شب‌نشینی‌های مذاکره‌کنندگان آمریکایی چگونه است؟

۲۳ تیر ۱۳۹۴ | ۰۲:۳۰ کد : ۱۹۴۹۹۳۹ سرخط اخبار

"مت وایزر" خبرنگار روزنامه آمریکایی "بوستون گلوب" در گزارشی نه چندان هسته ای از حاشیه های حضور تیم های مذاکره کننده ایران و کشورهای 5+1 این گونه شرح می دهد:

تیم مذاکره کننده آمریکا در وین طی پنج هفته گذشته 4.5 کیلو پاستیل پیچی (Twizzlers) با طعم توت فرنگی، 9 کیلو پنیر رشته ای (string cheese)، 13.5 کیلو آجیل مخلوط و میوه خشک شده، و بیش از 200 بسته برنجک (Rice Krispies) خورده است. یکی از مقامات ارشد آمریکایی می گوید: "تعداد بسته های قهوه اسپرسو که تا کنون مصرف کرده ایم مدت هاست که سه رقمی شده است."
 

تمدید مذاکرات به خاطر مذاکره یا پاستیل پیچی
پاستیل پیچی، پنیر رشته ای و آجیل مخلوط (به مقادیر زیاد) مذاکره کننده های هسته ای را تغذیه می کند

 

جان کری و تیمش هنوز نتوانسته اند سانتریفیوژهای هسته ای ایران را متوقف کنند، اما رکوردهای جدیدی در خوردن تنقلات و پیمودن مسافت های بین المللی ثبت کرده اند. یکی از اعضای تیم، تخمین زده که در طول 18 ماه مذاکرات فشرده با ایران، آمریکایی ها 400 هزار مایل مسیر پیموده اند؛ یعنی معادل 16 بار چرخیدن دور کره زمین.

به رغم تمام عکس هایی که کری و دیپلمات های دیگر با لباس های شیک در اتاق های مجلل کنفرانس می گیرند، فضای پشت دوربین مانند فضای خوابگاه های دانش جویی در فصل امتحانات است، پر از شب نشینی و جوک های ...!

هیأت آمریکایی که در 18 ماه گذشته دست کم 17 بار به وین سفر کرده است، آن قدر در این شهر بوده که بتوان برای همه اعضای تیم یک بار جشن تولد گرفت. یکی از این جشن تولدها همین چند شب پیش با بستنی سه لیتری "زانونی" (تولیدکننده باسابقه بستنی در وین) برگزار شد. یکی از اعضا عکس هایی از تقریباً همه افراد هیأت آمریکایی در حال خواب رفتن گرفته است. همه اعضا تا کنون مریض شده اند و دست کم چهار بار مراجعه به بیمارستان صورت گرفته است. از جمله این چهار مرتبه، یک بار شکستگی بینی "وندی شرمن" مذاکره کننده ارشد تیم و یک بار شکستن استخوان ران جان کری وزیر خارجه بوده است.

تیم آمریکایی ساعات فراغت خود را به بحث در این باره مشغول می شوند که اگر فیلم سازی به هر دلیلی تصمیم به ساخت یک فیلم در مورد مذاکرات هسته ای گرفت، کدام ستاره سینما نقش کدام عضو تیم هسته ای آمریکا را بازی خواهد کرد.

طبق آخرین نتایج، اعضای هیأت آمریکایی به این نتیجه رسیده اند که نقش کری را "تد دانسون" بازی خواهد کرد؛ "ارنست مونیز" وزیر انرژی را "خاویر باردم" (بازیگر فیلم مشهور "جایی برای پیرمردها نیست")؛ شرمن با موهای نقره ای را "مریل استریپ" (همان طور که در فیلم "شیطان پرادا می پوشد" موهای نقره ای داشت)؛ و "ماری هارف" مشاور ارشد ارتباطات جان کری را "کرستن دانست"!

تمدید مذاکرات به خاطر مذاکره یا پاستیل پیچی
کدام بازیگران هالیوودی، می توانند نقش مذاکره کنندگان آمریکایی را بازی کنند

 

یکی از مشکلاتی که در پی تمدید چندباره مذاکرات ایجاد شده، این است که تیم مذاکره کننده آمریکایی مجبور شده اند لباس های کثیف خود را برای شست وشو به مکان هایی ببرند که کارکنان شان فقط آلمانی صحبت می کنند و تنها پول نقد می پذیرند. البته برخی هم برنامه ریزی بهتری برای لباس های شان داشته اند. ارنست مونیز به یکی از خبرنگاران که قصد سفر به وین داشت، توصیه کرده: "تا می توانی لباس زیر، در چمدانت جا بده!"

"پله کوبورگ" هتل محل برگزاری مذاکرات، در اصل یک کاخ متعلق به قرن 19 است که اکنون به هتل تبدیل شده است. وقت استراحت که می شود، اتحادیه اروپا سلف سرویس سالاد و پنج سینی بزرگ پر از غذا از جمله وعده های سبزیجات، ماهی و پاستا در اختیار مذاکره کنندگان خود می گذارد. این در حالی است که هیأت ایرانی، اتاق ناهارخوری مجزا دارد؛ هم به خاطر حفظ حریم خصوصی و هم ترجیحات متفاوت غذایی.

چهار کیلو پاستیل پیچی، 9 کیلو پنیر رشته‌ای، 13 کیلو آجیل مخلوط و میوه خشک‌شده؛ 200 بسته گندمک

این روزها انگار یک پتوی غول پیکر روی تمام وین کشیده اند؛ فوق العاده گرم است و این گرما به اتاق های مذاکرات هم نفوذ کرده است. پنکه های دستی و سیستم های تهویه مطبوع قابل حمل به درون اتاق ها راه پیدا کرده اند. دیپلمات ها کت و کراوات های خود را باز می کنند و مقابل هر کدام شان چندین لیوان آب و آب میوه می گذارند، انگار می خواهند در مسابقه نهایی بوکس، آب بدن شان تمام نشود.

خیلی کار سختی نیست که مجبور شوید چندین هفته در یکی از باشکوه ترین شهرهای جهان بمانید، اما اکثر مذاکره کنندگان چیزی از فرهنگ وین را تجربه نکرده اند. برخی از آن ها فقط صبح زود از خواب بیدار می شوند تا در بولوار 150 ساله "رینگستراس" بدوند.

رستوران مورد علاقه هیأت آمریکایی "پیتزافروشی دی کاپو" است؛ رستوران ایتالیایی کوچکی که آجرنماست و پیتزاهایش را با آتش هیزم تهیه می کند. آمریکایی ها معمولاً بعد از آخرین روز در هر دور مذاکره برای جشن گرفتن غذا را در این رستوران می خورند. آن ها امیدوارند مرتبه بعدی جشن توافق نهایی را در این رستوران بگیرند، فقط نمی دانند کی این اتفاق خواهد افتاد... یا اصلاً می افتد؟


نظر شما :