آقای رئیس جمهور اعتراف کنید

نویسنده: رابرت ساموئلسون

دیپلماسی ایرانی: اشاره به گسترش مزایای تامین اجتماعی در سخنان اخیر اوباما، ضربه ای ناخواسته به میراث اوباما بود، چرا که به همگان یادآوری کرد که نتوانسته به یکی از مهم ترین موضوعات پیش روی کشور یعنی جامعه در حال افزایش سن توجه کند.

اوباما در الکهارت گفت: «زمان آن فرا رسیده است که تامین اجتماعی را گسترده تر کرده و مزایای آن افزایش دهیم تا بازنشستگان امروز و نسل های آتی بتوانند به مزایا و حقوق بازنشستگی برسند که لیاقت آن را دارند.»

اوباما همان داستان همیشگی فقر و نیازمندی افراد مسن را تکرار کرده است. جمعیت 65 سال به بالای آمریکا از 46 میلیون نفر فراتر رفته است. آمارهای متعددی در مورد درآمد و ثروت افراد می توان ارائه داد که بسته به هدف سیاسی مورد نظر، می تواند افراد مسن را ثروتمند یا نیازمند معرفی کند. اما آن چه واجد اهمیت است دیدگاه خود افراد مسن در مورد شرایط مالی خویش و مقایسه آن با شرایط سایر گروه های سنی است. نتایج حاصل نشان می دهد که  وضعیت افراد مسن به مراتب بهتر است.

دانشگاه شیکاگو در یک نظرسنجی از مردم پرسیده که آیا از وضعیت مالی خود رضایت دارند، نسبتا راضی هستند یا به هیچ عنوان رضایت ندارند. نتایج از 1973 به بعد نشان می دهد که همواره افراد مسن به نسبت قابل توجهی در مقایسه با دیگران راضی تر بوده اند.

نظرسنجی های دیگر هم نتایج مشابهی را نشان می دهند. در نظرسنجی اخیر گالوپ از مردم پرسیده شده است که آیا پول لازم برای راحت زندگی کردن را دارند؟ در میان بازنشستگان 75 درصد به این سوال پاسخ مثبت داده اند. این در حالی است که درصد پاسخ مثبت غیر بازنشستگان 67 بوده است.

در وهله اول می توان گفت که هزینه ها در دوران بازنشستگی کمتر از آن چیزی است که انتظار می رود. غالبا گفته می شود که بازنشسته ها برای گذاران زندگی باید 80 درصد از درآمد دوران کاری خود را داشته باشند تا بتوانند به راحتی روزگار بگذرانند. اما نتایج یک تحقیق نشان می دهد که 60 درصد نیز کافی است. بسیاری از هزینه ها در این دوران کاهش یافته یا از میان می رود.

دوم، درآمدهای بازنشستگی ممکن است بالاتر از آن چیزی باشد که آمار دولتی اعلام می کند.

پس چه چیزی افزایش حقوق بازنشستگان را آن هم در شرایطی که به لحاظ مالی از دیگر اقشار جامعه راضی ترند، توجیه می کند؟ این همان چیزیست که برنی سندرز با افزایش تامین اجتماعی برای همگان پیشنهاد داده و طی یک دهه به قیمت 1.2 تریلیون دلار برای دولت مرکزی تمام می شود. تامین این وجوه در نظر سندرز با افزایش اخذ مالیات از طبقه متوسط به بالا و ثروتمندان صورت می گیرد. هیلاری کلینتون و اوباما هم اکنون پشت سر هم قرار گرفته اند، اگر چه پیشتر در مورد این که مالیات چه اقشاری و مزایای چه کسانی باید افزایش پیدا کند، به صراحت سخن نگفته بودند. ترامپ هم وعده داده که مزایای تامین اجتماعی را لغو نخواهد کرد.

اگر مالیات ها افزایش پیدا کند، استفاده بهینه تری می توان نسبت به گسترش تامین اجتامعی از درآمد افزوده داشت. بهترین استفاده می تواند جبران کسری بودجه باشد که هزینه های دولت را به شکل قرض ها و وام های سنگین، مالیات های سنگین و خدمات عمومی کمتر به دوش جوانان تحمیل کرده است.

به نظر می رسد که روشنفکران و پیشروان امروزی با مفهوم عدالت نسلی بیگانه هستند. اگر چه افزایش تامین اجتماعی برای ذینفعان فقیر مفید است، اما این گسترش باید با کاهش متعادل مزایای دریافتی اقشار ثروتمندتر صورت بگیرد. همزمان، هزینه های بلند مدت برنامه ها باید با بالا بردن سن بازنشستگی و کاهش مزایایی که آنها دریافت خواهند کرد، تامین شود.

آنچه در تحلیل ها جای خالی اش دیده می شود، صداقت است. تنها رئیس جمهور است که می تواند ایده های کهنه و نخ نما را به چالش بکشد. اما اوباما این کار را نکرد. وی از جایگاه خود برای صحبت کردن با مردم در مورد نیازهای جامعه در حال افزایش سن، فشارها روی بودجه دولتی، لزوم افزایش سن بازنشستگی و اختلافات میان نسل ها استفاده نکرد.

هیچ یک از این موارد از چشم تاریخ دانان دور نخواهد ماند و بر قضاوت آنها در مورد ناتوانی اوباما و کنگره جمهوری خواه در رسیدن به توافق بر سر بودجه  تاثیر خواهد گذاشت.

منبع: نیویورک تایمز / ترجمه: تحریریه دیپلماسی ایرانی / 25