خیزش دیکتاتوری رسانه‌ای ترامپ

نویسنده: چارلز فرگوسن

دیپلماسی ایرانی: دونالد ترامپ ماه جاری در یکی از عجیب ترین کنفرانس های مطبوعاتی تمام دوران ها به اغلب رسانه های خبری به جز فاکس نیوز اعلام جنگ کرد. هفته گذشته او در سخنرانی خود در کنفرانس اقدام سیاسی حزب محافظه کار، باز به این مساله دامن زد و در همان روز گاردین، نیویورک تایمز، بی بی سی و سی ان ان در میان خبرگزاری هایی بودند که از شرکت در این کنفرانس محروم شدند.

همه این ها در زمانی اتفاق می افتد که فشار مالی بی سابقه ای روی رسانه های خبری قرار دارد. روزنامه ها و مجلات هردو به سرعت با تغییر ذائقه خوانندگان از صفحات چاپی به سمت صفحات اینترنتی، تبلیغات و مشتریان خود را از دست می دهند. چاپ تبلیغات و گردش مالی ناشی از آن به شدت در حال کاهش است.

علاوه براین، حرکت خوانندگان به سمت اینترنت، روند درآمدهای تبلیغات دیجیتال نیز درحال تغییر است و حتی به شدت برای نشریات خبری کاهش پیدا کرده و نصیب تعداد کمی از شرکت های فناوری می شود که ترافیک اینترنت جهان را در دست دارند. فیسبوک و گوگل در حال حاضر بیشترین درآمد تبلیغات دیجیتال را ازآن خود کرده اند.

وقتی واشنگتن پست و نیویورک تایمز، در بین سایر رسانه ها، پس از بمباران مخفی کامبوج، اسناد پنتاگون و رسوایی واترگیت، در برابر دولت نیکسون قرار گرفتند، شرکت هایی امن و فوق العاده سودآرو به حساب می آمدند. این قضیه در مورد مجله های تایم، نیوزویک و دیگر مجله های این چنینی نیز صادق بود. به همین ترتیب، با وجود وابستگی شبکه های تلویزیونی به تنظیم مقررات کمیسیون ارتباطات فدرال، سه شبکه تلویزیونی قابل اعتنا وجود داشت.

آن جهان تمام شده است. اتاق های خبر در حال کوچک شدن هستند. روزنامه نگاری تحقیقی، گران ترین نوع گزارش ها، فراموش شده است. واشنگتن پست خود را به آمازون فروخته است. لس آنجلس تایمز و شیکاگو تریبون اساسا ورشکسته هستند. هیچ کدام از شبکه های عمده تلویزیونی و یا کانال ها کابلی مستقل عمل نکرده و تحت فشار مالی بسیاری هستند.

با وجود همه اینها و حملات هشدار دهنده ترامپ به رسانه ها، در این زمینه اقدامات کمتری صورت گرفته و پوشش رسانه ای اندکی را شاهد بوده ایم. درحال حاضر، تهدیدی واقعی برای روزنامه نگاری و آزادی بیان در آمریکا را شاهد هستیم.

دونالد ترامپ برای انتصاب آجیت پای به عنوان ریس جدید FCC، سازمان تنظیم اخبار و رسانه های اینترنتی، فرصتی را از دست نداد. پای اعلام کرد که مخالف بی طرفی خالص به عنوان اصلی برای ارائه دهندگان خدمات داده ای است. پای از زمان منصوب شدن اعلام کرد که قوانین بی طرفی موجود چنانچه به نفع شرکت های اینترنتی آمریکایی نباشد اجرا نخواهد شد.

پای با در درست گرفتن ریاست FCC در نخستین تصمیم، رقابتی در ارئه ستاپ باکس ها ایجاد کرد. شرکت های کابلی نه تنها باید ستاپ باکس ها را ایجاد بلکه نرم افزار، پشتیبانی و برنامه نویسی آنها را نیز برعهده می گرفتند. این البته کاملا بر خلاف اصل آشکار ترامپ در شعار کمک به شرکت های کوچک است. پای همچنین برنامه طراحی شده برای ارائه دسترسی اینترنت به خانواده های روستایی کم درآمد را نیز مسدود کرد.

خطر بالقوه بیشتری نیز وجود دارد. FCC کنترل تمام ارتباطات از راه دور را در اختیار دارد. از آنجایی که روزنامه ها و مجلات از فرمت چاپی به سمت فرمت دیجیتال درحال حرکت هستند، آنها به خدماتی وابسته اند که مشمول قوانین FCC می شود. با توجه به شخصیت و سابقه ترامپ و بیانیه های مختلف او به نظر می رسد که نگرانی برای استفاده از FCC به عنوان اهرم فشاری سیاسی بر رسانه های خبری، چندان فکر دیوانه واری نباشد. چنین تلاشی در برابر رسانه های خبری پیش از این توسط ریچارد نیکسون، در زمانی که او خواستار سرکوب دشمنانش در رسوایی واترگیت بود، صورت گرفت.

FCC و دپارتمان نظارت هردو در بی اعتمادی و سیاست بازی در ارتباطات راه دور، در رقابت هستند. بخش هایی که در سال های اخیر در خواب بودند. صنعت اینترنت آمریکا در مقایسه با سایر کشورهای پیشرفته دیگر از نظر قیمت و سرعت دسترسی، عقب افتاده است و این صنعت در انحصاری چندجانبه و سخت قرار دارد.

اوضاع حتی از این هم بدتر است. ارائه دهندگان بزرگ اینترنت که خدماتی ضروری را ارائه می دهند، در حال حاضر رسانه های خاصی را به دست گرفته اند. آمازون، واشنگتن پست را خریده است. ورایزون، یاهو را در دست دارد و در حال خریدن AOL (صاحب هافینگتن پست) است. AT&T، تایم وارنر (مالک سی ان ان و HBO) را خریده است. بخش بزرگی از رسانه های خبری به زودی توسط شرکت هایی عظیم، بسیار قوی و با منافع خاص بلعیده می شوند.

سیاست های ضداعتماد در زمان باراک اوباما شکلی بسیار بد به خود گرفته بود و حالا در دوران ترامپ بسیار بدتر نیز شده است. اما هنوز همه چیز از دست نرفته است. رسانه های خبری فرز و چابک، به پوشش خبری دولت ترامپ ادامه می دهند و هنوز صداهای مستقل فراوانی باقی مانده است. هرچند یکجانبه گری و دیکتاتوری معمولا یک شبه بروز نمی کند. خزش این مسائل تدریجی است. قطعا این روزها یکی از زمان هایی است که این خزش آغاز شده، اگر بتوانید زود و سریع، رویش آن را از پشت سرتان مشاهده کنید.

منبع: گاردین/ مترجم: روزبه آرش