سکوت اروپا، جنجال آمریکا

 

به گزارش سرویس بین الملل فرارو به نقل از نیویورک تایمز، به گفته کامیل گراند، مدیر بنیاد تحقیقات استراتژیک در پاریس و کارشناس عدم اشاعه هسته ای، این مسئله در فرانسه که سخت ترین موضع را در طول یک سال مذاکرات داشت، حل شده است. 

 

وی در اینباره گفت: «در اروپا هیچ ساختاری علیه این توافق وجود ندارد. در فرانسه نیز حتی یک سیاست مدار یا عضو جامعه کارشناسان وجود ندارد که علیه توافق صحبت کرده باشد، از جمله برخی از ما که در طول مذاکرات از منتقدان بودیم.»

 

گراند با اشاره به اینکه توافق نهایی بهتر از آن چیزی بود که انتظار داشت، گفت: «من از عمق و کیفیت این توافق متعجب شدم. جنگ طلبان راضی شده اند و صلح طلبان نیز هیچ بحثی ندارند.»

 

این توافق احساسات سیاسی در اروپا را به غلیان درنیاورده و دلایل بسیاری برای این مسئله وجود دارد. این قاره دشمنی که از بحران گروگانگیری سال 1979 مشخصه روابط ایران و آمریکا بوده و منجر به قطع روابط دیپلماتیک شد را تجربه نکرده است.

 

کشورهای اروپایی روابط دیپلماتیک خود با تهران را حفظ کرده اند و در این میان انگلیس مستثنی بود که آن هم روز یکشنبه سفارت خود را که نزدیک به چهار سال پیش بسته شده بود، بازگشایی کرد. 

 

از نظر اروپا نیز هیچ انتخاب دیگری جز مذاکرات وجود نداشت. گراند در این زمینه گفت: «هیچ اروپایی به طور جدی طرفدار گزینه نظامی که سال ها است در بحث های آمریکا مطرح می شود، نبوده است.»

 

در این میان نباید چشم به روی نقش فعال اسرائیل در دامن زدن به مخالفت با این توافق یا هر توافق دیگری با ایران بست. گروه های طرفدار اسرائیل در آمریکا هزینه بسیاری را صرف کمپین ممانعت از تصویب توافق در کنگره کرده اند، جلساتی را با دیپلمات های اسرائیلی برگزار می کنند و ویدئوکنفرانس هایی نیز با بنیامین نتانیاهو، نخست وزیر دارند که این توافق را یک اشتباه تاریخی خوانده که موجودیت اسرائیل را تهدید می کند.

 

به گفته گراند، با وجود آنکه سازمان اصلی یهودیان فرانسه «تردید بسیار جدی» خود درمورد توافق ایران را ابراز کرده، مخالفت های آن به حوزه سیاسی سرایت نکرده است.  

 

وی در ادامه افزود: «مخالفت نتانیاهو آنقدر افراطی بود که امکان بروزش در هرگونه بحث فرانسوی سخت بود. حتی منتقدان نمی توانستند روایت نتانیاهو را بپذیرند، چراکه این روایت هیچ راه حل سازنده ای ارائه نمی کرد.»

 

و بعد مسئله پول است- حجم قابل توجهی از پول از سوی گروه های طرفدار اسرائیل هزینه می شود و پولی که طرفداران توافق هزینه می کنند، کمتر است- که اروپاییان را شوکه کرد؛ آنها به این نوع لابی گرها که با ولخرجی همراه است، عادت ندارند. برخی در فرانسه از سخنان اغراق آمیزی که از واشنگتن به گوش می رسد، گیچ و مبهوت هستند؛ اینکه آنها صحبت از انتخاب میان جنگ و صلح می کنند و به طور غیرمستقیم به هولوکاست اشاره می کنند.

 

آنچه از این سوی آتلانتیک به نظر می رسد، لحن فریادگونه این بحث، پیامدهای نگران کننده ای دارد. به خصوص زمانیکه نامزدهای جمهوری خواه انتخابات ریاست جمهوری آمریکا در مورد لغو توافق صحبت می کنند یا زمانیکه چاک شومر، سناتور دموکرات نیویورک پیشنهاد حفظ تحریم ها برای ممانعت از انجام تجارت میان شرکت های آمریکایی و خارجی با ایران را مطرح می کند.

 

اروپایی ها تحریم ها را یک ابزار دیپلماتیک می دانند. اما نگرانی که در اینجا وجود دارد این است که آمریکایی ها بخواهند از این ابزار به عنوان نوعی تنبیه بی پایان استفاده کنند. 

 

گراند معتقد است حتی اگر این توافق از سد کنگره عبور کند، باز هم صحبت هایی که در گرمای بحث های این تابستان مطرح شد، جای بسی نگرانی دارد. مسئله فراتر از ایران است. مشکل اینجا است که ماهیت دوحزبی سیاست خارجی آمریکا، مدیریت آن را برای شرکایش سخت می کند و این یعنی همواره تردید دارید که یک راهکار مهم سیاست خارجی توسط رئیس جمهور آمریکا پایدار بماند.