حسین شریعتمداری: نزده هم می‌رقصند!
حسین شریعتمداری در یادداشت روز کیهان نوشت:
آقای دکتر ظریف وزیر محترم امور خارجه کشورمان در مصاحبه با هفته نامه «صدا» و در پاسخ به این پرسش که بر فرض رسیدن به توافق با 5+1، چه تضمینی وجود خواهد داشت که طرف مقابل
- مخصوصا آمریکا- به تعهدات خود پایبند باشد؟ می گوید؛ «بالاخره این توافقی است که در یک قطعنامه فصل هفتمی منشور ملل متحد مورد تائید قرار می گیرد و در نتیجه به یک توافق بین المللی و الزام آور برای همه دولت ها تبدیل می شود».
طی چند هفته اخیر و مخصوصا بعد از نامه 47 سناتور آمریکایی که در آن اعلام کرده بودند توافق احتمالی با ایران فقط تا پایان دوره ریاست جمهوری اوباما اعتبار دارد و رئیس جمهور بعدی آمریکا می تواند توافق انجام شده را لغو کرده و نادیده بگیرد، مسئله تضمین لازم برای پایبندی طرفین به تعهدات خود در توافق احتمالی به صورت پررنگ تر و جدی تری در دستور کار مذاکرات قرار گرفت و هر دو سوی مذاکره - ایران و گروه کشورهای 5+1- به این نتیجه رسیدند که چنانچه ادامه مذاکرات جاری به توافق منجر شود، این توافق در قالب یک «قطعنامه» از سوی شورای امنیت سازمان ملل مورد تائید قرار بگیرد تا انجام تعهدات برای تمامی کشورهای طرف توافق - بلکه همه کشورهای
عضو سازمان ملل - الزام آور باشد.
تصمیم مورد اشاره تا این نقطه تقریبا - تاکید می شود که تقریبا - عادی تلقی می شود اما جناب ظریف در مصاحبه خود این قطعنامه را «یک قطعنامه فصل هفتمی منشور ملل متحد» معرفی می کند که بدون تردید - و با پوزش از ایشان- اقدامی خسارت آفرین و تهدیدی جدی برای امنیت جمهوری اسلامی ایرانی است. توضیح آن که؛
1- عنوان فصل هفتم منشور ملل متحد «اقدام در موارد تهدید علیه صلح، نقض صلح و اعمال تجاوز»! است که در 13 ماده - از ماده 39 تا 51 - تدوین شده است و موضوع آن، اقدام بین المللی علیه کشورهایی است که تهدیدی علیه صلح جهانی - یا منطقه ای- تلقی می شوند و یا صلح جهانی را نقض کرده اند و یا دست به اقدامات تجاوزکارانه زده اند. بنابراین پذیرش یک قطعنامه فصل هفتمی به مفهوم آن است که جمهوری اسلامی ایران نیز فعالیت هسته ای خود را تحت فصل هفتم منشور ملل متحد قابل تعریف می داند! یعنی پذیرش ضمنی آن که برنامه هسته ای کشورمان تهدیدی علیه صلح، نقض صلح و اقدامی تجاوزکارانه است!
2- ماده 41 از فصل هفتم منشور ملل متحد درباره کشوری که اقدامات آن صلح جهانی را به خطر انداخته و به توصیه های فصل ششم توجه نکرده است، تصریح می کند که؛
«شورای امنیت می تواند تصمیم بگیرد که برای اجرای تصمیمات آن شورا مبادرت به چه اقداماتی- که متضمن استعمال نیروی مسلح نباشد- لازم است و می تواند از اعضای ملل متحد بخواهد که به این قبیل اقدامات مبادرت ورزند. این اقدامات ممکن است شامل متوقف ساختن تمام یا قسمتی از روابط اقتصادی و ارتباطات راه آهن، دریایی، هوایی، پستی، تلگرافی، رادیویی و سایر وسایل ارتباطی و قطع روابط سیاسی باشد.»
