دومین نامه هسته‌ای زیباکلام به شریعتمداری

به گزارش پایگاه خبری «تیک» (Tik.ir)، متن این نامه به نقل از «آریا» به شرح زیر است:

«بسمه تعالی

جناب آقای حاج حسین شریعتمداری

مدیر مسئول روزنامه وزین کیهان

با سلام و تحیات و آرزوی قبولی طاعات، در این چند وقت که مذاکرات هسته ایی در جریان بوده حضرتعالی در چندین نوبت بنده را به باد انتقاد و دشنام گرفته اید. آخرین بار در مکتوب روز سه شنبه 16 تیرماه است. نوشتار آخرتان در پاسخ به دو مطلب از حقیر در خصوص هسته ای است. در مطلب اول که در روزنامه آفتاب سیزدهم تیرماه درج شده بنده نوشته بودم از آنجا که توافق مصادف با شب های قدر می شود جشن و شادمانی آن را همزمان با عید سعید فطر برگزار می کنیم (در آن مقطع هنوز مذاکرات به وقت اضافی کشیده نشده بود و قرار بود سه شنبه 16 تیر پایان یابد).

فردای آن روز یکی از اعضای هیات تحریریه روزنامه اعتماد تماس گرفتند و گفتند گزارشی داریم تهیه می کنیم مبنی بر اینکه اگر به فرض مذاکرات به نتیجه نرسد مردم چه احساسی نسبت به تیم مذاکره کننده خواهند داشت؟ که بنده پاسخ دادم مردم همچنان از آنها استقبال خواهند کرد، چون یقین پیدا کرده اند که تیم مذاکره کننده با نهایت جدیت و صداقت کار کرده اند بدون آنکه ذره ای از مذاکرات برای خودشان، دولت یازدهم یا طیف سیاسی شان خواسته باشند بهره برداری کنند.

صدها ساعت مذاکرات نفسگیر و بی وقفه انجام می دهند بدون آنکه در بازگشت منتی بر سر کسی بگذارند، بدون آنکه شعارهای پوک و توخالی سیاسی بدهند؛ بدون آنکه بعد از بازگشت، از همان فرودگاه شروع کنند به کاسبی سیاسی. این رفتار آنها در مقایسه با رفتار سیاسی تیم مذاکره کننده قبلی است که سبب شده نگاه مردم به آنها متفاوت بشود. بنابراین احساس مردم به تیم مذاکره کننده فعلی مثل احساس آنها به تیم ملی فوتبالمان بعد ازشکست در برابر آرژانتین است. علیرغم باخت تیم ملی، به خیابان ها آمدند چون باور داشتند که تیم با تمام وجود بازی کرده بود. روزنامه اعتماد هم آن پاسخ را در قالب یک یادداشت درمی آورد و فردایش (دوشنبه 15 تیر) آنرا چاپ می کند.

جناب آقای شریعتمداری عزیز، نمی دانم کجای مطالب آن دو یادداشت را جنابعالی آنقدر متناقض، سخیف، سطحی و بی پایه و اساس می یابید که در کیهان روز سه شنبه (16 تیر) هر چه از دهانتان درمی آید را نثار بنده می فرمایید. کم سواد، شبه روشنفکر، بی اطلاع، مذبذب، سطحی نگر و دمدمی مزاج از جمله اصفاتی هستند که نثارم کرده اید.

نه جناب شریعتمداری گرانمایه؛ بغض و کینه شما بواسطه آن نیست که چرا شنبه در "آفتاب" نوشته ام جشن توافق هسته ای را ان شاءالله همزمان با جشن عید فطر می گیریم و چرا فردایش در پاسخ به "اعتماد" گفته ام که اگر بالفرض توافقی هم صورت نگیرد باز هم مردم همچنان از ظریف، عراقچی و تخت روانچی استقبال خواهند کرد. بغض و کینه شما از جهات دیگری است؛ از بابت سؤالی است که بیست ماه پیش در خصوص فایده فعالیت های هسته ای مان برای مملکت از محضرتان نمودم علیرغم آنکه هستی و نیستی کشور را 10 سال است که به پای آن ریخته ایم.

