مشاوران ترامپ سرشان زیر برف است

نویسنده: پیتر بینارت
دیپلماسی ایرانی: با خواندن نظر بعضی از مخالفان برجسته توافق هسته ای ایران، متوجه می شویم: آن ها توجیهات خودشان را برای زمانی که ترامپ از توافق خارج شود آماده کرده بودند، که اشتباهی فاجعه بار است. برت استفنز نوشت، تصمیم ترامپ در ترک توافق کاملا درست بوده است. در واقع با فرض بر اینکه تصمیمات جدی برای اتفاقات پیش رو اتخاذ شده است. مارک دوبوویتز، رئیس بنیاد دفاع از دموکراسی ها، در توییتر خود گفت: «من نگرانی هایی دارم. این تصمیم، یک استراتژی با ریسک بالاست که اگر با موفقیت اجرا شود، نتایج مثبت زیادی خواهد داشت اما اگر با شکست مواجه شود عواقب خطرناکی را در پی خواهد داشت.» رئول مارک گرشت، همکار دوبوویتز، نیز قبلا گفته بود: «آن قدر ها هم سخت نیست که یک رویکرد صحیح پسابرجامی برای دولت ایران اتخاذ کنیم.» اما بعدا اضافه کرد: «من نمی دانم که ترامپ می تواند از پس این کار بر بیاید یا نه.»
فهمیدن اینکه آیا دولت ترامپ، برای بعد از خروج از توافق ایران «تصمیمات جدی» گرفته بود یا خیر، مثل این نیست که بخواهیم بفهمیم در سال ۲۰۸۰ آیا ربات ها دنیا را خواهند چرخاند یا خیر؟ این سوالی است که جواب دارد.
در چند روز گذشته برخی از خبرنگاران به دنبال همین سوال بودند و آنچه که یافتند، هم ترسناک است هم با در نظر گرفتن آنچه ما از دولت ترامپ می دانیم، قابل پیش بینی است. میشل کوسینسکی به نقل از یک دیپلمات اروپایی گفته است: «همه چیز به هم ریخته است. تناقض بین دولت و شورای امنیت ملی وجود دارد. بعلاوه هیچ کس از روز بعد خبر ندارد. هیچ استراتژی وجود ندارد.» وقتی از یک مقام رسمی وزارت امور خارجه که نامش فاش نشد پرسیدند آیا دولت های اروپایی از دور جدید تحریم ها علیه ایران حمایت می کنند، گفت در گفتگو هایشان با متحدان، پیش از اعلام خروج آمریکا از توافق، «در مورد نقشه دومی صحبت نکردیم.» از او پرسیدند: «چه چیز باعث شده که فکر کنید ایران با مذاکرات دوباره و کاملا جدید موافقت خواهد کرد؟» این مقام پاسخ داد: «ما نمی دانیم که آن ها موافقت می کنند یا نه.»
دوبوویتز و گرشت ممکن است بگویند به صراحت از تصمیم ترامپ برای خروج از توافق حمایت نکرده اند. دوبوویتز گفته که مایل بوده اول توافق بین سه کشور اروپایی و آمریکا به نتیجه برسد. واکنش گرشت حتی عجیب تر است. او گفته است: «من نمی دانم که ترامپ از پس این کار بر می آید یا نه و به احتمال زیاد او نمی تواند.» پس چرا با کناره گیری از توافق مخالفت نکردید؟ دلیل گرشت این است: «رئیس جمهوری که ما مد نظرمان بود انتخاب نشد، رئیس جمهوری روی کار آمد که مردم آمریکا انتخابش کرده بودند.» پس بدیهی است که در هنگام ارائه مشاوره در مورد تصمیمات مهم سیاست خارجی، مفسران باید هر آنچه که از توانایی رئیس جمهور در به سرانجام رساندن یا نرساندن آن تصمیم می دانند، را نادیده بگیرند.
گفته های گرشت آشنا به نظر می رسد، شاید به خاطر این است که شبیه سخنان دونالد رامسفلد به نظامیان آمریکایی در عراق می باشد: «شما با ارتشی که دارید و نه آن ارتشی که می خواهید، به جنگ می روید.» جان بولتون، قبل از اینکه مشاور امنیت ملی شود، گفته بود: «سرنگونی صدام حسین موفقیت بزرگی بود. من فکر می کنم اشتباهاتی که متعاقبا رخ داد، درس هایی برای ما بود که بدانیم بعد از سرنگونی یک رژیم چه باید کرد.»
اما امتناع دولت بوش از فرستادن نیروی کافی به عراق بعد از سرنگونی صدام به منظور ایجاد ثبات، کاملا قابل پیش بینی بود. چند هفته قبل از جنگ، اریک شینسکی، رئیس ستاد ارتش، به کمیته خدمات مسلح مجلس سنا گفته بود برای به ثبات رساندن عراق به چند صد هزار سرباز نیاز است که انتقادی واضح به استراتژی جنگی «ردپای محو» دولت بوش بود.
مقامات بلندپایۀ بوش نیز، از لارنس لیندزی، مشاور اقتصادی کاخ سفید، زمانی که پیش بینی کرد جنگ ممکن است «بین ۱۰۰ تا ۲۰۰ میلیارد دلار هزینه بردارد» انتقاد کرده بودند. به همین خاطر عملکرد فاجعه آمیز دولت بوش در مدیریت اشغال عراق، هیچ جای تعجبی نداشت.
کمبود های کلیدی که مانع دولت بوش از اشغال کامل عراق شد، قبل از آغاز جنگ، مشخص بودند. درست مانند کمبودهای کلیدی که مانع دولت ترامپ از ایجاد یک استراتژی موثر برای جایگزینی توافق ایران خواهند شد. کمبودهایی که هم اکنون از آن ها با خبریم.
باز هم سوال اساسی این است که چرا بعضی ها سرشان را مثل کبک در برف کرده بودند و خود را به بی خبری زده بودند.

منبع : آتلانتیک / ترجمه دیپلماسی ایرانی /۳۳