بچه هایمان در خطرند؛ از ماجرای آرژانتین عبرت بگیریم

جعفر محمدی - تجربه تاریخی نشان داده است کشورهایی که در دام پوپولیست ها افتاده اند، به ازای هر سال حکومت آنها، سالیان متمادی از قافله توسعه عقب مانده اند. 

 

بعد از جنگ جهانی دوم، آرژانتین کشوری متمول و پیشرو تلقی می شد.در آن سالها آرژانتین بعد از استرالیا، بریتانیا و آمریکا ثروتمندترین کشور جهان بود و جایگاهی برتر از فرانسه، آلمان و ایتالیا، ژاپن و سایر قدرت های امروزی داشت.

 

رشد اقتصادی آرژانتین برای حدود 40 سال بالای 6 درصد بود که بالاترین رکورد در تمام دنیا به شمار می رفت؛ همچنین آرژانتین، بهشت سرمایه گذاران خارجی بود و به ویژه اروپایی ها در این کشور بیشترین سرمایه گذاری را داشتند تا این که ژنرال "خوآن دومینگو پرون" با  شعارهای پوپولیستی رییس جمهور این کشور شد.

 

پرون به معنای واقعی کلمه پوپولیست بود. او با شعارهای توده پسند قدرت را در دست گرفت و دو قطبی فقیر و غنی را در جامعه رقم زد و در این میان، خود را حامی فقرا جا زد. 2 شعار او عدالت اجتماعی و امداد اجتماعی بود که طبیعتاً اقشار وسیعی را جذب خود می کرد. توده مردم عاشق او بودند و پرون را قهرمان ملی خود می دانستند که مردم داری در ذات اوست. 

با این حال، پرون به اسم دفاع از مردم و فقرا ، فقر را در کشور نهادینه کرد و افراد بیشتری در طول سال های بعدی به زیر خط فقر سقوط کردند.

 

اینک برغم این که دهها سال از حکومت  عوامفریبانه وی می گذرد، آرژانتین نتوانسته است به دوران رونق قبل از پوپولیسم برگردد و اکنون نه کشوری در زمره قدرت های بزرگ اقتصادی که سرزمینی سوخته است و مردمانش، حسرت سال های قبل از پرون را می خورند.

 

***

به قول مرحوم عمران صلاحی، "حالاحکایت ماست" و راهی که پیش رو داریم. ایران در دوران احمدی نژاد یک دوره سنگین پوپولیستی را پشت سر گذاشت و شد آنچه نباید می شد. 

اینک بعد از یک دوره 4 ساله که از دوران پوپولیسم فاصله گرفته ایم، بار دیگر در معرض یک انتخاب "تاریخی" هستیم. 

 

واقعیت این است که ایران، دیگر تحمل پوپولیسم را ندارد. اقتصاد آسیب دیده ایران که هم اکنون در حال احیای تدریجی است، تاب ضربات سهمگین جدید را ندارد. سیاست، فرهنگ و حتی اخلاق نیز چنین اند.

 

افتادن ایران به دام پوپولیسم، آسیبی به مراتب سهمگین تر از ماجرای آرژانتین بر جای خواهد گذاشت چرا که از یک سو، ایران نه به قدرتمندی آرژانتین قبل از پرون است و نه شرایط جهانی همانند سال های میانی قرن گذشته است. جهان امروز، جهان رقابت های پرشتاب است و هر کسی در این پیست مسابقه زمین بخورد، رقبای ریز و درشت به راحتی از او سبقت می گیرند.  

 

ما در انتخابات 29 اردیبشهت، یک رئیس جمهور انتخاب نمی کنیم. قرار است تصویر آینده ایران را ترسیم کنیم، آینده ای که قرار است فرزندان مان در آن زندگی کنند.

 

پوپولیسم، ما و بچه های ما را به خاک سیاه خواهد نشاند. هر کدام از ما به وسع خود بکوشیم حتی اگر شده، یک نفر را متقاعد کنیم که درست و با دلسوزی نسبت به آینده ایران رأی دهد. فرصت زیادی برای نجات ایران نداریم.

 

منبع: عصرایران