تحریم های شورای امنیت علیه برنامه هسته ای جمهوری اسلامی ایران با استناد به همین ماده -41- وضع و تصویب شده است و تحریم های آمریکا و اتحادیه اروپا نیز بر همین اساس بوده و ادامه دارد. اما از نگاه جمهوری اسلامی ایران این قطعنامه غیرقانونی است چرا که فعالیت هسته ای خود را صلح آمیز می داند و در بازرسی های بیش از 11 ساله اخیر آژانس بین المللی انرژی اتمی نیز کمترین نشانه ای از انحراف فعالیت صلح آمیز کشورمان به تولید سلاح اتمی و یا حرکت در جهت مقدمات این انحراف -DIVERSION- دیده نشده است، بنابراین تن دادن به «یک قطعنامه فصل هفتمی» که وزیرمحترم امور خارجه از آن خبر داده اند، به مفهوم و معنای آن است که ایران اسلامی نیز غیرصلح آمیز بودن برنامه هسته ای خود را تائید می کند! و از این روی؛ ایراد و اشکالی نمی بیند که قطعنامه تضمینی شورای امنیت برای توافق احتمالی، از نوع قطعنامه های فصل هفتمی باشد!
3- پذیرش قطعنامه فصل هفتمی با شرحی که گذشت، تمامی مقاومت بیش از 11 ساله ایران در چالش هسته ای تحمیلی را بر باد خواهد داد، چرا که اصلی ترین موضوع چالش یاد شده، ادعای حریف به غیرصلح آمیز بودن فعالیت هسته ای کشورمان و متهم کردن ایران به تلاش مخفیانه برای تولید سلاح اتمی بوده است! و در مقابل ایران اسلامی با ارائه اسناد فنی و حقوقی و اجازه بازرسی های گسترده و در مواردی فراتر از آنچه در پیمان NPT و پادمان های مربوطه آمده است و حتی تن دادن به بازرسی های موضوع پروتکل الحاقی- بازرسی از هر مکان و در هر زمان- نشان داده است که فعالیت هسته ای صلح آمیزی دارد. حالا تصور کنید که بعد از 11 سال چالش فرصت سوز و خسارت آفرین و تحمل تحریم های ظالمانه و غیرقانونی، به قطعنامه ای تن می دهیم که در بستر و تحت موضوع فصل هفتم منشور ملل متحد، تصویب خواهد شد! آیا پذیرش این قطعنامه فصل هفتمی می تواند غیر از پذیرش اتهامات 11 ساله حریف مبنی بر غیرصلح آمیز بودن فعالیت هسته ای کشورمان، معنا و مفهوم دیگری داشته باشد؟! و آیا به معنای آن نیست که برنامه هسته ای ایران را تهدید علیه صلح جهانی - یا منطقه ای - و مستوجب برخورد شورای امنیت سازمان ملل می دانیم؟! بدیهی است که وزیرمحترم امور خارجه کشورمان چنین دیدگاهی ندارند ولی تدارک حریف حیله گر در صورت غفلت می تواند پی آمد یاد شده را به دنبال داشته باشد. مخصوصا آن که حریف نشان داده است «نزده هم می رقصد»! چه رسد به این که ساز فصل هفتمی نیز کوک شود!
4- فقط نیم نگاهی به اظهارات و اقدامات باج خواهانه و خصمانه حریف به وضوح نشان می دهد- و مقامات رسمی آمریکا نیز با صراحت تاکید کرده اند - که چالش هسته ای فقط بهانه ای برای تحریم ها و تحریم ها حربه ای برای مقابله با موجودیت جمهوری اسلامی ایران است و آمریکا و متحدانش در این آوردگاه که فقط تابلوی هسته ای دارد، از دست زدن به هیچ جنایتی امتناع نکرده و نخواهند کرد. با این توضیح به ماده 42 از فصل هفتم منشور توجه کنید؛
«در صورتی که شورای امنیت تشخیص دهد که اقدامات پیش بینی شده در ماده 41 کافی نخواهد بود یا ثابت شده باشد که کافی نیست می تواند به وسیله نیروهای هوایی، دریایی یا زمینی به اقدامی که برای حفظ یا اعاده صلح و امنیت بین المللی ضروری است مبادرت ورزد. این اقدام ممکن است مشتمل بر محاصره و سایر عملیات نیروهای هوایی، دریایی یا زمینی اعضای ملل متحد باشد.»
