جنگی که فقط فاجعه به همراه داشت

جیمز زوگبای

 دیپلماسی ایرانی: در طی هفته های آتی می خواهم نگاهی به عقب بیندازم، به فوریه و مارس 2003، روزهای سرنوشت سازی که به حمله فاجعه بار دولت بوش و اشغال عراق ختم شد. من به خوبی دروغ هایی که گفته شد را به خاطر دارم، هیستری که ایجاد کردند و تاکتیک های قلدرمآبانه برای خاموش کردن بحث ها و بسیج بزرگی که در مخالفت با جنگ به راه افتاد.

در آن زمان، در آخر پرزیدنت جورج دابلیو بوش افکار عمومی آمریکا و نصایح چهره های ارشد جمهوری خواه همچون جیمز بیکر، وزیر امور خارجه اسبق و برنت اسکوکرافت، مشاور سابق امنیت ملی را نادیده گرفت و به عراق حمله کرد که به مهیب ترین فاجعه در تاریخ اخیر ایالات متحده منجر شد.

جنگ عراق تاثیرات متناوبی داشته است که با گذشت زمان عظیم تر شده اند. مقدار این فاجعه می تواند در جان هایی که گرفت، هزینه، توانایی و پرستیژ اندازه گرفته شود.

از سال 2003 تا خروج نیروهای جنگی ایالات متحده از عراق در سال 2001، جنگ جان 4500 آمریکایی و 150 هزار شهروند عراقی را گرفت. و هزاران کهنه سرباز آمریکایی اینک با معلولیت مواجه هستند. برای اینکه کاملا با تاثیرات جنگ آشنا شویم می بایست همچنین فاکتور شمار زنان و مردان جوانی که چندین دوره در جنگ عراق و افغانستان شرکت کردند (400 هزار نفر در این دو جنگ سه دوره یا بیشتر حضور داشته اند) و بعد از بازگشت به کشور دچار اختلال شوکه پسا تروما (پی تی اس دی) شده اند، اشاره کنیم. 10 درصد از سربازان مبتلا به پی تی اس دی شده اند.

شمار عظیمی از این کهنه سربازان به طرزی تراژیک یا به صف بی خانمان ها پیوستند یا به اعتیاد روی آوردند و یا دست به خودکشی زدند. پژوهش ها نشان می دهد که به طور میانگین 40 هزار کهنه سرباز بی خانمان هستند. و در سال های اخیر میانگین خودکشی در میان کهنه سربازانی که به پی تی اس دی مبتلا شده اند به 22 نفر در روز رسیده است – این به این معنا است که تعداد سربازانی که روی دست خودمان هر سال می میرند از کل سربازانی که در دو جنگ عراق و افغانستان کشته شدند بیشتر است.

پولی که به طور مستقیم در جنگ عراق و افغانستان خرج شد طبق تخمین 2 تریلیون دلار است، به آن باید تریلیون ها دلار دیگر که در بحث بیمه و پرداخت نقض عضو به کهنه سربازان جنگ خرج می شود نیز اضافه کرد.

این دو جنگ غیر قابل پیروزی نتیجه اش این شد که ارتش ایالات متحده زمین گیر شود و از نفس بیفتد. همچنین ناتوانی آنها در شکست قاطعانه شورش ها و جنبش های مقاومت را نشان داد. این امر همچنین از دست رفتن روحیه سربازان ایالات متحده و محدودیت های قدرتمندترین و گران ترین ماشین جنگی جهان را نشان می دهد.

در همان زمان یکجانبه گرایی خودسرانه و کوته نظرانه دولت بوش ("با ما هستید یا علیه ما") باعث ایجاد شکاف با متحدان و تحقیر در میان افکار عمومی در سطح جهان شد.

در پایان دولت بوش؛ محبوبیت ایالات متحده در سطح جهان در پایین ترین سطح بود.

رفتارهای منزجر کننده ایالات متحده در جریان جنگ (ابوقریب، و شکنجه های گوانتانامو و غیره) همچنان بر آتش افراط گرایی بنزین ریخت و جانی تازه به القاعده بخشید که هر چند ریشه در افغانستان داشت، اما پخش شد و نفرت علیه آمریکا در تمام قاره ها گسترش پیدا کرد. پیامد پیش بینی نشده ی مشاهده ارتش ضعیف شده و به ته خط رسیده ایالات متحده این بود که قدرت های منطقه متعدد و در حال رقابت بروز کردند که به دنبال گسترش نفوذ خود بودند.

به طور قطع قرار نبود اوضاع این چنین شود. آنچنان که چهره های اصلی جنگ ، "پروژه نئو محافظه کاری برای کشور جدید آمریکا" رویای اش را می دیدند، پیروزی قاطعانه ایالات متحده در یک جنگ، همچون جنگ عراق که مشوق آن بودند، برای تامین هژمونی آمریکا در نظم جدید جهانی ضروی بود. آنها حرف شان این بود که در پایان جنگ سرد ایالات متحده باید چنان نمایش قدرتی نشان دهد که هر رقیبی که وجود داشت دلسرد شود. آنها متقاعد شده بودند که بعد از نمایش یک نیروی نظامی ویران گر، خطر جهان چند قطبی از میان برداشته می شود و قرن بیست و یکم قرن آمریکا خواهد بود.

منبع : لوبلاگ / ترجمه تحریریه دیپلماسی ایرانی / 33