سرنوشت ریاست جمهوری لبنان در گرو مذاکرات هسته‌ای

دیپلماسی ایرانی: این فقط لبنان نیست که تحولات منطقه را دنبال می کند و منتظر نتیجه مذاکرات هسته ای میان غرب به رهبری ایالات متحده امریکا با ایران است، کل منطقه به دنبال نتیجه مذاکرات هسته ای غرب با تهران است. اما لبنان، تنها کشور منطقه است که منتظر مشخص شدن نتایج مذاکرات است تا ببیند هویت رئیس جمهوری آینده کشورش کیست و قرار است چه کس به کاخ بعبدا برود و شش سال آینده ریاست جمهوری را عهده دار باشد. در طول تاریخ استقلال لبنان موضوع ریاست جمهوری این کشور موضوعی کاملا غیر مرتبط با استقلال کشور بوده، ما همیشه برای انتخاب رئیس جمهورمان مواضع و دخالبت های کشورهای خارجی را مد نظر داشته ایم. اکنون هم همانند همیشه منتظریم ببینیم که قرار است چه کسی وارد کاخ ریاست جمهوری شود و دیگران چه تصمیمی برای سرنوشت کرسی ریاست جمهوری می گیرند.

هیچ کس بر سر این موضوع بحثی ندارد که ایران قدرت اصلی منطقه است و در لبنان کنونی حرف اول را می زند و دیگر چند سالی است که جای خالی سوریه را که تا قبل از آغاز بحران داخلی اش در چند سال پیش حرف اول را در لبنان می زد، پر کرده است.

از این رو لازم است که با هوشیاری کامل اظهارات جان کری، وزیر امور خارجه امریکا و اطمینان هایی که بر سر برنامه هسته ای ایران می دهد را مد نظر بگیریم. سیاست های حال و گذشته واشنگتن نشان می دهد که توافق با ایران امری وارد است و مزایای آن شامل حال همه می شود.

این اولین باری نیست که توافق کشورهای خارجی سرنوشت وضعیت داخلی ما را رقم زده است. در همین رابطه فاروق الشرع، معاون رئیس جمهوری سوریه در کتاب جدید خود "داستان گم شده" جزئیات دیداری که میان حافظ اسد، رئیس جمهوری راحل سوریه با جورج بوش پدر در اکتبر 1990 انجام شد را این گونه بیان می کند: "... بوش شروع به صحبت درباره (ژنرال میشل) عون کرد و گفت که بهتر است به کمک اسد به او اجازه داده شود که از لبنان خارج شود و به فرانسه برود، این موضوع ضرری به مصالح سوریه نمی زند و هم زمان باعث بهبود روابط سوریه – فرانسه نیز می شود." الشرع در ادامه می افزاید: "اسد با خروج عون موافقت کرد" و همین هم شد.

البته روشن است که درصدد کشف چیزی از این اطلاعات نیستیم. همان طور که نمی توانیم بفهمیم در حال حاضر میان واشنگتن و تهران درباره امور منطقه از جمله لبنان چه می گذرد. شکی نیست که ایران در حال حاضر ترجیح می دهد ژنرال عون به قصر بعبدا برود. و اگر چنین چیزی تحقق یابد می توان گفت تاریخ بعد از ربع قرن دوباره تکرار شده است. آیا مشابه همان توافقی که میان بوش های پدر و پسر با اسد شد و باعث شد تا عون از لبنان در سال 1990 به فرانسه برود و بعدا از تبعیدگاهش به لبنان باز گردد این بار نیز در سال 2015 میان رئیس جمهور، باراک اوباما با مقام های ارشد ایرانی برای رفتن عون به کاخ ریاست جمهوری حاصل می شود؟

قطعا ژنرال عون اجازه نمی دهد که گفته شود که او بر اساس چنین توافقی توانست به کاخ ریاست جمهوری برود. اما دکتر سمیر جعجع که امروز گفت وگوها با ژنرال عون را اداره می کند چیزی جز این برداشت نمی کند که رسیدن عون به مسند ریاست جمهوری به معنای رسیدن حزب الله به کاخ ریاست جمهوری است.

در چارچوب همه مسائل مرتبط با رئیس جمهوری که مطابق آن باید با در نظر گرفتن حقوق مسیحیان، رئیس جمهوری لبنان انتخاب شود، ایرانی ها به فکر رساندن فرد مورد نظر خود به سمت ریاست جمهوری لبنان هستند.

خلاصه کلام این که تهران از 10 سال پیش همواره به دنبال این بوده که ژنرالی ایرانی البته لبنانی رئیس جمهوری لبنان شود و این هدف نهایی آن در مورد رئیس جمهوری لبنان است.

منبع: النهار / تحریریه دیپلماسی ایرانی/11