حالا باید پرسید مگر نه این که طی چند سال گذشته آمریکا و متحدان اروپایی آن از پذیرش اسناد و اطلاعات برآمده از بازرسی ها مبنی بر صلح آمیز بودن فعالیت هسته ای کشورمان طفره رفته اند تا آنجا که برای خارج کردن چالش از بستر «فنی و حقوقی»، پرونده هسته ای کشورمان را برخلاف تصریح بند «C» از ماده 12 اساسنامه آژانس، به شورای امنیت برده اند تا بستر قابل تعریف «فنی و حقوقی» را به بستر غیرقابل تعریف «سیاسی» تبدیل کنند و... بنابراین آیا پذیرش قطعنامه فصل هفتمی زمینه عبور حریف از ماده 41 به ماده 42 - با شرحی که گذشت- را فراهم نمی آورد؟! می پرسید چگونه؟! پاسخ روشن است و البته تأسف آور. زیرا با تن دادن به این قطعنامه، پذیرفته ایم که فعالیت هسته ای کشورمان صلح جهانی- یا منطقه ای- را به خطر انداخته و چنانچه تحریم ها که موضوع ماده 41 فصل هفتم است ایران را به قبول شرایط تحمیلی حریف وادار نکند، استناد به بند 42 که اقدام نظامی از جمله اهرم های آن است، برای شورای امنیت سازمان ملل مجاز خواهد بود! مخصوصا با توجه به این واقعیت که هدف نهایی حریف به تأکید و تصریح مقامات رسمی آمریکا «تغییر ساختار جمهوری اسلامی ایران» است.
5- و بالاخره در حالی که تیم هسته ای کشورمان با جدیت و همه توان در مذاکرات لوزان، مقابل حریف ایستاده است، نوشتن این وجیزه را ضروری نمی دانستیم اما، از آنجا که وزیر خارجه محترم کشورمان از احتمال پذیرش قطعنامه فصل هفتمی، خبر داده اند و این اقدام در صورت انجام، پی آمدهای خسارت آفرین و جبران نا پذیری به دنبال دارد چاره ای جز هشدار نبود چرا که؛ تیم هسته ای کشورمان اگرچه فرزندان انقلاب هستند ولی به قول رهبر معظم انقلاب، آمریکا اهل حیله و خدعه و از پشت خنجر زدن است.
آقای دکتر ظریف وزیر محترم امور خارجه کشورمان در مصاحبه با هفته نامه «صدا» و در پاسخ به این پرسش که بر فرض رسیدن به توافق با 5+1، چه تضمینی وجود خواهد داشت که طرف مقابل
- مخصوصا آمریکا- به تعهدات خود پایبند باشد؟ می گوید؛ «بالاخره این توافقی است که در یک قطعنامه فصل هفتمی منشور ملل متحد مورد تائید قرار می گیرد و در نتیجه به یک توافق بین المللی و الزام آور برای همه دولت ها تبدیل می شود».
طی چند هفته اخیر و مخصوصا بعد از نامه 47 سناتور آمریکایی که در آن اعلام کرده بودند توافق احتمالی با ایران فقط تا پایان دوره ریاست جمهوری اوباما اعتبار دارد و رئیس جمهور بعدی آمریکا می تواند توافق انجام شده را لغو کرده و نادیده بگیرد، مسئله تضمین لازم برای پایبندی طرفین به تعهدات خود در توافق احتمالی به صورت پررنگ تر و جدی تری در دستور کار مذاکرات قرار گرفت و هر دو سوی مذاکره - ایران و گروه کشورهای 5+1- به این نتیجه رسیدند که چنانچه ادامه مذاکرات جاری به توافق منجر شود، این توافق در قالب یک «قطعنامه» از سوی شورای امنیت سازمان ملل مورد تائید قرار بگیرد تا انجام تعهدات برای تمامی کشورهای طرف توافق - بلکه همه کشورهای
عضو سازمان ملل - الزام آور باشد.
