه دانشگاه ها برای تشویق به مناظره و نارضایتی است. گزارش به طور شفاف تاکید کرد که دانشگاه "نمی تواند از ارزش بنیادین و مسلط ترویج دوستی، اتحاد، همزیستی، مدنیت و احترام متقابل دست بکشد... هرگز اجازه نخواهد داد این ارزش ها از جایگاه مرکزی خود منحرف شوند."

منبع: واشنگتن پست / ترجمه تحریریه دیپلماسی ایرانی / 33