بعد ازتوافق ژنو در آبان 92 برخی از همفکران جنابعالی در سفارت آمریکا جمع شدند و با صدای بلند به مخالفت با آن برخاستند. آن اجتماع تولد جریانی را رقم زد که امروزه آنان را به نام "دلواپسان" می شناسیم. جناب حجت الاسلام حمید رسایی که یکی از چهره های شاخص "دلواپسان" و یکی از پرو پا قرص ترین مخالفین دولت آقای روحانی بالاخص مذاکرات هسته ای این دولت هستند در آن اجتماع توافق ژنو را بدتر از ترکمنچای دانستند و ایضا مخالفت های شداد و غلاظ دیگری. در بحبوحه آن گردهمایی بنده سؤالی را در قالب یک نامه سرگشاده از محضر پرفیض جناب رسایی اعلی الله مقامه نمودم مبنی بر اینکه "هسته ای چه گلی بر سر پیشرفت و رشد و توسعه اقتصادی کشور زده است علیرغم این همه هزینه که مستقیم و غیر مستقیم (در قالب تحریم ها) از محل منافع ملی مان به پای آن ریخته شده؟".

جنابعالی در کیهان به زعم خودتان تلاش کردید تا به آن پرسش پاسخ دهید. آن رد و بدل شدن ها برای نخستین بار باعث بوجود آمدن سؤالاتی در خصوص هزینه - فایده اقتصادی و اساساً نسبت سود و زیان هسته ای با منافع ملی مان شد. هسته ای که تا پیش از این خدایی می کرد و همچون بت فقط پرستش می شد، حالا مجبور شده بود تا ضرورتش را توجیه اقتصادی کند. از آنجا که علت اصلی بت شدن و بزرگ شدن هسته ای در کشور بیش از آنکه مبتنی بر مؤلفه های اقتصادی یا منافع ملی باشد متاثر از مجموعه ای از ملاحظات ایدئولوژیک و دغدغه های سیاسی می بود هیچ یک از مدافعین آن از جمله حضرتعالی نتواستند "هزینه - فایده" فعالیت های هسته ای مان را از منظر منافع ملی توجیه کنند.

هسته ای بیش و پیش از آنکه در خدمت مصالح و منافع ملی کشور باشد، بصورت ابزاری درآمده بود در خدمت "آمریکاستیزی". همه ناراحتی ها و نگرانی های جنابعالی و سایر دلواپسان در مخالفت با روند مذاکرات و حصول توافق با آمریکا بر سر مسأله هسته ای بواسطه آنست که بدرستی احساس می کنید به نتیجه رسیدن مذاکرات باعث می شود تا فرش بهره برداری از مناقشه هسته ای در پیکار با آمریکا و غرب از زیر پایتان بدر خواهد رفت. اتفاقا حق با شماست و حصول توافق باعث می شود تا مناقشه هسته ای را دیگر نتوانید در خدمت "آمریکاستیزی" بکار گیرید. برای درک رابطه پیچیده مناقشه هسته ای با "آمریکاستیزی" کافیست نگاهی به ترکیب "دلواپسان" بیاندازید.

به عنوان یک قاعده کلی، همه مخالفین مذاکرات و حصول توافق هسته ای در عین حال در طیف "آمریکاستیزان" قرار دارند. اما جناب آقای شریعتمداری عزیز، گنبد قداست هسته ای مدتهاست که دیگر ترک برداشته. این فقط مسائل مرتبط با "هزینه - فایده " یا ضعیف بودن توجیه اقتصادی استفاده از انرژی هسته ای برای تولید برق در ایران نیست که سئوالات جدی بوجود آورده. این پرسش که: "اگر هزینه هایی که برای برنامه های هسته ای کشور ظرف یک دهه گذشته اعم از مستقیم و غیرمستقیم (هزینه تحریم ها) صورت گرفته برای تهیه و تامین آب کشور صورت گرفته بود، آیا مردم ایران امروز خوشبخت تر نمی بودند؟" به همراه پرسش های زیست محیطی و عدم توجه جدی به انرژی های پاک و تجدیدپذیر بواسطه توجه بیش از حد به هسته ای، سبب شده اند تا پرستش بی چون و چرای بت هسته ای با دشواری های جدی دست کم در میان اقشار و لایه های کشور روبرو شود. به بنده نسبت "شبه روشنفکر" یا هرنسبت دیگری که بدهید مشکلی از سر راهتان برنمی دارد چون برای خیلی های دیگر هم این دست پرسش ها و شبهات در خصوص بت عیار هسته ای بوجود آمده و در حال زاد و ولد است.

ایام بکام باد

صادق زیباکلام

نوزدهم تیرماه یکهزار و سیصد و نود و چهار»