تصمیم مورد اشاره تا این نقطه تقریبا - تاکید می شود که تقریبا - عادی تلقی می شود اما جناب ظریف در مصاحبه خود این قطعنامه را «یک قطعنامه فصل هفتمی منشور ملل متحد» معرفی می کند که بدون تردید - و با پوزش از ایشان- اقدامی خسارت آفرین و تهدیدی جدی برای امنیت جمهوری اسلامی ایرانی است. توضیح آن که؛
1- عنوان فصل هفتم منشور ملل متحد «اقدام در موارد تهدید علیه صلح، نقض صلح و اعمال تجاوز»! است که در 13 ماده - از ماده 39 تا 51 - تدوین شده است و موضوع آن، اقدام بین المللی علیه کشورهایی است که تهدیدی علیه صلح جهانی - یا منطقه ای- تلقی می شوند و یا صلح جهانی را نقض کرده اند و یا دست به اقدامات تجاوزکارانه زده اند. بنابراین پذیرش یک قطعنامه فصل هفتمی به مفهوم آن است که جمهوری اسلامی ایران نیز فعالیت هسته ای خود را تحت فصل هفتم منشور ملل متحد قابل تعریف می داند! یعنی پذیرش ضمنی آن که برنامه هسته ای کشورمان تهدیدی علیه صلح، نقض صلح و اقدامی تجاوزکارانه است!
2- ماده 41 از فصل هفتم منشور ملل متحد درباره کشوری که اقدامات آن صلح جهانی را به خطر انداخته و به توصیه های فصل ششم توجه نکرده است، تصریح می کند که؛
«شورای امنیت می تواند تصمیم بگیرد که برای اجرای تصمیمات آن شورا مبادرت به چه اقداماتی- که متضمن استعمال نیروی مسلح نباشد- لازم است و می تواند از اعضای ملل متحد بخواهد که به این قبیل اقدامات مبادرت ورزند. این اقدامات ممکن است شامل متوقف ساختن تمام یا قسمتی از روابط اقتصادی و ارتباطات راه آهن، دریایی، هوایی، پستی، تلگرافی، رادیویی و سایر وسایل ارتباطی و قطع روابط سیاسی باشد.»
تحریم های شورای امنیت علیه برنامه هسته ای جمهوری اسلامی ایران با استناد به همین ماده -41- وضع و تصویب شده است و تحریم های آمریکا و اتحادیه اروپا نیز بر همین اساس بوده و ادامه دارد. اما از نگاه جمهوری اسلامی ایران این قطعنامه غیرقانونی است چرا که فعالیت هسته ای خود را صلح آمیز می داند و در بازرسی های بیش از 11 ساله اخیر آژانس بین المللی انرژی اتمی نیز کمترین نشانه ای از انحراف فعالیت صلح آمیز کشورمان به تولید سلاح اتمی و یا حرکت در جهت مقدمات این انحراف -DIVERSION- دیده نشده است، بنابراین تن دادن به «یک قطعنامه فصل هفتمی» که وزیرمحترم امور خارجه از آن خبر داده اند، به مفهوم و معنای آن است که ایران اسلامی نیز غیرصلح آمیز بودن برنامه هسته ای خود را تائید می کند! و از این روی؛ ایراد و اشکالی نمی بیند که قطعنامه تضمینی شورای امنیت برای توافق احتمالی، از نوع قطعنامه های فصل هفتمی باشد!
3- پذیرش قطعنامه فصل هفتمی با شرحی که گذشت، تمامی مقاومت بیش از 11 ساله ایران در چالش هسته ای تحمیلی را بر باد خواهد داد، چرا که اصلی ترین موضوع چالش یاد شده، ادعای حریف به غیرصلح آمیز بودن فعالیت هسته ای کشورمان و متهم کردن ایران به تلاش مخفیانه برای تولید سلاح اتمی بوده است! و در مقابل ایران اسلامی با ارائه اسناد فنی و حقوقی و اجازه بازرسی های گسترده و در مواردی فراتر از آنچه در پیمان NPT و پادمان های مربوطه آمده است و حتی تن دادن به بازرسی های موضوع پروتکل الحاقی- بازرسی از هر مکان و در هر زمان- نشان داده است که فعالیت هسته ای صلح آمیزی دارد. حالا تصور کنید که بعد از 11 سال چالش فرصت سوز و خسارت آفرین و تحمل تحریم های ظالمانه و غیرقانونی، به قطعنامه ای تن می دهیم که در بستر و تحت موضوع فصل هفتم منشور ملل متحد، تصویب خواهد شد! آیا پذیرش این قطعنامه فصل هفتمی می تواند غیر از پذیرش اتهامات 11 ساله حریف مبنی بر غیرصلح آمیز بودن فعالیت هسته ای کشورمان، معنا و مفهوم دیگری داشته باشد؟! و آیا به معنای آن نیست که برنامه هسته ای ایران را تهدید علیه صلح جهانی - یا منطقه ای - و مستوجب برخورد شورای امنیت سازمان ملل می دانیم؟! بدیهی است که وزیرمحترم امور خارجه کشورمان چنین دیدگاهی ندارند ولی تدارک حریف حیله گر در صورت غفلت می تواند پی آمد یاد شده را به دنبال داشته باشد. مخصوصا آن که حریف نشان داده است «نزده هم می رقصد»! چه رسد به این که ساز فصل هفتمی نیز کوک شود!
