آیا بنیامین نتانیاهو در انتخابات شکست می خورد؟

دیپلماسی ایرانی: رسانه های اسرائیلی پر شده اند از خبر اتحاد حزب هاتنوعا به رهبری زیپی لیونی با حزبی بزرگتر به نام حزب کارگر. آنها معتقدند که در حال حاضر این دو می توانند حزب لیکود را شکست دهند. این دسته از اسرائیلی ها شاید بتوانند خودشان را در این انتخابات مطرح کنند. اجازه دهید آب سردی بر این شور و هیجان بریزیم. لیونی که تنها حامی مذاکره با فلسطینی ها در دولت کنونی بود، چاره ای جز این اقدام ندارد، چون به احتمال بسیار قوی حزب وی رای کافی برای باقی ماندن در کنست (پارلمان) را ندارد. آیزاک هرزوگ، رهبر حزب کارگر که تجربه بین المللی بسیار کمی دارد، رهبری حزبی را بر عهده گرفته است که متعهد به حل منازعه طولانی مدت با فلسطینی ها است. در کنار هم بودن این دو نفر موجب اعتبار بخشی لیونی به هرزوگ در این رابطه می شود.

اما این تنها راه منتهی به انتخابات 17 مارس نیست. هیچ تضمینی وجود ندارد که این حزب بتواند کرسی های مورد نیاز برای تشکیل دولت آینده را به دست آورد. لیونی بهتر از هر کس دیگری این را می داند. در انتخابات سال 2009 لیونی که رهبری حزب کادیما را بر عهده داشت، اکثریت کرسی های کنست را از آن خود کرد. شیمون پرز، رئیس جمهور وقت، لیونی را مامور تشکیل دولت ائتلافی کرد اما وی نتوانست آرای احزاب مورد نیاز را برای رسیدن به 61 کرسی و تشکیل دولت جلب کند. بنابراین پرز، نتانیاهو را مامور به انجام این کار کرد و وی از آن زمان تاکنون دفتر نخست وزیری را تصاحب کرده است.

اتفاق به شدت مشابهی هم می تواند در سال 2015 رخ دهد. در حالی که روون ریولین، رئیس جمهور کنونی چندان علاقمند به نتانیاهو نیست، ولی وی هم از حزب لیکود است، این در حالی است که سیاست های داخلی وی لیبرال مآبانه است اما حامی راه حل دو دولت نیست. ممکن است که ریولین اولین فرصت برای تشکیل کابینه را به نتانیاهو ندهد، اما زمانی که تشخیص دهد بی بی (نتانیاهو) بهترین شانس را برای تشکیل دولت جدید دارد، وی را مامور تشکیل کابینه خواهد کرد.

ریولین برخلاف تمایلش ممکن است مجبور به اتخاذ چنین تصمیمی شود. حتی اگر کارگر بتواند یک یا دو کرسی بیشتر از لیکود به دست بیاورد، به احتمال زیاد نمی تواند بیشتر از 24 کرسی را به دست بیاورد. فرض می کنیم هرزوگ و لیونی بتوانند دیگر متحدین احتمالی را برای پیوستن به ائتلاف راضی کنند (احزابی همچون یش آتید، حزب جدید کولانو، شاس، تورات یهودیت متحد و مرتز) حداکثر می توانند 40 کرسی به دست بیاورند. اما به وضوح مشخص است که این پیش بینی ای بسیار خوشبینانه است. آنها به طور حتم نیازمند پیوستن یک حزب دیگر هم هستند، اما تنها یک احتمال واقع گرایانه وجود دارد: حزب اسرائیل بیت نو به رهبری آویگدور لیبرمن. لیبرمن به طور حتم خواهان پستی مهم و دلچسب در کابینه خواهد شد (وزارت دفاع) تا زمانی که احساس کرد به شدت با سیاست های دولت مخالف است، موجبات سقوط آن را فراهم کند.

با وجود نظرات شخصی لیونی و هرزوگ، دولت ائتلافی چندان علاقه ای به راه حل دو دولت نخواهد داشت. کولانو، که تحت رهبری موشه کاهلون، وزیر سابق عضو لیکود قرار دارد، حامی تخلیه بعضی از اراضی است، اما احتمالاً از مرزهای 1967 حمایت نمی کند. اسرائیل بیت نو و شاس از لحاظ تئوریک به نوعی از راه حل دو دولت حمایت می کنند، اما در مجموع دیدگاه هایی جنگ طلبانه دارند. این احزاب تقریباً نیمی از دولت ائتلافی را تشکیل خواهند داد.

این تحلیل ها فرض را بر نظرسنجی هایی قرار داده اند که اتفاقات ماه مارس را پیش بینی کرده اند. البته آنها نمی توانند. کمپین های انتخاباتی هنوز شروع نشده اند و به اتحاد هرزوگ-لیونی در تلویزیون اسرائیل چندان پرداخته نشده است. اسرائیلی های حامی راه حل دو دولت در نهایت به لیونی متمایل خواهند شد، البته با امیدی ناقص این کار را خواهند کرد. آنها می دانند که این عضو برجسته سابق لیکود که از خانواده ای اشرافی عضو لیکود است، از صمیم قلب به دنبال صلح نیست. هرزوگ ممکن است نقشی در این زمینه داشته باشد، اما وی ملایم و اشکنازی (یکی از اقوام با نفوذ و ثروتمند یهودی در اسرائیل که دیگر اکثریت نیستند) است. این مسئله تصویری بد از وی در انتخابات نشان خواهد داد.     

منبع: لوب لاگ/ مترجم: حسین هوشمند