پایان تراژدی مرگ منوچهر

نویسنده: بونی کریستین

دیپلماسی ایرانی: در اواخر سال 2012، تعداد زیادی از خبرگزاری های غیرآمریکایی خبر مرگ منوچهر اسماعیلی لیوسی، نوجوان 15 ساله از عشایر جنوب ایران را پوشش دادند. منوچهر یک بیمار هموفیلی بود که یک اختلال خونی است که در صورت عدم درمان منجر به خونریزی و مرگ می شود، چون خون این افراد نمی تواند به صورت لخته در بیاید.

بیماری این پسر می توانست در صورت دسترسی به دارو، درمان شود. اما حدود 75 درصد از داروهای هموفیلی در ایالات متحده و بریتانیا تولید می شود و به خاطر تحریم های غربی ها علیه ایران، داروهایی که منوچهر برای زنده ماندن به آنها نیاز داشت در کشورش وجود نداشت.

مرگ وی گوشه ای از مشکلی بزرگتر است که کمتر گزارش شده است: تحریم های ایالات متحده علیه ایران که از سال 1979 اعمال شده است، شامل طیف گسترده ای از ممنوعیت ها است که کیفیت زندگی ایرانی ها را به طور قابل توجهی کاهش داده است. سیاست های غرب موجب کمبود و افزایش قیمت های کالاهای اساسی مانند غذا، سوخت، دارو و تجهیزات پزشکی شده است.

احمد قویدل، مدیر مرکز هموفیلی ایران در هنگام مرگ منوچهر در سه سال پیش گفته بود: «ما به خاطر تحریم ها نگرانی زیادی درباره سلامتی بیماران هموفیلی داریم. وقتی غرب و بانک های جهانی از تکمیل معاملات بانکی ما خودداری می کنند، واردات دارو با اختلال روبه رو می شود.»

بیماران هموفیلی مانند منوچهر تنها کسانی نیستند که با این تحریم ها دچار مشکل می شوند: داروهای سرطان، کزاز و اختلالات خونی مانند تالاسمی فقط در کوتاه مدت می توانند تامین شوند و به این صورت گزینه های درمانی بیماران مبتلا به مشکلات کلیوی که نیاز به دیالیز دارند هم تحت تاثیر قرار می گیرد.

فاطمه هاشمی، رئیس بنیاد خیریه بیماری های خاص در این رابطه می گوید: «تمام این مشکلات به خاطر تحریم های بانکی و مشکلات انتقال ارز خارجی است.» هر چند برخی تحقیقات نشان می دهد که دولت ایران هم در این زمینه می تواند مورد سرزنش قرار بگیرد، اما روشن است که مقصر اصلی تحریم های غرب است.

در حالی که تحریم های ما برای هدف قرار دادن نخبگان سیاسی طراحی شده بود، اما این تحریم ها زندگی طبقه فقیر و متوسط ایران را بدتر کرد. بهشته فرشنشانی، فیلمساز ایرانی-آمریکایی در سال 2013 در نیویورک تایمز در این باره می گوید: «در ایران تاثیر تحریم ها ویرانگر بوده است. در طول یک سال و نیم گذشته شمار خانواده هایی که زیر خط فقر زندگی می کردند، از 22 درصد به 40 درصد افزایش یافت. ریال 40 درصد ارزشش را از دست داد و قیمت مواد غذایی ضروری ایرانی ها -به طور مثال شیر، چای، میوه و سبزیجات- سر به فلک کشید. علاوه بر این سلامت میلیون ها ایرانی به خاطر کمبود داروهای غربی و تجهیزات پزشکی به خطر افتاد. داروهای جایگزین آسیایی تاثیر چندانی ندارند و اغلب اثرات جانبی دارند.»

اینجاست که معلوم می شود چرا ایرانی ها پس از توافق به خیابان ریختند، جشن گرفتند، رقصیدند و عکس سلفی گرفتند. یک زن ایرانی در این باره می گوید: «برای نسل کنونی که تاثیر بد تحریم ها را دیده است، با لغو تحریم ها این امیدواری را پیدا کرده است که تاثیری مثبت بر زندگی مردم ایجاد شده است.»

ما در ایالات متحده هم امیدواری مشابهی داریم. این توافق مانع از مرگ کودکان ایرانی همچون منوچهر می شود و زندگی روزمره ایرانی ها را آسان تر و مقرون به صرفه تر می کند. بنابراین در حالی که بدون شک اختلاف نظر زیادی درباره توافق با ایران وجود دارد، ولی چشم انداز از بین رفتن تحریم هایی که در حال صدمه زدن به شهروندان بی گناه است، باعث شادی است.

در 1996، مادلین آلبرایت، وزیر خارجه اسبق در اظهار نظری گفته بود مرگ 500 هزار کودک عراقی در اثر تحریم های سازمان ملل، ارزشش را داشت. در سال 2015 ما این شانس را داریم توافق انسانی تر داشته باشیم و بگوییم توافق ارزشش را داشت چون مانع از تکرار اشتباه تراژیک دیگری شد.

منبع: ویک/ مترجم: حسین هوشمند  

انتشار اولیه: دوشنبه 12 مرداد 1394 / انتشار مجدد: یکشنبه 25 مرداد 1394