4- فقط نیم نگاهی به اظهارات و اقدامات باج خواهانه و خصمانه حریف به وضوح نشان می دهد- و مقامات رسمی آمریکا نیز با صراحت تاکید کرده اند - که چالش هسته ای فقط بهانه ای برای تحریم ها و تحریم ها حربه ای برای مقابله با موجودیت جمهوری اسلامی ایران است و آمریکا و متحدانش در این آوردگاه که فقط تابلوی هسته ای دارد، از دست زدن به هیچ جنایتی امتناع نکرده و نخواهند کرد. با این توضیح به ماده 42 از فصل هفتم منشور توجه کنید؛
«در صورتی که شورای امنیت تشخیص دهد که اقدامات پیش بینی شده در ماده 41 کافی نخواهد بود یا ثابت شده باشد که کافی نیست می تواند به وسیله نیروهای هوایی، دریایی یا زمینی به اقدامی که برای حفظ یا اعاده صلح و امنیت بین المللی ضروری است مبادرت ورزد. این اقدام ممکن است مشتمل بر محاصره و سایر عملیات نیروهای هوایی، دریایی یا زمینی اعضای ملل متحد باشد.»
حالا باید پرسید مگر نه این که طی چند سال گذشته آمریکا و متحدان اروپایی آن از پذیرش اسناد و اطلاعات برآمده از بازرسی ها مبنی بر صلح آمیز بودن فعالیت هسته ای کشورمان طفره رفته اند تا آنجا که برای خارج کردن چالش از بستر «فنی و حقوقی»، پرونده هسته ای کشورمان را برخلاف تصریح بند «C» از ماده 12 اساسنامه آژانس، به شورای امنیت برده اند تا بستر قابل تعریف «فنی و حقوقی» را به بستر غیرقابل تعریف «سیاسی» تبدیل کنند و... بنابراین آیا پذیرش قطعنامه فصل هفتمی زمینه عبور حریف از ماده 41 به ماده 42 - با شرحی که گذشت- را فراهم نمی آورد؟! می پرسید چگونه؟! پاسخ روشن است و البته تأسف آور. زیرا با تن دادن به این قطعنامه، پذیرفته ایم که فعالیت هسته ای کشورمان صلح جهانی- یا منطقه ای- را به خطر انداخته و چنانچه تحریم ها که موضوع ماده 41 فصل هفتم است ایران را به قبول شرایط تحمیلی حریف وادار نکند، استناد به بند 42 که اقدام نظامی از جمله اهرم های آن است، برای شورای امنیت سازمان ملل مجاز خواهد بود! مخصوصا با توجه به این واقعیت که هدف نهایی حریف به تأکید و تصریح مقامات رسمی آمریکا «تغییر ساختار جمهوری اسلامی ایران» است.
5- و بالاخره در حالی که تیم هسته ای کشورمان با جدیت و همه توان در مذاکرات لوزان، مقابل حریف ایستاده است، نوشتن این وجیزه را ضروری نمی دانستیم اما، از آنجا که وزیر خارجه محترم کشورمان از احتمال پذیرش قطعنامه فصل هفتمی، خبر داده اند و این اقدام در صورت انجام، پی آمدهای خسارت آفرین و جبران نا پذیری به دنبال دارد چاره ای جز هشدار نبود چرا که؛ تیم هسته ای کشورمان اگرچه فرزندان انقلاب هستند ولی به قول رهبر معظم انقلاب، آمریکا اهل حیله و خدعه و از پشت خنجر زدن است.
نظر شما :