حمایت مهاجران از تعامل آمریکا با دولت کوبا

نویسنده: مت واسیلوگرامبروس

دیپلماسی ایرانی: خوزه آزل در سال 1961 هنگامی که 13 سال سن داشت، کوبا را به همراه گروهی از کودکان با یک کشتی باربری ترک کرد. پدرش که وی را تنها راهی این سفر کرد، فکر می کرد این دوری فقط چند ماه طول می کشد. آزل در جنبش زیرزمینی علیه فیدل کاسترو فعالیت داشت و درون باک خودروهای دولتی شکر می ریختند تا خراب شوند.

پدر وی فکر می کرد ایالات متحده هیچ وقت اجازه نخواهد داد تا رژیم کمونیستی به حیاتش ادامه دهد. آزل به همراه 14 هزار نفر دیگر از کودکان موسوم به «پدرو پن» در سال های 1960 تا 1962 از طریق کلیسای کاتولیک به ایالات متحده رفتند، آنها فکر می کردند زمانی که اوضاع امن شود به کشورشان بازخواهند گشت. اما آزل می گوید: «من دیگر هیچ وقت نتوانستم پدرم را ببینم.» دولت کاسترو سقوط نکرد، آزل نتوانست برگردد و پدرش هم هیچ وقت نتوانست کوبا را ترک کند.

در طول 50 سال گذشته آزل، نگاهی همراه با رنج نسبت به گذشته دارد. چون وی هم خانواده اش را ترک کرد و کشورش هم در طول این سال ها فاقد رفاه بوده است.

همانند بسیاری از تبعیدی های سیاسی که از کوبا خارج شدند و در موج اول مهاجرت به جنوب فلوریدا رفتند، آزل هم دیدی تند نسبت به رژیم کمونیست دارد و مخالف رویکرد تعامل سیاسی دولت اوباما با کوبا به ویژه سفر اخیر رئیس جمهور به کوبا است.

آزل که محقق ارشد موسسه مطالعات کوبا دانشگاه میامی است، می گوید: «من نمی خواهم با یک دیکتاتور دست بدهم. اقدام اخلاقی درست این است که در کنار آرمان آزادی مردم کوبا باشیم، نه در کنار ظالم.»

اکثریت آمریکایی های کوبایی تبار که جزیره را در سال های 1959 تا 1964 ترک کردند و به منطقه میامی-دید در فلوریدا رفتند، با نظر آزل موافق و مخالف برقراری روابط دیپلماتیک با کوبا هستند. دانشگاه بین المللی فلوریدا از سال 1991 دیدگاه سیاسی کوبایی تبارهای ساکن منطقه میامی-دید را درباره کشورشان جویا می شود. به طور مشابه 60 درصد کوبایی تبارها که مابین سال های 1965 و 1973 از کوبا خارج شده اند و 50 درصد آنهایی که در سال های 1974 و 1980 از کوبا به آمریکا مهاجرت کردند، مخالف تعامل با دولت کوبا هستند.

اما وقتی صحبت از آمریکایی های کوبایی تباری می شود که در سال های بعد از کوبا خارج شده اند اوضاع فرق می کند. 65 درصد کوبایی تبارهایی که مابین سال های 1981 و 1994 به آمریکا مهاجرت کرده اند و 80 درصد کوبایی هایی که در سال های 1995 و 2014 به آمریکا آمده اند، موافق برقراری روابط دیپلماتیک با کوبا هستند.

سباستین آرکو، مدیر موسسه مطالعات کوبا درباره دلایل این اختلاف نظر معتقد است که باید به دلایل ترک کشور توسط آنها نگاه شود. نسل اول مهاجرانی که پس از انقلاب به آمریکا مهاجرت کردند و تبعیدی سیاسی نام دارند به دلایل سیاسی این کشور را ترک کردند، اما مهاجران نسل های بعدی به دلایل اقتصادی این کشور را ترک کردند و شناخت و آگاهی سیاسی آنها با تبعیدی ها تفاوت دارد.

اختلاف سیاسی میان این دو نسل همچنین ریشه در سن و سال آنها هم دارد. اکثریت قاطع کسانی که زیر 64 سال سن دارند از افزایش مناسبات دیپلماتیک میان دو کشور حمایت می کنند. فلیسی گوروردو می گوید زمانی که یک دهه پیش به والدینش گفته که می خواهد به کوبا برود آنها گفتند: «یا کمونیست شده ای یا دیوانه شده ای»، «برای آنها به عنوان تبعیدی ها، رها کردن آزادی، فرصت و رویای آمریکایی که در این کشور به دست آورده اند تا زمانی که کوبا تغییر نکرده است، اشتباه است.» اما گوروردو دوست دارد به کوبا سفر کند تا خود این کشور را ببیند.

در واقع هم اکنون براساس نظرسنجی های جدید، اکثریت کوبایی تبارها از سیاست رئیس جمهور اوباما مبنی بر تعامل با دولت کوبا حمایت می کنند. حتی مهاجران نسل اولی که به آمریکا مهاجرت کردند و دیدگاه های تندی دارند، شروع به تغییر عقایدشان در این رابطه کرده اند.

منبع: آتلانتیک/ مترجم: حسین هوشمند