یادگارهایی روی دیوار تاریک

روزبه آرش: در روستای دوما فلسطین، قطعه ای کوچک از زمین هست که غمی عظیم را به دوش می کشد. قطعه ای محاصره شده با سنگ ریزه ها، علف ها و گل ها وحشی؛ قطعه ای که علی سعد دوابشه در آن برای ابد خفته است. کودک 18ماهه فلسطینی که قربانی نژادپرستی، وحشی گری و تندروی شد. روی این قبر نوشته شده: «اینجا جسد شهیدی خفته است که سپیده دم روز جمعه 31 ژوئیه 2015، آسمانی شد. او در خانه خود قربانی اعمال گناهکارانه گروهی از دروغگویان شد.»
در ۳۱ ژوئیه ۲۰۱۵، عده ای از شهرک نشینان اسرائیلی یک بمب آتش زا را به داخل خانه ای در شهرک دوما واقع در جنوب نابلس، کرانه غربی رود اردن، انداختند که باعث زنده سوخته شدن علی سعد دوابشه کودک ۱۸ ماهه فلسطینی و مجروح شدن اعضای خانواده اش شد. آنان سپس خانه یک فلسطینی دیگر را نیز آتش زده و شعارهای نژادپرستانه روی آن نوشتند. شهرک نشینان در همین روز یک فلسطینی را نیز زیر گرفتند و به قتل رساندند. اقداماتی که موجی از محکومیت بین المللی را به همراه داشت. 
سعد و ریهام پدر و مادر علی نیز دچار سوختگی ۸۰ و ۹۰ درصدی شدند. سعد یک هفته بعد در بیمارستان درگذشت و رهام 6 هفته بعد تسلیم شد. تنها بازمانده این جنایت احمد، برادر علی است که حالا هفت سال دارد. دو سال از این ماجرا گذشته و هنوز اطرافیان و دوستان این خانواده نتوانسته اند با این تراژدی کنار بیایند و احمد هنوز درگیر کابوس های شبانه است. ناصر، عموی او به الجزیره می گوید: «تلاش دارم تا زندگی ام را به حالت عادی برگردانم. اما می دانم زمان می برد شاید سال ها.» در همان روزها جنبش فتح و کمیته های مردمی فلسطین از تبعات این اقدام برای اسرائیل گفتند. جنبش جهاد اسلامی نیز تأکید کرد که ملت فلسطین در پاسخ به تروریسم شهرک نشینان درنگ نخواهد کرد. اردن و فلسطین تلاش کردند کمیته تحقیقی دراین باره در شورای امنیت سازمان ملل متحد تشکیل دهند. 
محمود عباس، رئیس تشکیلات خودگران فلسطین، اعلام کرد: «پرونده سوزانده شدن این طفل باید فوراً به دیوان بین المللی کیفری ارسال شود... این اقدام، جنایتی جنگی و جنایت علیه انسانیت است.» در بیانیه حزب الله لبنان آمد: «این جنایت درواقع نمایانگر حقیقت تروریسم کینه توزانه است که در دل های شهرک نشینان صهیونیست موج می زند. تروریست های عصر ما بسیاری از شیوه های سنگدلی و بی رحمی را از همین صهیونیست ها آموختند. » دولت آلمان با انتشار بیانیه ای این اقدام تروریستی و غیرانسانی را محکوم کرد و اتحادیه اروپا خواستار عدم مسامحه با شهرک نشینان شد. وزارت کشور اردن ضمن محکومیت این اقدام گفت: «شهرک نشینان با حمایت تل آویو چنین اقداماتی را انجام می دهند.» وزارت امورخارجه اسپانیا در بیانیه ای نوشت: «مرگ علی کوچولو یک بار دیگر بیانگر غیرقابل قبول بودن وضع موجود در سرزمین های اشغالی و نیاز به فوریت ازسرگیری مذاکرات بین طرفین برای یافتن یک راه حل نهایی نسبت به این تنش بر اساس همزیستی ازجمله یک دولت پایدار فلسطین است.» بان کی مون، دبیرکل وقت سازمان ملل متحد در بیانیه ای اظهار داشت: «نبودِ یک روند سیاسی و سیاست شهرک سازی های غیرقانونی اسرائیل و همچنین اقدامات سختگیرانه و غیرضروری اسرائیل برای تخریب منازل فلسطینیان سبب افزایش افراط گرایی خشونت آمیز شده است.» وبیاس ال وود، معاون وزیرخارجه انگلیس از سوی لندن این حمله وحشتناک توسط شهرک نشینان اسرائیلی که منجر به کشته شده یک کودک فلسطینی شد را قویاً محکوم کرد. وزارت خارجه آمریکا در بیانیه ای ضمن محکوم کردن این اقدام خواستار محاکمه عوامل آن شد. این اجماع جهانی درحالی شکل گرفت که هنوز مجازاتی برای عاملان این جنایت شاهد نبوده ایم. 
ناصر عموی احمد می گوید: «احمد همه چیز را می داند. می داند که چه اتفاقی افتاده است. او به یاد می آورد که چگونه به خانه و پدر و مادرش حمله شد. حتی بعضی وقت ها توضیح می دهد که خودش چطور فرار کرد. او همیشه می پرسد: چرا به ما حمله کردند؟ چرا پدرم نتوانست آنها را متوقف کند؟ او پدرش را مردی شجاع به یاد می آورد که باید این مهاجمان را متوقف می کرد. چطور به او بگویم که تمام جهان با هم نتوانسته اند این حملات را متوقف کنند دیگر چه کاری از دست پدرش ساخته بود؟» گوشه ای از روستای دوما که خانه سوخته علی آنجا واقع شده دو سال است که به حال خودش رها شده. هنوز آثار سوختگی دیده می شود. مردم و گرافیتی کارها روی آن جملاتی نوشته اند، نقاشی هایی به این دیوار اضافه شده که جنایات اسرائیلی ها را نشان می دهد و مظلومیت فلسطینی ها را فریاد می زند. «سوخته ایم اما مثل این دیوارها هنوز ایستاده ایم» خواهر ریهام به دیوارهای خانه خالی اشاره می کند و می گوید: «هر روز و هر روز غم من بیشتر می شود. حمله دو سال پیش انجام شد اما این غم به پایان نمی رسد. هرروز به داخل خانه می روم و بیشتر از یک ساعت گریه می کنم. قبلا این خانه پر از خوشی و خوشبختی بود اما حالا تاریک است.»